❝- Nie dotknę cię, ty durna wiedźmo.
- Wytrzymasz góra godzinę i skończysz we mnie, bo właśnie taki jesteś ❞
Taehyung jest czarnoksiężnikiem (wiedźmą), która sto lat wcześniej, wsadziła pewnego inkuba do rodzinnego grobowca, przy pomocy klątwy, tyl...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Ten shot powstał, bo mam najlepszą soulmate )
Wando zostało przykryte uporczywą mżawką i płaszczem z gęstej, jesiennej mgły, ale to nie powstrzymało wynajętej przez mieszkańców ekipy przed ścinaniem drzew, które rosły przy miejscowym, zdecydowanie zbyt zaniedbanym cmentarzu.
— Do diabła, uważaj, człowieku! — wrzasnął wówczas jeden z robotników, widząc, jak jego kolega z zespołu pracowniczego niechlujnie przypina sznury do drzewa, którego pień był przecinany przez, niezwykle głośną, wysłużoną, piłę mechaniczną trzymaną przez trzecią osobę. — Cholera, nie ruszaj jeszcze! — wykrzyknął spanikowany, gdy furgonetka używana do przeciągania drzew na sąsiedni plac zaczęła niespodziewanie się cofać, a olbrzymia sosna z nadciętym pniem złamała się z hukiem, opadając w zupełnie inną stronę, niż powinna, a mianowicie na główny plac cmentarny.
Opasłe drzewo runęło w dół, demolując kilka mniejszych nagrobków, a także na spory, jak na tamte czasy, budynek będący grobowcem najsławniejszego rodu w mieście – Rodu potężnych Kimów, głównych producentów mebli w rejonie, którzy trzęśli lokalnym rynkiem, zapewniając przyzwoite zatrudnienie większości okolicznej ludności.
Dach budowli ugiął się pod ciężarem drewna, a dachówki zapadły się do środka, podobnie jak ściany i cegły, zanurzając się w oparach powstałego kurzu.
Cała grupa na moment zamarła. Niektórzy łapali się za głowy, inni uciekali w popłochu o kilka metrów dalej, a pozostali po prostu zaciskali powieki. Gdy pył opadł, oczom ekipy ukazał się zrujnowany grobowiec najpotężniejszego rodu jaki był znany lokalnej ludności.
— Ty głupi sukinsynie! — burknął oburzony robotnik. — Jak Kim to zobaczy, to przez następne pięć pokoleń nie będziesz miał gdzie robić! — prychnął ostentacyjnie i sięgnął do swojego kasku, otrzepując go z pyłu.
Inni wydawali się go nie słuchać i jedynie mrużyli podejrzliwie oczy, widząc poruszający się niespodziewanie gróz.
— Co jest? — mruknął w końcu któryś z mężczyzn, dostrzegając, jak z kłębów dymu wyłania się postać. — Co to za koleś? — wymamrotał, marszcząc brwi, gdy ów jegomość stawał się w jego tęczówkach wyraźniejszy.
Kompletnie obcy mężczyzna wyłonił się z niczego, unosząc niemal czarne oczy na bandę robotników. Ręce zaciskał w pięści, szczękę ściskał zaś tak mocno, że we własnych uszach słyszał zgrzyt zębów. Popatrzył na każdego z osobna, ale jego uwagę przekłuł jeden, ten, który miał tęczówki przypominające barwą orzechy.
Jeongguk poczuł się wtedy tak, jakby ktoś go zahipnotyzował. Ten kolor był czymś, co zachowało się w strzępach jego pamięci, a właśnie te strzępy utrzymywały go przy w miarę zdrowych zmysłach przez ostatnie lata, podczas których tkwił w absolutnej ciemności i stęchliźnie.
Gdy tylko poczuł świeże powietrze, na nowo obudziła się w nim absolutna wściekłość. Przebiegał oczami po każdej z sylwetek, a przy tym sam nie zorientował się, kiedy ruszył do przodu ani kiedy ujął szyję jednego z robotników. Uniósł go bez trudu nad ziemią, przez co ten zaczął gwałtownie nabierać powietrza i wymachiwać rozpaczliwie stopami w poszukiwaniu gruntu.
