He Badly Wants Her (R-18)

Chapter 25

Chapter 25

PILIT NIYANG iminulat ang kanyang mga mata ngunit tila ba napakahirap niyong gawin. Her eyelids fluttered open when she heard beeping of monitor.

Pinagmasdan niya ang paligid. Lahat ng makikita niya ay kulay puti. Nasa sa may pintuan ang kanyang magulang na masisinsinang nag-uusap. She got confused when his father's face show anger while her mother appearance was unkempt.

Nanlaki ang mata ng kanyang ina ng dumako na tingin nito sa kanya, "She's awake!"

Agad pumunta ang mga ito sa kanyang tabi, "Anak, kumusta na ang pakiramdam mo?"

She couldn't remember why she was here, "'Ma, anong nangyari?"

Tinangka niyang bumangon ngunit kumirot ang kanyang tagiliran. Bumalatay ang sakit sa kanyang mukha.

"'Wag ka na munang mas'yadong gumalaw," inalalayan siya ng kanyang ama para humiga.

Her breath was caught when memories of what happened. Eula pushed her then she felt so much pain...the blood. Agad niyang kinapa ang kanyang tiyan. She almost cried in relief when she felt that it was still protruding.

Bumangon ang galit niya kay Eula. She tried to kill the baby. Inaakusahan siya nitong malandi at mukhang pera. Naalala niya ang takot na kanyang nararamdaman ng makita niyang dinudugo siya. Bago siya mawalan ng malay, wala siyang naisip kundi ang kalagayan ng kanyang mga anak.

"May masakit ba sa 'yo?" tanong ng kanyang ina. Umiling siya. Hinahanap ng kanyang mata ang kanyang asawa ngunit hindi niya makita.

Tumayo ang kanyang ina. "Saglit lang, tatawag ako ng doktor para suriin ang kalagayan mo."

Hinawakan niya ang kamay nito para pigilan ito, "'Ma, asan ang si Munzio? Nasaan ang asawa ko? Alam na ba niya na nasa hospital ako?" hindi nagsalita ang kanyang ina habang tila tumigas ang ekspresyon ng kanyang ama. The wall clock says it's already 2 o'clock in the afternoon.

"Mama ano? Imposibleng hindi niya alam, kasama ko sina Sani kanina. Nakita niyo po ba ang cellphone ko? Tatawagan ko si Munzio," akmang babangon siya ngunit agad siyang pinigilan ng kanyang ama.

"The doctors advices you to get rest and don't move too much. Teresa, tumawag ka ng doktor para suriin ang kalagayan ni Daidara," agad namang tumalima ang kanyang ina.

Naguguluhan siya sa inaakto ng kanyang magulang. Ilang saglit pa ay dumating ang doktor at sinuri ang kalagayan niya. She distractedly answered the doctor's questioning about what she felt. Halos hindi na nga niya napagtuonan ang mga payo nito dahil hindi siya mapakali. Pakiramdam niya ay mayroong may mali.

Nagpasalamat ang kanyang ina sa doktor at lumapit sa kanya, "May gusto ka bang kainin, 'nak?"

She shook her head, "Bakit wala si Zio, 'Ma?"

Her mother sighed, "Bibili lang ako ng pagkain sa canteen. Siguradong nagugutom ka na. Kailangan mong kumain para mabawi ang lakas m—"

Pinutol niya ang sasabihin ng ina, "Nasaan si Zio, 'Ma? 'Pa? Gusto ko siyang makita. Bakit hindi niyo sinasagot ang tanong ko?" her voice show worry and frustration she felt.

Naisip niya na baka naaksidente si Munzio habang papauwi ito galing sa kabilang bayan. Fear gripped her heart. Hindi niya makakaya kung may mangyayaring masama sa kanyang asawa.

"Hinding hindi ka na lalapit sa kanya, Daidara," walang emosyong sabi ng kanyang ama nagbigay ng kaguluhan sa kanyang isip.

Kaagad na lumapit dito ang kanyang ina at sinaway ito. "Ano ka ba? Kagagaling lang ng anak natin. Narinig mo ba ang sabi ng doktor? Hindi siya pwedeng ma-stress."

"She asked for it," he emotionlessly replied. Lalo siyang kinakabahan na siya sa mga iniakto nito at pakiramdam niya na tama ang hinala niyang mayroong mali.

Naguguluhan siyang hinawakan ang kamay ng ina,"A-nong ibig niyong sabihin? Bakit hindi ako puwedeng lumapit sa kanya?"

"Why you didn't tell us?" he asked while looking directly at her. Gusto niyang maglaho sa matiim na titig ng kanyang ama. His voice was quiet but angry.

"A-ang alin po?" Daidara stuttered.

"That man forced you!"

Nagulantang siya sa sinabi ng ama. They know? How? This can't be!

"Pa! Hindi! Hindi totoo 'yan!" agad niyang pinabulaaanan ang sinabi nito. Hindi pwedeng malaman ng mga ito iyon! They will force her to leave Zio!

Galit na lumapit sa kanya ang ama, "Hindi kita pinalaking sinungaling, Daidara! Sa mismong bibig ng walang hiyang iyon ang mga ginawa niya."

Zio? He confessed? Hindi siya makapaniwala na sa mismong bibig pa nito nanggaling ang kompirmasyon. She remembered Zio told her that he would make things right. Ito na ba 'yon? Lumukob ang panic at takot sa buo niyang pagkatao. May hinala siyang hindi naging maganda ang naging reaksiyon ng kanyang ama ng malamang ang katotohanan.

"P-papa..."

"Bakit wala kang sinabi sa 'min? That bastard you called husband violated you, impregnated and married you by force! Tinatakot ka ba niya? Sana nagsalita ka lang! Kung maari mamaya, I will a file restraining order,"

"Restraining order? Papa hindi. P-pakinggan mo ako!" She tried to reach her father but he avoided her hands.

"Kung hindi lang ako pinigilan ng mga magulang n'on ay baka napatay ko na ang hayop na 'yon! Alam ko ng may mali sa umpisa pa lang pero binalewala ko ang lahat at ang masaklap pa, alam ng mga magulang nito ang nangyari pero kinukunsinti lang! I will file a case against him. Sisiguraduhin ko na mabubulok sa bilangguan ang hayop na iyon,"

"Frederico, tama na!" Pilit itong sinasaway ng kanyang ina. Tinangka siyang bumangon ngunit pinigalan siya ng sakit sa kanyang tagiliran.

"Papa hindi mo puwedeng gawin 'yan. Mahal ako ni Munzio pati na ang magiging mga anak namin as I do love him. He just made mistakes!" pagtatanggol niya sa kanyang asawa. Tama nga sila, walang bahong hindi nabubunyag. The truth will reveal itself no matter how hard we tried to hide it.

Her eyes started to water as she  felt a searing pain in his chest.

Bumuntong hininga ang kanyang ama, "Tama nga si Ares, you were being brainwashed. Ilalayo kita sa kanya, then you will realize that it was not love you feel. Tutulungan ka naming palakihin ang mga bata."

"N-nagkakamali ka lang, Papa! Nagawa ni Zio ang mga bagay na 'yon pero hindi ibig sabihin ay masama siyang tao! Kami ni Zio ang magpapalaki ng bata! Pag-usapan naman natin ito ng maayos... " she started choking on her words as she begged.

Nagmamakaawa siyang bumaling sa kanyang ina na halatang hindi alam ang gagawin sa kanilang dalawa, "Ma, gusto kong makausap si Zio please... "

"Anak, makinig ka na lang sa tatay mo. 'Wag ka mas'yadong gumalaw at mag-isip. Para rin naman ito sa kabutihan mo... " mahinahong sabi nito.

"Ma, nagkakamali kayo. Please 'wag n'yo namang gawin ito." Hindi pinasin ng kanyang ina ang kanyang sinabi. Hindi na siya makahinga sa sobrang pag-iyak.

"H-hindi... hindi m-masamang... tao si Zio."

"'Wag kang matigas ang ulo. I'm doing this for you and your sons safety!" frustrated na sigaw ng kanyang ama.

Galit siyang tumingin sa mga ito kahit nararamdaman niyang pumipintig ang kanyang ulo at sentido dahil sa kanyang matinding emosyon, "Munzio wasn't a danger for me or for our children!"

"Tomorrow, I will call an attorney to file a case and call for annulment," there's a finality in it that made her feel more hopeless.

"Pa! Hindi niyo puwedeng gawin 'yan. Please tama na," she continued to cry as the pain in her chest became unbearable with the thought of Zio and her annulling their marriage. Does he know about this?

"Dara, stop stressing yourself," ang kanyang ina.

Daidara continuously shook her head, "Ma! Tigilan niyo na ang lahat ng ito. Gusto ko makita si Zio, dalhin niyo siya rito."

She badly needed to see her husband right now.

"Sabi ko na sa iyong 'wag mong ka-stress-in ang sarili mo eh. Baka mapano ang mga anak mo!" pilit siya nitong pinapakalma ngunit patuloy lang siyang umiiyak.

She can't even help herself in doing so. Natatakot siya sa maaaring kalabasan ng lahat kung hindi makikinig ang kanyang magulang.

She curled up when she felt pain in her tummy. Alam niyang dapat tumigil na siya ngunit hindi niya magawa.

"M-mama gusto kong makita ang asawa ko... "

Her breathing was ragged due to pain and emotions.

Nag-aalalang hinawakan siya ng kanyang ama, "Tatawag ako ng doktor."

"Papa! Parang awa niyo na!" she continue to begged.

May pumasok na doktor at nurse ang lumapit sa kanya, "Ma'am kumalma kayo. Alalahanin niyo ang mga baby niyo."

Akmang hahawakan siya nito ngunit iwinaksi niya ang mga kamay nito. Nakita niyang may inilabas ang isang nurse na isang syringe. Are they to drug her? No! She needed her husband right now!

"No! Don't touch me!" she swatted their hands that were trying to hold her.

"Tumahan ka na, Dara," her father firmly said.

"I w-want my husband here.... " she brokenly begged.

Ang kanyang mga hagulhol at pagtatalo ng kanyang magulang ang mga nangungunang ingay sa loob ng kuwarto. Hindi niya pinansin ang doktor na patuloy siyang kinakalma.

"You see our daughter's condition? Maybe hes not bad as we thought."

"Not bad? Its horrible and disgusting!"

"Frederico, maawa ka sa anak natin! Kung ayaw mo, gagawa ako ng paraan," Daidara heard her mother walking out.

"Dara!"

Natigilan siya ng marinig ang pamilyar na boses. Nag-angat siya ng tingin at nabigla siya sa hitsura nito. Nakasunod kanyang mga magulang at ang pamilya nito dito.

"Z-zio... " He was sporting two black eyes, scratches, bruises, broken lip and nose and bloody shirt. Nagmamadaling lumapit ito sa kanya.

"B-bakit g-ganyan ang mukha mo?" a sob escape in her throat na nauwi na naman sa pag-iyak. Her heart broke at his appearance. His seemed battered as his was limping when walking towards her.

He lay in her side and enveloped her in a hug, "Dara! Shh... "

Inilagay niya ang kanyang mukha sa dibdib nito habang umiiyak.

"I'm here okay... Tahan na. Makakasama iyan sa 'yo at sa mga anak natin," he whispered soothing words in her ear. Patuloy nitong hinahagod ang kanyang likod.

"Zio... 'wag mo akong iiwan. Hindi mo kami puwedeng iwan," she clinged to him like her life was depended on him.

"Shhh... I'm here..I'm not going to leave you... "

"Papa said you are going to be jailed! I don't want you to be jailed! Hindi puwede!" pagsusumbong niya dito.

"Tahan na... tahan na, " he continue to soothe her. Unti unti siyang kumakalma dahil sa presensiya nito. Paulit-ulit nitong pinapatakan nito ang kanyang noo at buhok ng magagaang halik. Her cries toned down when he was whispering how much he love her.

Hindi niya alam kung ilang sandali silang nanatili sa ganoong posisyon. Tuluyan na siyang kumalma. Pinikit niya ang kanyang mga mata ng makaramdam siya ng pagkapagod at antok. Naramdaman niya ang nagpupunas ni Munzio ng kanyang mukha.

"Sa labas tayo mag-usap, Sergio," narinig niya ang boses ng kanyang ama bago siya iginupo ng antok.



NAGISING ANG kanyang diwa ng naramdaman niya ang paggalaw ni Munzio. Mas hinigpitan niya ang pagkakayakap dito. She heard him moaned in pain. Nagtatakang inangat niya ang tingin niya dito. His face showed pain but he smiled at her. Mahapdi ang kanyang mata dahil sa matagal na pag-iyak.

"You feeling okay?" mahinang tanong nito habang hinahaplos ang kanyang tiyan. Naramdaman niya ang pagsipa ng kanyang anak sa bahagi kung saan hinawakan ni Zio.

"You felt that?"

Tumango ito at ngumiti na nauwi sa ngiwi dahil sa mga sugat nito, "Our babies surely missed me."

Inangat niya ang kanyang kamay at marahang hinaplos ng mga sugat nito. "Who did this to you?"  may bahid ng galit na tanong niya dito.

Umiling ito, "Hindi na 'yon mahalaga."

"May masakit ba sa 'yo? You didn't know how worried I was when I heard what happened... " he whispered.

Bumangon ulit ang kanyang galit ng maalala kung bakit siya nandito, "Your cousin... "

Hindi niya natapos ang sasabihin ng inilagay nito ang hintuturo nito sa labi niya, "I know... I know... I already took care of it. Hindi hindi ko na ulit hahayaang may mangyaring masama sa 'yo at sa anak natin.

Mas hinigpitan niya ang pagyakap niya dito, "You're not going to leave me, are you?" nag-aalalang tanong niya dito. Kinabahan siya sa ng malungkot na ngumiti ito. His eyes filled uncertainty that bought fear into her heart.

Naigala niya ang tingin sa paligid ng may marinig siyang mahihinang boses. Nanlaki ang kanyang mga mata at nakaramdam ng pagkapahiya ng makita na nandoon sina Tito Sergio at Tita Sabel na tahimik na nakamasid sa kanila pati na sina Sanshell, Sanibelle at Scion na nagbubulungan.

Nagulat siya ng mapansin ang kanyang mga magulang na tahimik din sa isang tabi. Nagtataka siya dahil walang ekspresyon ang mukha ng mga nito ngunit mas kalmado ang awra ng mga ito.

"No, 'wag niyo silang istorbohin." bulong ni Sanibelle ngunit rinig na rinig naman dahil sa katahimikan ng buong kuwarto

"But Dara needs to be check and Kuya Zio needs to be treated," paliwanag ni Scion na nag-angat ng tingin sa kanila. "Great! You already disturbed them."

Lumapit sa kanila ang mga magulang ni Munzio. "Dara are you feeling well? Nagtawag na kami ng doktor para tingnan ang kalagayan mo."

Tinangka niyang bumangon ngunit nanghihina siya. Munzio helped her and put her in sitting position.

Lumapit sa kanila sina Sanshell at Sanibelle, "Dara! I'm so sorry!" sabi ni Sanibelle na akmang yayakapin siya ngunit natigilan ito.

"We're apologize because of what happened and what Eula did. Tatanggapin namin kung magagalit sa sa 'min. This is our fault that we forced you to come with us..." malungkot na sabi ni Sanshell.

Pabirong pinitik niya ang noo ng mga ito at hinigit ang mga ito para yakapin. Halatang nagulat ang mga ito sa ginawa niya ngunit agad na gumanti ng yakap.

"Wala kayong kasalanan. You tried to stopped her at kusa akong sumama sa peryahan... I enjoyed our time there," kumalas siya sa mga ito at ngumiti.

Napansin niyang pasimpleng nagpahid ng luha si Sanibelle.

"You didn't know how scared we are when we saw blood—"

Pinutol niya ang sasabihin nito dahil ayaw na niyang maalala ang bangungot na iyon ng kanyang buhay, "Let's not talk about that."

Natigil ang kanilang pag-uusap ng bumukas ang pinto at pumasok ang doktor at isang nurse. Bumaling siya kay Munzio, "Kailangan mong ipagamot ang mga sugat mo."

Pinisil nito ang kanyang pisngi, "Yes, Ma'am."

Lumayo sa kanya ang kambal habang sinusuri siyang doktor. Lumipat ang kanyang magulang sa kanyang tabi. Walang imik ang mga itong nakamasid ang mga ito sa kanya. Hindi niya tinangkang kausapin ang mga ito dahil nararamdaman pa rin niya ang tensiyon sa pagitan nila bagamat nagtataka siya sa katahimikan ng mga ito. Even Tito Sergio and Tita Sabel was tense as they watched from the corner of the room.

She worriedly glanced at Munzio beside her who was now bare while the nurse treated his bruises.  Nagulat siya sa dami ng mga pasa nito sa katawan. Nag-aakusa niyang tiningnan ang kanyang ama. May hinala siyang ito ang may kagagawan ng n'on.

Paulit-ulit na sinasabi ng doktor hindi dapat siya magpapadala sa stress dahil maaaring magbunga iyon ng tuluyang pagkakalaglag ng mga bata. Tumango-tango lamang siya sa sinasabi nito habang nagsisisi sa ginawa niya kanina. She have to keep her emotions at bay to keep her babies' safe.

Lumapit siya sa kanyang asawa ng lumabas na ang doktor at ang nurse na kasama nito. Her eyes moist at the sight of him. His bruises seemed painful.

No one dared to talk after the doctor and the nurse left. They were all tense and stiff. Pakiramdam niya ang maraming gustong sabihin ang bawat isa ngunit walang nagtatangka na magsalita.

She gripped Munzio's hand tightly. Marami rin siyang gustong itanong. She wanted to know what causes her parents change in demeanor, what are their plans, if Munzio was going to be jailed, if her parents was planning to file a case.

Sumasakit ang ulo niya sa kakaisip. Akmang magsasalita siya ng may kumatok sa pinto at dahang dahang bumukas. She was shocked to see Ares disheveled demeanor.

Nakatuon ang atensiyon nito kay Munzio at halatang iniiwasang magawi ang tingin nito sa kanya. Bigla siyang kinabahan sa presensiya nito. Isiniksik niya ang sarili sa kanyang asawa.

She was beyond shocked at the calmness in his appearance. Nagpa-panic na tumingin siya kay Munzio ng tumingin ito. His face were now wearing his expression less mask that makes her unable to detect whatever his feelings and thought.






End of chapter 25








If you like this particular chapter, please vote on it. I appreciate every votes and comments from you guys. Voting is a huge support on authors. Thank you!<3