Hêwî Hanımağa

B-11 Hesaplaşma

Kahpelik...

İyi okumalar...

Amed umuduna kavuşmuştu şimdi.

Peki Hêwî gökyüzüne neden kavuşamamıştı?

Kavuşmalar neden bu kadar zordu? İnsanlar niye sevdiğine kavuşamıyordu?

Hayat sevenlere niye bu kadar acımasızdı?

Hêwî 'nin ciğeri yanıyordu. Ama nafileydi.. Elinden geleni yaptı fakat yine de başaramamıştı.

O sevdasını kimseye yar etmeyeceğine yeminler içmişti.

O kendi destanını yazacaktı!

Herkesin onları konuşmasını sağlayacaktı. Aşkları dillere destan olacaktı..

Ama Ezman önünü kesmişti.

Dualarında ki adam duasına mani olmuştu.

Yine herkes onları konuşacaktı evet ama Hêwî 'ye acıyarak, Ezman' a kızarak..

Araç konağın önünde durduğunda, Hêwî aşağı indi. Bakışları karşı konağı bulurken, sevdiği adamın aracını gördü.

Yuvasına gelmişti.

Koluna dokunan teyzesine dönüp baktı.

"Hadi yavrum.."

Herdem kadın, kızın acısını iliklerine kadar hissediyordu. Yaşadığı her bir acıyı bizzat yaşamıştı. Onu en iyi anlayan kendisiydi ama kendisinin dermanı bulamadığı gibi Hêwî de bulamayacaktı.

Başta kahredecekti kendini Hêwî. Belki de her gün ağlayacaktı.

Onları gördükçe kalbi paramparça olacaktı. Ama acıya dayanacaktı.

Alışacaktı.

Acı öldürmezdi belki ama diri diri gömerdi insanı.

Omuzları düşen genç kız konağın kapısını açan babasına bakışlarını çevirdi. Kendisine hem üzgün hem kızgın bakıyordu babası.

Babasını şu yaşına kadar hiç bir konuda rezil etmemişti, hep gururlandırmıştı.

Ama sevda konusunda hem kendini hem babasını çok üzmüştü.

Teyzesinin koluna girerek konağa girdi. Hiç konuşmuyordu. Sessizdi Hêwî.

Oysa bu ona aykırı olan bir şeydi.

Avluya geçerken, mutfaktan çıkan Heval'i gördü. Genç kızın kendisini görmesiyle gözleri parlamış koşturarak sarılmıştı kendisine.

"Hêwî." Dedi Heval sarılırken.

"Hoş geldin güzelim."

Hêwî, genç kızın belini tutarken, derin bir nefes verdi. Düşmemek için kendisini zor tutuyordu.

Heval geri çekilerek genç kızın bitik bakışlarını görünce "iyi misin?" diye endişeyle sordu.