Zonder Jas Naar Buiten// Snelle fanfictie

Hoofdstuk 22

De volgende morgen werd Jailey met een bonkend hoofd wakker. Verward keek ze om zich heen. Gisterenavond was ze toch nog in de club? Wat deed ze dan in haar bed? Jailey kreunde lichtjes en legde haar hoofd in haar handen. Ze was nogal duizelig en wist heel goed waar die duizeligheid vandaan kwam. In al haar drankjes werd drugs gedaan. Als Jailey het zelf gebruikte merkte het meisje er niet veel van maar achteraf gezien kreeg ze enorm veel spijt…

Nadat de meeste duizeligheid vertrokken was klom Jailey voorzichtig uit bed en zag op haar telefoon dat het al half elf was in de ochtend. Vanaf het moment dat ze thuis gekomen was had ze dus aan een stuk door geslapen. Nu Jailey weer WiFi had ontplofte haar WhatsApp ook met ongeruste berichten van iedereen. Lars en Femke hadden het haar ouders verteld; dit kon niet anders. Haar vader was woedend geweest vannacht en kwam haar niet eens ophalen in Deventer. 

Het liefste wou Jailey heel de dag op bed blijven liggen. Maar dat kon natuurlijk niet want haar ouders wouden vast en zeker in gesprek met haar over haar gedrag van vannacht. Jailey voelde zich, zoals altijd, flink beroerd van de drugs en spoorde zichzelf aan om schone kleren te zoeken en naar de badkamer te lopen. Ze pakte een stapeltje kleding en slenterde met een nog steeds bonkend hoofd richting de badkamer. Ze kleedde zich uit en stapte onder de douche om na te denken. Eerst wilde ze drugs gebruiken om Lars te vergeten. Maar de afgelopen weken had het meisje al zoveel ingenomen dat ze merkte dat het niet eens meer daarom ging. Het werd een moet en het leek alsof haar lichaam op de automatische piloot stond. 

Toen Jailey klaar was met douchen en omkleden haalde ze diep adem toen ze op de overloop stond. Voorzichtig liep ze naar beneden. Blijkbaar had Lars hier geslapen want zijn jas hing aan de kapstok. Kon het nog beter? Jailey zuchtte, probeerde er nog niet aan te denken en duwde tegen de deur van de keuken. Josh was druk in de weer met ontbijt maken en haar moeder Monica zat met Lars in de woonkamer te praten. Zij waren natuurlijk allemaal allang op. Ze liep de woonkamer in tot Lars haar opmerkte. 

"Jai!" riep hij opgelucht uit, stond op en omhelsde haar stevig. "Wow Lars, geen lucht." ze schraapte haar keel. "Oh ja, sorry." antwoordde hij en liet haar gauw los. "Lieverd, waar was je? We waren echt heel erg ongerust!" Monica schudde teleurgesteld haar hoofd en nu kwam Josh er ook bij staan. "Ik ga Femke even bellen dat je terecht bent." besloot Lars op dat moment en liep snel naar de gang zodat ze alleen was met haar ouders. "Ik had jullie toch al verteld dat ik uit was?" vroeg Jailey geïrriteerd. 

"Maar volgens mij vertel je ons niet heel het verhaal." antwoordde Josh, die voor het eerst iets zei, en ging naast zijn vrouw op de bank zitten. "Hoe kom je hieraan?" Josh haalde de oude zakjes met cocaïne poeder te voorschijn en keek heel boos naar Jailey. Monica sloeg haar handen voor haar mond. "Geef antwoord als ik je iets vraag, jongedame." snauwde Josh die zijn geduld verloor. "Gekregen nadat ik gedealt had." antwoordde Jailey nuchter en Lars kwam weer de woonkamer binnen. "Gedealt?! Je weet verdomme hoe gevaarlijk dat spul kan zijn! Ik wil niet eens weten waarom je het gebruikt maar dit was in ieder geval de laatste keer want je hebt vanaf nu huisarrest! " tierde Josh en Monica knikte instemmend. 

"Wat?! Ik ben negentien! Geen klein kind meer! Waar bemoeit iedereen zich eigenlijk mee?!" schreeuwde Jailey terug en bedaarde een beetje toen ze zag hoe ongemakkelijk Lars erbij stond. "Het is een keer klaar met dat asociale gedrag van je! We worden er moe van. Je hebt dus huisarrest. Na schooltijd kom je direct naar huis en geen smoesjes. In de avond blijf je binnen. De enige die hier mogen komen zijn Lars en Vera." besloot Monica. "What the fuck!" riep Jailey kwaad uit, stond op en rende naar boven. Als ze niet meer naar buiten mocht kon ze er net zo goed gelijk aan gaan beginnen… 

"Jai?" vroeg een maar al te bekende stem en ze hoorde de deur open gaan. Jailey verroerde zich niet en bleef onder de dekens liggen. Lars kwam voorzichtig haar slaapkamer binnen en ging op de rand van het bed zitten. "Ik wil je helpen maar dat kan niet als je niks zegt." antwoordde hij en ze kwam langzaam onder de dekens vandaan. "Ik wil gewoon bij jou zijn." fluisterde ze met schorre stem en een traan rolde over haar wang. Lars knikte verward-de laatste keer waren ze tegen elkaar aan het schreeuwen en nu ging het ineens weer normaal- en sloeg zijn armen om het meisje heen. 

"Ik blijf bij je zolang je maar wil." fluisterde Lars terug. Jailey mompelde wat vaags en viel toen als een blok in slaap. "Ik houd van je, vergeet dat nooit." zei hij zachtjes en drukte zijn lippen op haar voorhoofd terwijl hij warm werd van binnen.