Μόλις είχα γυρίσει από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς και σκεφτόμουν ότι χρειαζόμουν ένα καινούργιο σπίτι για να στεγάσω τις ανησυχίες μου. Αντίκρισα την μονοκατοικία που μένω με την κατάλληλη νοσταλγία. Ήμουν μήνες ολόκληρους σε αυτό το μέρος, και πραγματικά το είχα κάνει τόσο δικό μου που δεν ήθελα να το αφήσω. Έπρεπε όμως.
Τόσες αναμνήσεις έπρεπε να σβηστούν από το παρόν μου και αυτό συνεπάγεται με την αλλαγή της κατοικίας που τις στέγαζε.
Άφησα τα πράγματα στην κουζίνα και πήγα να ανοίξω την πόρτα που είχε σπάσει το τζάμι των σκέψεών μου. Ανοίγω την πόρτα και αυτό που αντίκρισα με έκανε να νιώσω μια έκρηξη από το σοκ στο μυαλό μου.
Μια όμορφη κοκκινομάλλα, με σώμα κούκλας που μπορεί άνετα να συγκριθεί με αυτό της κούκλας που έπαιζα όταν ήμουν παιδί, ένα όμορφο χαμόγελο, και δύο καλωπισμενα χέρια που έρχονταν να με τυλιξουν στην αγκαλιά τους, συνθέτουν την καλή μου φίλη Δέσποινα.
Αγκαλιαστήκαμε, και συνεχίσαμε να αγκαλιαζόμαστε για να θεραπεύσουμε τα σώματα μας και τις καρδιές μας από την νοσταλγία.
Μιλήσαμε επί ώρες, μου είπε πολλές καινούργιες πληροφορίες, άλλες χαρούμενες άλλες λυπητερες αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Όλα φαίνονταν πιο αισιόδοξα ούτως ή άλλως από την στιγμή που έχεις την συντροφιά ενός δικού σου ανθρώπου, φίλου σου.
YOU ARE READING
"Ήρθες, Είδες, Απήλθες"
Random"Είναι κάτι που ήθελα να κάνω από μικρή. Να σε γνωρίσω. Σε γνώρισα, δεν με γνώρισες, θαμπωσες, έφυγες. Με άφησες μόνη. Ίσως να θέλω να μείνω μόνη, αλλά με εσένα κομμάτι της μοναξιάς μου. "
