Στα όρια.

54. Το μυαλό είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου.

~Το μυαλό μου στα μάτια σου σταμάτησα.~

•Στίχοι: Γιώργος Μουκίδης.
Εκτέλεση: Νότης Σφακιανάκης (από το άλμπουμ "με αγάπη ό,τι κάνεις").

Αυγή.

«Καλημέρα, όμορφη!» ο Λευτέρης, μπαίνει στην άδεια αίθουσα χαρούμενος και χαμογελαστός και με πλησιάζει, αφήνοντας μου ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο και προσφέροντας μου ένα ροζ χρυσάνθεμο. Η γλυκιά του κίνηση ζεσταίνει το ψύχος μέσα μου και το κάνει πιο υποφερτό. Αυτός είναι ο λόγος που του επιστρέφω το χαμόγελο, αληθινό αυτή τη φορά, αλλά με λίγη προσπάθεια.
«Χρόνια πολλά!» προσθέτει.

Μένω άφωνη. Έντεκα Φεβρουαρίου σήμερα· η μέρα της ονομαστικής μου γιορτής και ο Λευτέρης είναι και επίσημα ο πρώτος που το θυμήθηκε, μετά τους γονείς μου. Δαγκώνω τα χείλη και η καμπύλη στο πρόσωπο μου μεγαλώνει λίγο ακόμα.

«Καλημέρα. Ευχαριστώ πολύ!» ανασηκώνομαι και τον φιλάω στο μάγουλο απαλά. Ξαφνιάζεται ευχάριστα και το χαμόγελο του πλαταίνει. Το πρόσωπο του λάμπει, όμως κανένας χτύπος δε μου λείπει κι αυτό γιατί πολύ απλά δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Οι ενοχές μέσα μου φουντώνουν, αλλά το κρύβω όσο καλύτερα μπορώ.

Δεν του αξίζω ούτε στο ελάχιστο.

«Πώς είσαι;» περνάει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και με φέρνει ακόμα πιο κοντά του. Δεν τον αποτρέπω· ήδη αισθάνομαι πολύ άσχημα που δεν θα του πω για τη χθεσινή μου συνάντηση με τον Lucas. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι μια κοπέλα σαν εμένα.

«Μμ, καλά. Εσύ;» στηρίζω το χέρι μου στο μάγουλο του, κοιτώντας αφηρημένα. Όλες αυτές τις μέρες που είμαστε μαζί δείχνει πιο λαμπερός, πιο χαρούμενος πιο...ευτυχισμένος; Αυτό είναι κάτι που με αγχώνει. Ωστόσο, η όψη του έρχεται σε αντίθεση με τη δική μου που είναι θαμπή, κουρασμένη μιας που αυτές τις μέρες κοιμάμαι πολύ λίγο, χλωμή και ελαφρώς αδυνατισμένη. Μοιάζω άρρωστη.

«Πάρα πολύ καλά.» ψελλίζει χαζεύοντας το πρόσωπο μου. Το βάρος στο στήθος μου ολοένα και μεγαλώνει.
«Τι θα έλεγες μια από αυτές τις μέρες να βγούμε; Να πάμε κάπου οι δύο μας. Φαγητό, σινεμά, ό,τι θες εσύ.» προτείνει και σκάνε στο μυαλό μου εκατό διαφορετικές δικαιολογίες να του πω, μα τις πνίγω όλες. Ανάθεμα, ζευγάρι είμαστε!

«Ναι, ναι. Φυσικά, γιατί όχι;» γελάω ελαφρά και βρίζω τον εαυτό μου για την αμήχανη απάντηση. Για τίποτα δεν κάνω.
«Πότε;» αφήνω ένα χασμουρητό και το αθώο ύφος του με μπερδεύει.