လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္ေတြက အေတာ္ေလးေစ်းေပါက္ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တိုက္ခန္းတြဲကယခုေတာ့မီးခိုးေရာင္ေျပာင္းကာအေတာ္ေလးယိုယြင္းေနၿပီ...
မီးမရွိတဲ့ေလွကားေတြက ခပ္ညစ္ညစ္။
ဓာတ္ေလွကားမရွိေပမဲ့ တက္ရဆင္းရသက္သာေအာင္ခပ္ေျပေျပေလွကားထစ္ေတြကေတာင္ေက်းဇူးတင္ဖြယ္ပဲ...
အထည္ထုပ္ႀကီးတထုပ္ကိုပိုက္ကာေဟာဟဲစိုက္ေအာင္တက္ေနရေပမဲ့ဆယ္ဟြန္းကအေကာင္းဘက္ကေတြးျပန္တယ္...
အနည္းဆံုးေတာ့ အိုေဟာင္းေနတဲ့တိုက္ခန္းျဖစ္ပါေစအုန္းေတာ့
အိပ္ရာေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ တစ္ကိုယ္ရည္လံုေလာက္တဲ့တိုက္ခန္းေလးကိုေစ်းေပါေပါနဲ႔ပိုင္ဆိုင္ထားေသးတယ္...
ထပ္တိုးအေနနဲ႔ Bၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္လူသြားလူလာမျပတ္တဲ့တိုက္ခန္းေလးလဲျဖစ္ေနျပန္ေသးတယ္။
မိမရွိဖမရွိေကာင္ငယ္ေလးတေယာက္ရဲ႕ရပ္တည္မႈအတြက္ေတာ့ ဒါကပင္အေတာ္ေလးျပည့္စံုေနၿပီမဟုတ္လားေလ...
၆လႊာကမိမိအခန္းဆီအေရာက္မွာေတာ့ဆယ္ဟြန္းကေခၽြးတလံုးလံုးနဲ႔ေဟာဟဲဆိုက္ေနၿပီ...
Hallပံုစံခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းအခန္းငယ္ေလးမို႔ မီးဖိုေခ်ာင္အစအိပ္ရာအဆံုး ဆယ္ဟြန္းရဲ႕အပ္ခ်ဳပ္စက္ကေလးအပါအဝင္cuttingခံုေလးကိုပါတဆက္ထဲျမင္ေနရတယ္။နာမည္မရွိေသးတဲ့ဒီဇိုင္နာေပါက္စေလးေပမဲ့ ဆယ္ဟြန္းကသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္တာမို႔အခန္းငယ္ေလးကခ်စ္စဖြယ္...
လက္ထဲကအထည္ထုပ္ႀကီးေဘးခ်လို႔
ကုတင္မပါပဲၾကမ္းေပၚခ်ခင္းထားတဲ့ေမြ႕ယာခပ္ထူထူ ထက္ပစ္လွဲခ်တယ္...
လူ႔ဘဝႀကီးကရွင္သန္ရတာလဲခက္ခဲပါဘိ...
တေန႔တေန႔စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ သံုးစြဲဖို႔ရာေငြေၾကးအတြက္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားၿပီးလံုးလည္ခ်ာလိုက္ေနရတယ္...
အပူေပးစက္ဖြင့္ထားတဲ့အခန္းငယ္ကသက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ရွိလွတယ္...
Discountခ်လို႔ ဝယ္ထားတဲ့နာမည္ႀကီးကုမၸဏီကအိပ္ရာခင္းနဲ႔ဂြမ္းေစာင္အိအိကလဲ လူကိုအိပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေပၚေစတယ္။
ခပ္စိပ္စိပ္မ်က္ေတာင္ဖ်ားနက္နက္ေတြေမွးစင္းက်လုနီးပါးမွာပဲ
ဖုန္း ringtoneသံက်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ႏိုးလာရေတာ့တယ္။
