Με το ζόρι συγκάτοικοι

32. Έξοδος, 2ο

Μπαρίς,

Καθόμασταν εδώ και μισή ώρα στο τραπέζι και έτρωγα στην μάπα το φλερτ του Ανδρέα στην Ερατώ και το αντίστροφο. Όλο χαμογελάκια ήταν η ξανθούλα και όλο οικεία αγγίγματα μαζί με τον τέλειο φλώρο που έμπλεξε. Περνούσε η ώρα και έχανα την υπομονή βλέποντάς τους να είναι το τέλειο ζευγάρι· αυτό που φαινόταν ότι η Ερατώ έψαχνε τώρα το είχε βρει σε αυτόν.

"Μα δεν είναι πολύ γλυκός;" ρώτησε με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Τράβηξα την λευκή υφασμάτινη πετσέτα από το πιάτο μου και ξερόβηξα χαμηλώνοντας το βλέμμα μου.

"Αχ σε καταλαβαίνω Ερατούλα μου! Αλλά κανείς δεν είναι τόσο γλυκός όσο ο Μπαρίς μου" η Έσμα άφησε ένα φιλί στο μάγουλό μου.

"Ο Μπαρίς γλυκός;!" αναρωτήθηκε η Ερατώ γελώντας λίγο στο τέλος.

Ειρωνικό μου φάνηκε αυτό το γελάκι.

"Δεν είμαι εγώ γλυκός;" ρώτησα θιγμένος.

"Καθόλου".

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και ανακάθισα στην άνετη καρέκλα.

"Ας παραγγείλουμε" Άλλαξα θέμα και έψαξα για τον κατάλογο.

"Έχουμε ήδη παραγγείλει, αδερφέ" πετάχτηκε ο Ανδρέας. "Το ξέχασες;"

Η ξανθούλα κρυφογέλασε ενώ η Έσμα έπιασε το χέρι μου από το τραπέζι τρυφερά.

"Που το έχεις το μυαλό σου ρε αγαπούλα μου;" πετάχτηκε για να σώσει την κατάσταση.

"Ο έρωτας θα φταίει" η Ερατώ κορόιδεψε και εγώ την αγριοκοίταξα.

Η παραμονή μας στο ακριβό εστιατόριο έτρεχε βασανιστικά αργά. Βλέποντας την Ερατώ να περνάει τέλεια στο πλευρό του Ανδρέα ήθελα να ανοίξω έναν λάκο και να πέσω μέσα για να γλιτώσω.

Για πρώτη φορά στην ζωή μου αισθανόμουν... λίγος. Και αυτό δεν το άντεχα.

Το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάζω ξανά και ξανά την ώρα στο κινητό και στο ρολόι χειρός εναλλάξ και να εύχομαι να γυρίσω σπίτι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ευτυχώς το Εσμάκι ήταν μεγάλη παρηγοριά στην σημερινή μου ήττα... Αν ξέμενα μόνος με το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής θα προτιμούσα να βγω έξω και να με πατήσει καμιά νταλίκα.