İkinci şans

Bölüm 28

İyi okumalarr...

1 ay sonra...

~Baranın ağzından

4 ay 3 gün 2 saat 45 dakika 55 saniye. Miramın yokluğunda geçirdiğim koskocaman 4 ay. Bir insanın yıkılışını nasıl izleyebilirsiniz?Buyrun izleyin. 4 aydır ölü olduğumu ve kimsenin öldüğümden haberi olmadığını yok sayarsak berbat bir adama dönüştüm. Her seferinde kendimi alkole ve sigaraya veriyorum. Miram alkol kokusundan nefret ederdi. Bende içmezdim. Şimdi ise leş gibi kokuyorum. Her gece onun yastığına sarılıyorum. Onun şampuanıyla ve duş jeliyle yıkanıyorum sırf onun kokusunu unutmamak için. Gece ve kızlar sanki annelerinin gidişini hissetmiş gibi bana sürtünüp duruyorlardı. Her gece hepsi tepemde yatıyorlardı. Miramdan bana kalan en değerli şeylerdi onlar. Arıyordum onu. Her saniye. Ama en ufak bir ipucu yoktu. Telefon sinyali, uçak bileti yada herhangi biryerde ismi. Sanki yer yarılmıştı yerin dibine girmişti. Bulucaktım onu. Bana mektubunda sürekli mecburum yazmıştı. Onu buna mecbur edenlerin canını alacaktım.

~Miranın ağzından

Kısa bir süre önce 3'üncü ayıma girmiştim. Hormonlarım iyice tavan yapmıştı. Kilo almıştım. Ve koala gibi her dakikamı uyuyarak geçiriyordum. Hamile olduğumu öğrendiğim gün Baran'a videolar çekmeye başlamıştım. Hiç bir zaman karşısına geçip bunları anlatamayacaktım fakat hamileydim ve eğer doğumda bana bir şey olursa diye çektiğim videoları Aynur ablaya veriyordum. Eğer bana birşey olursa Baranı bulup çocuğumuzu ona emanet edip videoları vermesini istemiştim.

Sonra doktor randevum vardı ve şuan Aynur abla ile kahvaltı yapıyorduk.

"Hadi kızım bak baldan da ye. Sür ekmeğine senin ihtiyacın var hep bunlara."

"Şiştim Aynur abla sen doğuma kadar obez yapıcaksın beni böyle giderse bak."

"Yarasın kızıma. Sen ye ki yavruna yarasın."

Gülümsedim.

Kahvaltımızı bitirmiştik masayı toparlamaya kalkacaktım ki Aynur abla "Dur." Dedi.

"Kızım sen birşey yapma ben hallederim."

"Olur mu hiç öyle şey abla hem daha 3 aylık minicik işlerimi yapabilirim."

"Hayır hanımefendi. Sen şimdi gidip koltuğa oturuyorsun. Artık kitabını mı okursun televizyon mu bakarsın bilmem."

"İyiki girdin hayatıma." Dedim.

"Asıl siz iyiki girdiniz benim hayatıma. Yanlız başıma yaşayıp gidiyordum. Hayatıma renk kattın kızım."

Gülümseyerek koltuğa oturdum ve elime hamilellik gelişimi hakkında kitap alıp okumaya başladım.

Kitap okurken uyuyup kalmıştım yine. Her zamanki gibi. Şimdi ise hastaneye doğru adımlıyorduk. Kontrolümün iyi geçmesini umuyordum içimden.

Koridorda ilerleyip doktorun odasına girdik.

"Nasıl hissediyorsun Almira kendini?" Diye sordu doktorum.

"İyiyim. Bebeğimin nasıl olduğunu öğrenince daha da iyi olacağım."

"Sevindim. Geç bakalım uzan şöyle."

Doktorum ultrasonu karnıma tuttu ve bakarken yüz ifadesi bir anda ciddileşti. Ne oluyordu. Yoksa bebeğimize birşey mi olmuştu.

"Noldu? Birşey mi oldu?" Neden öyle baktınız?"

"Kızım sakin ol." Diye fısıldadı Aynur abla.

"Sakin falan olamam bebeğime birşey mi oldu!"

"Almira düşük tehliken var."

"Ne...Nasıl.."

Duyduğum sözlerle gözlerimden yaşlar boşaldı ve bedenim daha fazla olanlara dayanamayıp iflas etti.

                                 🖤

Gözlerimi araladığımda karşımda doktorum ve Aynur abla vardı.
Yerimde doğrulmaya çalıştım. Ama izin vermeyip beni tekrar yatırdılar.

"Mira kızım sakin ol."

"Sakin falan olamam o iyi mi?" Diye sordum titriyordum.

"İyi kızım sadece sürekli yatman gerekiyor hamileliğin riskli olduğu için."

Ağlamaya başladım. Allahım evet ilk istemedim. Böyle bir durumda olmasın dedim. Ama yalvarıyorum onu bende alma. Şuanda tutunacağım tek dalım o.

                                  🖤
Eve gelmiştik. Aynur abla bana bebek gibi bakıyordu. Koltuktan tuvalete gitmem harici hiç kaldırmıyordu.

Geçmiş zaman:

"Ben böyle sana bebek gibi bakmayı çok sevdim güzelim."

Şimdiki zaman:

Baran olsaydı oda bana bebek gibi bakardı. Çok özledim onu. Şuan yanımda olsa herşey çok güzel olucak güzelim dese. Sımsıkı sarılsa bana. Benim şuan tek ona ihtiyacım var. Hayat neden bize gülmüyordu ki. Biz zaten çok şey yaşamıştık. Tükenmiştik. Birbirimizi bulduk. İkimizde birbirimizin hayattaki ikinci şansı olduk. Bize bunu neden yaptılar....

Baran ve Mira bu hayatta mutlu olmayı hak ediyorlardı. Onlar birbirleri için yaratılmış iki kalpdi. Ailelerinin cezalarının bedellerini  onlar ödemek zorunda kalmışlardı...

Bölüm sonu...

Sonda minik bir spoiler verdim. Anlayanlar yorumda tartışsın bakalım...