"ဘာ..."ဆိုတဲ့အသံနောက်္မှာ အိမ်ရှေ့စံဟာ မရှိတော့ပါ....
"ဟမ်....ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ...ကိုကိုက..."
ပျောက်သွားတာမှ သရဲလိုပဲ ချက်ချင်းကြီးမတွေ့တော့ဘူး....
"ကျွန်တော်မျိုးကို ခွင့်ပြုပါဦး အိမ်ရှေ့စံမိဖုရား...."
ဒီကောင်လေး သိပ်ဆုိးတာပဲ ကိုယ်မြန်တာတောင်သူ့မမှီဘူး ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိဘူး....
"ကောင်းပြီး...ငါပါလိုက်္မယ်..."
မဖြစ်ဘူး လိုက်သွားရမယ်...ဟိုအကောင်သေးသေးလေးက ဘာတွေပြုစားထားလဲမသိဘူး ဟွန့်....
"ဟုတ်ကဲ့..."
ဘာလိုပ်ရူတ်မှာလဲ စိတ်မရှည်ရကြားထဲ...
အားလုံးထွက်သွားသည့်တိုင် သတင်းလာပေးတဲ့ကိုယ်ရံတော်ဟာ ကြောင်ရက်ကြီးကျန်နေခဲ့တာ...ရယ်စရာတော့ကောင်းသား...
[A\N-နားလည်ပေးလိုက်ပါကွယ်....အချစ်စွမ်းအားကြီးစိုးသွားလို့ လေလိုအလျင်ဖြစ်သွားတာ ]
အိမ်ရှေ့စံစိတ်လိုလက်ရ ဘာသိက္ခာ ဘာကိုမှထိန်းမရသိမ်းမရပြေးလွှားနေခဲ့တာ....လမ်းတလျှောက်လုံး မြင်မြင်သမှျအပျိုတော်တွေဟာလည်း ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့...ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေးနေကြမလားလည်း အိမ်ရှေ့စံသတိမထားတဲ့အထိကုိ အရူးလိုပြေးလွှားနေခဲ့တာ...သူ့စိတ်ထဲမှာတွေးနေခဲ့တာ ချစ်ရသူလေးကိုသာ သူ့ကြောင့်ရတဲ့ဒဏ်ရာတွေမို့ သတိရရချင်း အရင်ဆုံးနှစ်သိမ့်မိချင်တဲ့စိတ်လေးကြောင့် ဘာကိုမှမတွေးနိုင်ခဲ့တာ....
"ဟင်....ဒါကဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ....ထစမ်းး...ထစမ်း..."
ရောက်ရောက်ချင်းဆောက်နဲ့ထွင်းဆိုတာမျိုး...အစောင့်ချထားတဲ့လူတွေအကုန်ဟာ မြေြပင်ပေါ်လဲနေတာ ရုိးမှရုိးရဲ့လား...jimin..
"Jimin...jimin..."
အဆောင်ထဲအပြေးတစ်ပိုင်းဝင်မိတော့...အဆောင်ထဲလူတစ်ယောက်ရဲ့အရိပ်တစ်ခုလေးတောင် မရှိခဲ့....
သွေးရူးသွေးတန်းနဲ့ အပြင်ကလူတွေကုိလှုပ်နိုး...ဒေါသကြောင့်မျက်ရည်တွေဟာ လှိမ့်ဆင်းလာလေတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပတ်ရမ်းချင်လာတယ်.....
"Hyung...min yoongi....ဘယ်မှာလဲ ...လူဘယ်မှာလဲ...."
"ဟမ်..ဘယ်လူ....မဟုတ်မှ..."
ဒုက္ခပဲ ဘယ်ထွက်သွားတာပါလိမ့်....
YOU ARE READING
မောင့်မူပိုင်သမားတော်💘
Fanfictionမောင့်ရောဂါက မောင့်မူပိုင်သမားတော်နဲ့မှ ပျောက်နိုင်မှာ... ________________________________ -zawgyi- ေမာင့္ေရာဂါက ေမာင့္မူပိုင္သမားေတာ္နဲ႕မွ ေပ်ာက္နိုင္မွာ...
