♡🥀The path from hate to love🥀♡

[5]

-მამა!😕😪ამ შუა ღამისას რამ შეგაწუხა
-შვილო სასიხარულო ამბავია
- გავიგე შენს შეყვარებულზე
და რაღაც უნდა გიამბო მე და   იმ გოგონას მამა პარტნიორები ვიყავით სანამ მამამისი არ გარდაიცვალა
და ერთმანეთს შევფიცეთ,რომ ჩვენ შვილებს დავაქორწინებდით
-რააა?!მოიცა...მე.ის..ანუ..ჩვენ...მმ..მე..
-ხო და კიდევ ერთი სასიხარულო ამბავი მაქ შენთვის ჩემი კომპანიას გიტოვებ ყველა აქციებს, გოგონას გაუფრთხილდი და კარგად მოექეცი
-მამა მას არასოდეს ვაწყენინებ
-ძილინებისა შვილო
-ნახვამდის მამა.
გაოგნებული და ამავდროულად ბედნიერი ჯონგუკი მოეხვია საკურას და ჩაეძინა.აი გათენდა და გოგონამ გაიღვიძა,როდესაც ჯონგუკი გამოვიდა სააბაზანოდან მხოლოდ ხალათის ამარა

-დილამშვიდობისა პრინცესა
-დილამშვიდობის იდიოტო
-დილიდანვე ნუ ჯიუტობ პატარავ თუარა მამიკო დაგსჯის
-მოკეტე რა
-რატომ ჩემი ხმა გაშინებს, აღაგზნებს,გინდივარ
-მოკეტე დებილო
წამოიძახა გოგონამ და იქვე მიგდებული ბალიში ესროლა ამ დროს კი ჯონგუკმა გადაიხარხარა და უთხრა:
-მიდი თავი მოიწესროგე სალაპარაკო გვაქვს
-კარგი
-ოღონდ იჩქარე
-გავიგე
-მიყვარხარ
-მე არ მიყვარხარ
-ვერგიტან
-მე გიტან
გოგონა შევიდა სააბაზანოში იქნებივრა,ლამაზი მაკიაჟი ჩაიცვა ლამაზი კაბა და გამოვიდა.ჯონგუკმა მხოლოდ უთხრა რომ მამამისმა მათ შესახებ იცოდა და რომ საკურასაც არ სჭირდებოდა უნივერსიტეტსი სიარული რადგან მამამისის ოფისში
შეეძლო ემუშავათ ერთად.

მივიდნენ სამსახურში  საკურა ავიდა კაბინეტში  და საღამომდე მუშაობდა.უფროსმა კი გამოაცხადა რომ შაბათ-კვირას მივდიოდით ბანაკში მთელი კრეატიული განყოფილების სტაფი.საღამოს კისაკურამ ჩემოდანი ჩაალაგა და დაძინება გადაწყვიტა როცა ტელეფონზე ზარი შემოვიდა.დავხედა და უფროსი ყოფილა.უცებ ჩაახველა და უპასუხა.გისმენთ დირექტორო სამსახურში არ ვარ.საკურა შეგიძლია ჯერჯერობით ბიძია დამიძახო.
მალე ხომ ჩემი რძალი გახდები.
-გისმენთ ბიძია.
-ასე უკეთესია *ყრუთ ჩაიცინა*
მოკლედ საკურა ბანაკი თქვენი კიდევ უფრო დაახლოების შანსია,რომ უფრო ძლიერი და მოსიყვარულე ოჯახი შექმნათ.
შენ იცი ყველაფერი წინასწარ დავგეგმე.
-რა დაგეგმეთ*გაკვირვებულმა ვიკითხე მე*
-ხვალ გაიგებთ* ისევ ჩაიცინა
და ტელეფონი გათიშა*
ოხ მამა მხოლოდ შენს გამო
ვიზამ ამას.
მალევე ამ ფიქრებში ჩამეძინა და დილის 6 საათზე ავდექი და ავტობუსს.ავტობუსმა დააგვიანა. გავიხედე და.....
მოიცა ეს ჯონგუკია?ოღონდ ეს არა.
თვალები ავიტრიალე. მივხვდი,რომ ეს ბიძიას ნამოქმედარი იყო.
-გამარჯობა *ეშმაკური სახით მითხრა მან და ყურში ჩამჩურჩულა*ჩემს უმისოდ მარტო როგორ იყავი?
-კარგად *კბილებიდან გამოვცარი*
ჩემოდანი საბარგულში
ჩადო და ჩემ გვერდით დაჯდა რადგან,მე წინ ვიჯექი.
მთელი სამი საათი მანქანაში სრულ სიჩუმეში გავატარეთ.
-დამღელელი გზის შემდეგ როგორც იქნა პირველები ჩამოვედით.