Στα όρια.

76. Κόλαση είναι η αιώνια απουσία.

~Και τότε, πριν στην κάμαρα γυρίσει
-και μόνο τότε- να κλαίει αρχινάει το παιδί.

Κι εκείνη φρένιασε τόσο, καθώς λέει,
που με τις δυο γροθιές της, σαν τυφλή,
το χτύπαε και το χτύπαε, μέχρι να βουβαθεί.

Και τότε, πήρε το πεθαμένο της μωρό
μες στο κρεβάτι ώσπου να ξημερώσει,
και, το πρωί, τό' κρυψε μες στο πλυσταριό.

Αλλά εσείς, παρακαλώ, μη δείξετε καταφρόνια, γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.

Μαρία Φαρράρ, γεννημένη έναν Απρίλη,
στου Μάισσεν πέθανε τη φυλακή,
κοριτσομάνα*, καταδικασμένη,
του κάθε ανθρώπου τις αδυναμίες ιστορεί.

Σεις, που γεννάται σε κρεβάτια πεντακάθαρα
και «ευλογημένος» λέτε της κοιλιάς σας ο καρπός,
μη ρίχτε στους αδύναμους τ' ανάθεμα.
Βαρύ ήτανε το κρίμα της, μα ο πόνος της πικρός.

Γι' αυτό, παρακαλώ, μη δείξτε καταφρόνια,γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων μας τη συμπόνια.~

•Μπέρτολτ Μπρεχτ.
(Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης)

Σεπτέμβριος του 2021.

Με τσάκισε.
Με έκανε κομμάτια.

Σου ορκίζομαι, εκείνη τη μέρα -την τελευταία μέρα που η καρδούλα του χτύπησε μέσα μου- η δική μου καρδιά έγινε πέτρα κι ας ξέρω πως ήταν η μόνη επιλογή που είχα. Δεν ήθελα να το καταδικάσω σε μια τέτοια ζωή: μητέρα καταθλιπτική, μπαμπάς ναρκωμανής κι ένας κόσμος που βυθίζεται στη βία κάθε μέρα που περνάει.

Δεν του άξιζε.
Θα το πονούσαν κι αυτή η σκέψη με σκοτώνει κι άλλο.

Παρόλα αυτά, σε ευχαριστώ που μου απέδειξες περίτρανα πόσο καλά έκανα και προχώρησα σε αυτή την κίνηση. Πόσο καλά έκανα που δεν βασίστηκα πάνω σου. Πόσο καλά έκανα που μίλησα στη μαμά μου και είχα εκείνη μαζί μου.

Σου είχα ζητήσει ένα πράγμα.
Μόνο ένα πράγμα, Lucas: να είσαι στο πλευρό μου.