1950, hyunlix

başlangıç

Günlerden 25 Haziran 1950. Kuzey kore, Güney kore topraklarına göz koymuş, başlamış sıcak savaş.
Başlayan sıcak savaş ile gönderilmiş bütün askerler tek tek sınıra. Gönderilen her asker yapmış bir veda konuşması arkasında bıraktıklarıyla. Dökmüşler her bir gözyaşlarını o trenlerin yanında. Geri dönme umuduyla, umudun peşinden gelen umutsuzlukla. Anlamışlar işte o zaman bütün acılarla, geri dönmemek üzere gittiğini bütün ülkenin yasıyla.

Ben Lee Yongbok Felix, bekledim her gün bir askerin ruhunu, ruhumu saran umutsuzlukla.

Ben Hwang Hyunjin, yaşamaya çalıştım her gün barut kokusuyla, beceremedim elbet her bir kursunun arkasında.

"Sevgilim, lütfen ağlama artık. Elbet döneceğim sapasağlam savaştan."

"Ya dönemezsen, gitme nolur."

"Gitmezsem kim korur seni düşmanlardan? Vazifemi tamamlayıp döneceğim sözüm olsun."

"Tutarsın değil mi sözünü"

"Tabii tutarım"

"Yazarsın bana mektup değil mi"

"Yazarım senin mektuplarına cevap endişelenme sakın"

Yankılanan ses ile anladı iki genç o an gitme vaktinin geldiğini. Hüzün iyice sardı ruhlarını iyiden iyiye. Dolu gözlerle baktı gidecek olan sevgilisine. Sarıldı sıkı sıkı, öptü uzun uzun. Kimse göremezdi şu an onları orada. Ruhları ayrılmak istemezcesine bağırdı sessiz sessiz. Ayrıldı iki beden birbirinden, gitme vaktiydi artık. Asker olan genç sırtladı çantasını, yürümeye başladı trene doğru. Sevgilisi de peşinden gitti askerin. Ve asker olan son kez döndü arkasını, güldü burukca. Son kez el salladı ağlayan sevgilisine. Son kez baktı gözyaşlarının arasından gülen yüze. Bindi trene, ardından son kez tuttu trebin penceresinden sevgilisinin elini ve hareket etti tren.

Bugün tarihlerden 25 Harizan 1950. Hwang, bıraktı gerisinde ağlayarak trene el sallayan sevgilisini.

Bugün günlerden ilk elveda günü, son sarılış günü.

Bugün umutla bekleyişin ilk günü, ayrılığın ise başlangıcı.