Απορώ. Ήμουν γύρω στα δεκαοχτώ, αληθινή κυρίαρχη του εαυτού μου. Με μία δόση τρέλας, που ίσως την είχα από τότε που γεννήθηκα, άνοιξα τα χέρια μου και αγκάλιασα τα φτερά της ηλικίας.
Έφυγα για σπουδές όχι μακριά από το μέρος που γεννήθηκα. Τουλάχιστον όχι τόσο μακριά, ώστε να με κάνει να θέλω να γυρίσω πίσω.
Σε μια ήσυχη πόλη όπως το Louisville, είναι εύκολο να νιώσω ήρεμη. Το πόσο με αγκάλιασε η ζεστασιά αυτής της πόλης δεν μπορώ να το περιγράψω. Ίσως επειδή αυτήν την περίοδο αυτό χρειαζόμουν.
Δύο τρεις αχτίδες ηλίου, πρόσβαλλαν την ηρεμία του ύπνου μου. Ένιωσα σιγά σιγά να τυφλώνομαι, να θέλω να σηκωθώ να σκοτώσω τον μισό πληθυσμό της πόλης. Δεν κοιμάμαι καθόλου καλά τελευταία, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Τι είναι αυτό που δεν με αφήνει να πέσω στην αγκαλιά του γοητευτικού Μορφέα;
Δεν είμαι ερωτευμένη, ούτε φίλους έχω, εκτός από την Δέσποινα. Σπουδάζει μακριά από εδώ, περίπου τέσσερις ώρες ταξίδι. Είναι ο φύλακας άγγελός μου. Είναι το χέρι που μπορώ να εμπιστευτώ, αυτό που με χαιδεύει όταν κλαίω. Το στήριγμα μου για οτιδήποτε το διεστραμμένο μυαλό μου επιτρέπει να εισχωρήσει στην ψυχή μου.
Είναι κοπέλα όμορφη, αγνή. Μία απλή ματιά της σου δείχνει το πόσο μπορείς να την εμπιστευτείς.
Από τότε που έχασα τον εαυτό μου, και τον έχασα εντελώς, απηύδησα με την ύπαρξη του απόλυτου κενού στα εσώψυχά μου. Δεν υπήρχε κάτι. Εξακολουθεί να μην υπάρχει. Όλα αποτελούν μια μαύρη τρύπα που όταν δεις μέσα της, συναντάς το απόλυτο λευκό της αδιαφορίας, της διεφθαρμένης μοίρας για το πρόσωπο μου.
**Προσπάθησα και αυτό είναι το αποτέλεσμα. Ελπίζω να σας άρεσε. Η συνέχεια προβλέπεται σύντομα. Με αγάπη, Kaliana.**
YOU ARE READING
"Ήρθες, Είδες, Απήλθες"
Random"Είναι κάτι που ήθελα να κάνω από μικρή. Να σε γνωρίσω. Σε γνώρισα, δεν με γνώρισες, θαμπωσες, έφυγες. Με άφησες μόνη. Ίσως να θέλω να μείνω μόνη, αλλά με εσένα κομμάτι της μοναξιάς μου. "
