The Politician's Biggest Mistake (Flame Series #1)

20

Warning: Matured Content
Read at your own risk!

Seryoso ang mukha ni Ian habang nagmamaneho. His eyes are filled with so much intensity. His one hand is holding the steering wheel while the other one is holding the gear lever. His not throwing even just a small gaze on me mula nang pumasok siya sa sasakyan. He's too serious.

Dahil tahimik siya ay nanahimik na lang din ako. If he don't wanna talk, then I won't. Ano'ng purpose no'n, 'di ba? Isa pa, magiging awkward kung magsasalita ako pero wala namang sasagot.

The whole drive is quiet. Walang radio, walang imikan, as in no sounds! Hindi ko inakala na I managed to stay inside his car na sobrang tahimik. I can't believe na kinaya ko.

Dahil tahimik, mabilis kaming nakarating sa bahay niya. I don't know how, parang lumipad ata kami. Ni-hindi ko napansin na nandito na kami kahit pa ang mga mata ko ay nasa labas. Kahit pinapanood ko ang mga ilaw ng sasakyan, hindi ko napansin ang biyahe.

When we arrived, he removed his seatbelt and removed mine. Kahit sa pagtatanggal ng seatbelt ay hindi niya ako tinignan. Parang nagtanggal siya ng seatbelt sa multo. Ayaw niya 'kong tignan, it's as if may sakit ako— parang ang pangit ko.

Agad siyang bumaba ng sasakyan niya and I am just watching him. Umikot siya papunta sa side ko, seryoso pa rin. His eyes are dark. I can't explain it with words.

"Baba," he said when he opened the door of my seat as he gave me his hands. Ang mga mata niya ay nakatingin sa kung saan... Basta hindi sa 'kin.

Ilang beses akong napakurap bago hinawakan ang bag ko at tinanggap ang kamay niyang nakalahad. He guided me at hinawakang isang kamay niya ang ulo ko para 'di mauntog.

Nang tuluyan nang makababa ay agad niya akong binitiwan! Pasaring ang pamamaraan niya, nagulat ako! Padabog na isinara niya ang kotse ng sasakyan niya bago tinahak ang daan papunta sa bahay niya. I am just a tail, I followed him 'til we got inside his house. Nang makapasok ay agad siyang naglakad pabalik sa pinto at siya na mismo ang nagsara at nag-lock nito.

"Who's that guy?"

That was the first question he asked me. Hindi pa rin siya nakatingin sa 'kin nang sabihin niya iyon. Naglakad siya papunta sa sofa at naupo bago sinimulang tanggalin ang sapatos niya.

"I am asking you, who's that guy?"

He's busy removing his socks. Nakatingin siya sa sapatos niya at medyas nang tanungin ako. I opened my mouth to utter a word, but I ended up stuttering.

"He's, who?" tanong niya nang 'di niya maintindihan ang sinabi ko.

I let out a heavy sigh before closing ny eyes deeply. Well, he used to update me sa ginagawa niya at kung sino'ng mga kasama niya sa tuwing wala siya rito sa bahay, so guess it won't hurt my ass if I tell him about Erico, right?

"W-well, he's my college batch mate. A-ah, we took a same course kaya naging magkaibigan kami."

"Naging boyfriend mo ba?"

Nanlaki ang mga mata ko at nalaglag sa sahig ang aking panga nang tanungin niya ako no'n. I was in deep shock, I can't even speak! His question is just too fucking shocking! Naririnig ba niya ang sarili niya?

"N-no!" I answered in panic. "I-i mean, duh? May girlfriend siya that time!"

"If he's single that time, would you throw a shot?"

"Can you even hear yourself, Mayor?" I asked him before laughing in nervousness. "O-of course, not! He's not my type!"

"What's your type, then?" He raised his brows. This time, nakatingin na siya sa 'kin.