Tell Me How (Isla De Verde Series #3)

Chapter 38

Napatitig ako sa anak kong kasalukuyang nakaratay sa hospital bed. Parang tinutusok ng paulit-ulit ang puso ko habang pinagmamasdan siyang walang malay.

I could still remember what the doctor have said to me earlier.

"He has a weak heart, Misis. He can't be too happy neither sad nor angry. Too much emotions can kill him in an instant. He can't feel too much because it will surely affect his heart." Seryosong ani ng doktor na tumingin sa kalagayan ni Conan.

Hindi pa nga tapos ang pagluluksa ko kay Agamemnon tapos ganito pa ang nangyari ngayon kay Conan. I can't bear to lose my son...I just can't. Nawala na sa'kin si Canon at ayokong pati si Conan ay kunin narin sa'kin. Hindi ko kakayanin.

When I gave birth to Conan, the doctor said that's he's just fine and healthy...na hindi siya katulad ni Canon na may malalang sakit sa puso. Pero bakit ganito? Conan definitely has a heart failure! Nagkamali ba siya ng tingin?

Kung hindi ko 'yon nalaman ngayon baka kung ano na palang nangyari sa anak ko kung ganoon! He can't be too happy...he's forbidden to feel beyond average emotion or it'll be the end of him.

A lone tear escaped my eyes as I caressed his hair. Humigpit din ang hawak ko sa kan'yang kamay. Gusto kong pumalahaw ng iyak dahil tripleng sakit yata ang nararamdaman ko ngayon. Wala na ba talagang katapusan ang sakit? Hindi ba kami pwedeng maging masaya? Wala ba kaming karapatan na maging masaya?

There are so many questions inside my head and none of it makes sense.

Naputol ang atensyon ko sa aking anak nang marinig kong bumukas ang pintuan. Yana's worried face welcomed me but I just forced myself to offer her a smile. I don't want her to worry about how I feel because I really am fine.

"Naayos na ang katawan ni Agamemnon...dadalhin na raw iyon sa morgue." Pagbabalita niya.

Another sting of pain inflicted my chest. How funny, huh? May ihahatid na naman akong patay na malapit sa puso ko. I'll witness another batch of burial and this time, it was him.

Tumingala ako upang pigilan ang iba pang luha na nais tumulo mula sa mga mata ko. I don't wanna cry anymore...but it hurts. It really does!

"Felice..."

But eyes are traitor. My tears fell even if I'm looking up to keep them in.

"A-Ayos lang ako, Yana...ayos lang a-ako kahit may n-namatay na naman na malapit sa p-puso ko. M-Magiging ayos lang ako..." I said in audible sound. It doesn't seem like I'm fine rather it's like a comforting word for myself.

I fanned myself because I'm starting to struggle breathing. Agad namang umaksyon si Yana at kumuha ng tubig mula sa water dispenser na katabi ng isang puting lamesa na gawa rin sa kahoy.

"Here. Drink this," She gave me the glass of water. I murmured thanks before accepting it and gulped it all down in just one shot.

"Feeling better?" Halata ang pag-aalala sa boses niya kaya tumango ako kahit na taliwas naman 'yon sa tunay na nararamdaman ng puso ko.

"M-Mama..."

Mabilis na lumipad ang mga mata ko sa direksyon ni Conan nang marinig ko ang mahina niyang boses. Muli na namang nanubig ang mga mata ko dahil sa luha.

I dashed towards him and held his little hands.

"B-Baby, nandito na si Mama. H-How are you feeling? Is there anything that you want? T-Tell me..." I croaked.

His pouty lips crept into a smile making me falter on my track. Umiling siya sa'kin.

"I'm okay po, Mama. Where is Papa po?" He said. Hindi na siya kulay ube ngayon 'di katulad kanina pero maputla parin ang mga labi niya.