Cuteness overload

Hoofdstuk 5 - Supermarktproblemen

Oké wat nu?

Waarom moest hij perse in deze winkel zijn? Nu precies op dit moment? Natuurlijk. Ik ben Gabriëlla. Hij moest hier zijn terwijl ik hier was. Omdat ik toch altijd pech heb.

Wel, nee, misschien nu niet. Hij had me toch niet gezien.

"Hé, berenrugzak!" 

Ik slaak een gil en gooi mijn boodschappen omhoog. Als ik door heb dat ik zojuist mijn melk en honing de lucht in had gegooid ren ik vooruit om ze terug op te vangen. En knal tegen Allistair aan. Van mijn plotse gewicht tegen hem verliest hij zijn evenwicht en valt op de grond. Met mij op hem.

De boodschappen landen naast ons, gelukkig onbeschadigd. "Alles oké?" vraagt hij en een grijns verschijnt op zijn gezicht.

"J-ja," stotter ik en ga van hem af. "S-Sorry." 

Hij staat ook op en pakt de boodschappen van de vloer. "Geen probleem. Ik vond die positie eerder leuk," zegt hij met een glimlach.

Ik bloos en struikel wat stappen achteruit. "H-haha," lach ik nerveus en trek mijn rok naar beneden. 

"Hey," begon ik als ik hem zag wegwandelen met mijn boodschappen. "Die zijn van m-aw!"

Hij blijft ineens stil staan waardoor ik tegen zij rug bots. En dan merk ik dat we aan de kassa staan. Ik ga vlug voor en wacht tot de kassierster alles had gescant voor ik afreken.

Tot mijn verbazing grijpt Allistair mijn boodschappen en loopt de winkel uit.

"Hey, Allistair!" roep ik en strompel hem achterna. Hij wacht niet op mij en draait zijn hoofd om. "Kom je nog? Ik weet niet waar je woont."

Enzo liepen we in stilte aar mijn huis. Welja, ik strompelde eerder.

"Gabriëlla, wie is die goed uitziende jongeman?" vraagt mijn oma weldra ze de deur opent.

"Allistair Jamerson, mevrouw. Leuk om u te ontmoeten. Bent u Gabriëlla's moeder of zus?"

Mijn oma glimlacht. "Oh wat ben jij een charmeur zeg." En voor ik het wist was ze in Allistairs zijn wangen aan het knijpen.

"Wow, oma oké, genoeg. Hij is geen schattig konijntje." zeg ik en kijk mijn oma aan.

Mijn oma lacht en liet hem los voor ze ons binnen liet. "Ga je naar de zelfde school, jongeman?" vraagt ze aan hem, als we allemaal binnen stonden.

"Ja, we hebben elkaar letterlijk ontmoet met de deur in haar gezicht." antwoord Allistair. Mijn oma lacvht en schud haar hoofd. En zo ging het een paar minuten verder. Allistair die iets zei en mijn oma die lacht als een tiener die tegen haar chrush babbelde. En dan ik. De ongemakkelijk naast mijn oma stond. Het toespeel aanschouwend.

"Oh nee, het is bijna haf negen!" kraamt mijn oma ineens uit. "Jullie moet vertrekken naar school!" 

"Ja! Ik moet Janine nog eerst gaan halen!" roep ik en ren dan de trap op.

Ik hoor Allistair vragen wie Janine was aan mijn oma. Terwijl ik terug de trap af ren zie ik een touwtje los hangen aan Janine en wil het eraf trekken. Maar natuurlijk verloor ik mijn evenwicht en tuimelde de trap af. Ik bereid me mentaal voor, voor een harde klap van de grond.

Maar twee armen vingen me op.

Allistair.