Onverwachte Ontmoeting

Chapter 1

Ik zit in de woonkamer en kijk met slaperige ogen naar het beeldscherm van mijn tv, die aan staat. Het journaal staat op, maar alles wat er wordt verteld komt helemaal niet bij mij binnen. Alleen het enige wat ik heb mee gekregen is dat de race in Zandvoort een geluidsoverlast zal zijn voor de buurt bewoners. Wat een gezeur zeg! De mensen hier in Nederland weten niet beter, dan alleen maar zeuren en hun zin krijgen. Ze weten niet eens wat het met de formule 1 fans doet! Ik probeer het laatste stuk van het journaal mee te krijgen wat voor weer het gaat worden, maar zelfs dit krijg ik niet mee. Waarom ben ik nog zo moe? Ben ik niet te laat naar bed gegaan? Nee, dat kan niet. Ik ga meestal al rond zeven uur naar bed! Al vinden de meeste mensen dat te vroeg, maar ik moet wel al vrij vroeg mijn bed uit. Vandaag ben ik om vier uur al uit mijn bed gegaan, omdat ik moet werken. Ik werk in een boekenwinkel waar je al om vijf uur voor de deur moet staan. Het is gewoon te gek voor woorden, maar het is helaas wel zo! Want dan moet je alles vullen en er moet wisselgeld al in de kassa zitten en nog veel meer. Ik heb ooit eens voorgesteld of we niet ondertussen kunnen aanvullen tijdens het werken aan de baas van de zaak, maar hij vindt dat onnodig.

Mijn hand gaat naar de afstandsbediening en ik zet de televisie uit. Het beeld floept uit en ik zit nu in een donkere woonkamer. Te lui om op te staan pak ik mijn telefoon, die naast me ligt en kijk of ik iets kan doen op mijn telefoon.

1 nieuwe bericht

Ik tik op de melding en zie dat het een WhatsApp bericht is. Meteen open ik hem en zie dat mijn beste vriendin June mij een berichtje heeft gestuurd.

JUNE:| Hey Rox! Ik moet je wat vertellen? 04:05

 04:30 Vertel! Dat is? |ME:

JUNE:| Vertel ik je straks. Misschien moet jij maar eens
 gaan vertrekken Rox! Anders kom je dadelijk nog te laat! 04:30

04:31 Whoops! Ik ga al! Zie je straks, tot zo. |ME:

Snel sluit ik WhatsApp af en spring meteen op. Al hoewel ik nog niet helemaal wakker ben stop ik mijn telefoon in mijn broekzak, waarna ik gauw check of die er ook echt goed in zit ren ik naar de gang.

'Ships! Waar staan mijn schoenen nou?!' vraag ik hardop aan mezelf. Mijn ogen schieten alle kanten op, behalve de goede. 'Waar staan ze nou verdorrie! Heb ik weer. Wacht! Ik had ze al klaar gezet in de woonkamer!' roep ik uit. 

Snel trek ik een sprintje terug naar de woonkamer en vind mijn schoenen naast de bank. Oef! Gelukkig. Ik stap er in, vlug strik ik de veters maar het zit niet helemaal goed. Ach, boeiend! Als ik maar op tijd op werk aankom.
Snel pak ik mijn huissleutel en autosleutel uit de lade van de kast in de gang, waarna ik naar de deur storm en hem open trek. Je zou haast denken dat ik in een normaal huis woon, maar nee! Nee, ik woon in een appartement op negen hoog. Ik ren de gang op en storm als de wiederweerga naar de trap toe, want helaas hebben ze hier geen lift. Het is daarom dus ook niet zo heel duur om in dit appartement te wonen. Je huis waar je in woont is maar zo'n vijfenveertig vierkante meter groot. Het is dus niet veel oppervlakte waar in ik woon!
Ondertussen kom ik aan op verdieping zes en begin nu nog harder te rennen. Iedereen slaapt nog, dus ik kan niet iemand zomaar omver lopen of voor de voeten lopen. Hijgend kom ik al weer op verdieping vier aan. Heel even leun ik tegen de muur om op adem te komen. Waarom moest ik ook al weer zo hoog wonen? O ja, want dan heb je super mooi uitzicht!

Na een kleine minuutje adempauze ren ik weer verder de trappen af naar beneden toe. Ondertussen voel ik mijn telefoon in mijn broekzak trillen, maar ik besteed er nu even geen aandacht aan. Straks kom ik te laat, omdat ik zo nodig op mijn telefoon moest kijken wie me nou bericht!

Eindelijk kom ik op de begane grond aan en loop snel naar de voordeur. 'Roxanne, wanneer betaal je je huur?' hoor ik plots de baas van het appartement vragen. Hij komt de deur uitgelopen. Jemig, die is ook vroeg wakker!

'Vanavond betaal ik de huur! Maar ik moet nu echt gaan naar mijn werk. Geloof me, ik betaal het vanavond!' roep ik naar hem en stuif dan hem voorbij.

'Daar houd ik je aan! Niet later dan vanavond!,' gilt hij me bijna zowat na. Ik zucht en ren naar buiten, waarna ik naar mijn Volkswagen Up! toe ren. Snel open ik de auto via de autosleutel en ren snel naar de deur van de bestuurderskant, waarna ik de auto in stap. Ik doe mijn gordel om, waarna ik mijn spiegels goed instel en daarna mijn lampen aanzet op automatisch. Dan zet ik mijn rechtervoet op het gaspedaal, maar druk hem niet meteen in door mijn hiel op de grond te zetten. Met mijn linkervoet duw ik de koppeling helemaal in en zet de schakelaar in zijn 1, waardoor die niet meer in zijn neutraal staat. Langzaam til ik mijn linkervoet op en geef een heel klein beetje gas, waarna ik het stuur naar rechts draai zodat ik de auto de straat op kan rijden. De auto komt in beweging en ik kijk via mijn binnen spiegel naar achteren, dan kijk ik door mijn buitenspiegel en vervolgens als allerlaatst kijk ik over mijn rechterschouder en zie niemand aankomen. Dan stuur ik de auto de straat op en rij van de parkeerplaats af. Nu gauw naar het werk toe!