W centrum ignorancji

Pseudonim: Blagier

Obserwując niepokojącą tendencję moich przyjaciół do wyolbrzymiania wagi kontekstu oraz własnego imienia w poezji, postanowiłem napisać ten wiersz, który mimo krytyki owej postawy, pokazuję również paradoksalną niemoc twórczą, bo jednak tak, napisałem to ja, i szczególnie się z tym faktem nie kryję, powiem więcej, wstawiam go tutaj, aby pokazać, że to właśnie JA go napisałem! Przez tę patologię, wraz z postępem pisania wiersza stopniowo zacząłem zdawać sobie sprawę, że postminimalizm to tak naprawdę ascetyzm, prawdziwe pustelnictwo, coś niemożliwego przy zdrowych zmysłach i zwykłych potrzebach społecznych (takich jak chociażby powszechnie demonizowana chęć uznania) do wcielenia w życie. Zrozumiałem, że nie każda inspiracja jest przejawem epigonizmu, a potrzeba egzaltacji to naturalne następstwo już samej chęci tworzenia. Smutne jest jednak, że aby zrozumieć własną słabość trzeba najpierw oskarżać o nią innych i zamiast samemu się zmieniać, próbować zmienić wszystkich dookoła. Ale to jest chyba po prostu wpisane w naszą naturę. I nad tym właśnie ubolewam.

Ciężko jest patrzeć na widok tak smutny
Strzelistych pisarzy co jeszcze niedawno
Nie pojmowali w sposób okrutny
Własnego głosu.
Przy dochodzeniu obfitości kłosów
Odeszli od prawdy na własny temat
Chcąc zrodzić nowy kopiują schemat
Pradawnych.
I chociaż wielkich, i chociaż sławnych
Wskazówki uniwersalnie-nieodgadnione
Winny być tylko wtedy czczone,
Gdy dojrzejemy.
Bo piękno prawdziwe być może wtedy
Kiedy się pychy i zazdrości wyzbędzie
Choć cierpi wszędzie.
Trzymając w sobie brzemię niedoli
Skuci kajdanami nie swojej niewoli
Zmarniejemy.
Znając swe imię i wielbiąc je wielce
Tracimy kontrolę nad naszym zadaniem.
Czy cała ta bitwa polega na męce?
Może jest pożegnaniem?
Te słowa natchnione lub wyprute głowie,
Ta myśl co przez serce miłością się zowie,
Musi na czyjejś polegać zazdrościć!
Czy bez imienia ujmuje całości?

I chociaż z opisem się zlewam,
Bezimienny nie będę.
Nad tym ubolewam...