A Gran Prenzipesa

24 3 0
                                    

Valaquia yera una tierra bella, anque ella nomás lo sabeba porque l'eba estudiau. Mientres os suyos chirmans varones protagonizaban escandalera y partizipaban en guerras chunto a lo suyo pai, ella se manteneba aislada en os suyos posientos, en a gran torre que o suyo pai eba mandau construyir solamén pa ella. Muitas d'as nobles de Valaquia teneban invidia d'a prenzipesa Cezara, en cual torre i eba más tresoros y arte que en cualsequier atro puesto d'aquellas tierras, pero a ella nomás le importaba a vida que no podeba vivir por deseyo d'o suyo pai, o prinzipe Vlad l'Empalador. Sabeba que o suyo pai actuaba asinas por nezesidat, pus mientres os suyos chirmans varones yeran preszindibles, ella, a unica filla d'o prinzipe, yera o suyo más sabia consellera y una d'as creaturas que más amaba en o mundo. Debán de as creixens tensions con l'Imperio Otomano y os numerosos enemigos que eba iu adquirindo, Vlad eba optau por enzarrar a la suya filla y mantener-la a buen recaudo como l'abría feito con o más preziau d'os suyos tresoros. Manimenos, Cezara no yera una umana cualsequiera, pus eba heredau a naturaleza vampírica d'o suyo pai. Permanexer cautiva iba en cuentra d'a suya naturaleza. 

A zaguers d'o dezenio de 1450, Vlad eba dixau de reconoxer a suya condizión de vasallo respective a o sultán Mehmed II, ratificando a suya ostilidat en asasinar a los ofizials otomans. Eba iniziau una guerra que sin duda sería sangrienta: más de vinte mil personas eban estau asasinadas dezaga de prener Giurgiu y os lugarons d'o Danubio, o que nomás yera o preludio d'un enorme choque entre Valaquia y l'Imperio Otomano. Cezara eba consellau a lo suyo pai que lo ideyal yera sería retractarse y tornar a pagar os contrebuzión, ella no creyeba que Valaquia estase capazitada pa enfrontinar-se a los otomans y dudaba d'os aliaus que o suyo pai deziba tener. Manimenos, Vlad no escuitó a la suya filla y la mandó enzarrar permanenmén en o suyo dormitorio, en lo más alto d'a torre. 

—A vezes se m'olbidar que nomás yes una muller —i eba dito alicortau. 

As palabras d'o suyo pai eban secutiu a suya mente y eban esligau a suya ira. No eba dedicau tota a suya vida a estar a filla perfecta ta que dudase d'ella por estar muller. Se tiró a parte superior d'o suyo vestiu y desplegó as suyas alas, sentindo-se liberada. Podría aber-se escapau d'aquella torre muito dinantes, pero l'amor y o respeto ta lo suyo pai eban feito que aquella idea quedase descartada. A diferenzia d'os vampiros, as vampiresas teneban alas y sentius más desarrollaus. Enfurexida debán de o destín que refusaba pero que o suyo pai le eba imposau, Cezara ubrió as suyas alas y se lanzó a lo vuedo por o ventanal, cayendo en picau ta lo suelo. Nunca dinantes eba volau y no sabeba fer-lo, cada vez yera más amán d'estrelar-se contra os tantonicos d'a carrera, pero seguindo o suyo instinto adubió frenar a cayedura y mover as suyas alas adecuadamén. Fazió a riseta en mirar a lo suyo arredol, volando espullada en completa libertat. A euforia que sentiba se convirtió en a suya bruxula y Cezara la siguió ziegamén, alexando-se cada vez más d'a torre en a cuala eba crexer y viviu dende que yera una nina. En ixe momento sabió que nunca tornaría a vivir enzarrada, nunca reblaría a suya libertat de nuevo por o suyo pai. 

As auguas d'o río Ialolimita acullioron a la vampiresa con calidez, tota a que un río de Valaquia podría tener. Yera completamén espullada, posada chunto a las auguas y tresbatida en os suyos pensamientos. Nomás eba conoxiu a exuberanzia y a comodidat d'aquella torre, aquella eba estau a suya unica realidat entre más de dos dezenios y a euforia s'eba transformau agora en inzertidumbre. No cosiraba o suyo fogar, pero temeba o que o mundo estase por amostrar-le. Mirando o suyo reflexo en a superfície d'as suyas auguas, Cezara recordó que o suyo pai yera en guerra con os otomans y comprendió que o mundo que eba conoxiu a traviés de tantos años d'estudio yera vivo, igual que ella. Si ella eba cambiau a suya realidat, o mundo tamién podeba cambiar a suya. 

 —Nomás soi una muller —se dizió a él mesma, mirando fixamén a suya reflexo—, pero con ixo me basta. 

Batió as alas con fuerza y remontó o vuelo ta Târgoviște, pero siguió volando ta lo nordeste entre días, aturando-se solamén cuan feba muito sol u cuan se sentiba cansada. En uns días alcanzó o suyo obchetivo, a machestuosa ziudat de Buda, capital d'o poderoso reino d'Hongría. O suyo rei, Matías Corvino, yera un d'os ombres más aclamaus por aquels tiempos, por o que yera l'obchetivo perfecto d'a vampiresa. Se coló en a propiedat nobiliaria de belún a qui no conoxeba y buscó ropa y elementos notables que podese utilizar pa presentar-se debán de o rei, los caló en un saco y fuyió sobatendo as suyas alas. Plegada o maitín, Cezara se vistió eleganmén, asegurando-se de cubrir cada zentimetro d'a suya delicada piel. A suya imachen fablaba por ella mesma, dengún dudó que ise una prenzipesa. O rei la rezibió luego y ella fazió una reverenzia con muita feminidat. 

—Oh, o mío buen siñor, as palabras no tos fan chustizia. Qué gran onor poder presentar-me debán de vos! O mío nombre ye Cezara y acudo a vos como Gran Prenzipesa de Valaquia.

—Os otomans tos causan problemas?

—No, o mío buen siñor. Por o bien de Valaquia, tos ruego que neutralizez a Vlad Dracul.

—Pediz que achustizíe a lo vuestro pai?

—A mía leyaltat no le pertenexe a él, o mío buen siñor, si no a la mía tierra y a la cristiandat. No ez sentiu as remors sobre él? Puedo asegurar-tos que a suya crueldat ye cuasi demoniaca. 

A Gran Prenzipesa estió convidada a zenar y le contó a Corvino cosetas sobre o suyo pai, no totas ziertas. En l'año 1462, Vlad Dracul estió capturau por un secuaz d'o rei húngaro y Cezara encomenzó a redautar documentos que podesen lechitimar o suyo engarcholamiento. O plan furnió efecto y Vlad estió engayolau en a ziudat de Visegrad. A Gran Prenzipesa yera libre asinas pa empezar a vivir.

La Gran PrincesaDonde viven las historias. Descúbrelo ahora