အင်းဝခေတ်က ကညာပျို ♡. 🍵 [ COMPLETE ]

⛩️(77)Unicode⛩️

အင်းဝခေတ်က ကညာပျို
အပိုင်း(၇၇)

တတိယမြောက် တံပိုးခရာသံကြားရသည်။

မုလိန္ဒနန်းဆောင်အတွင်းမှ လက်တွဲကာထွက်လာသည့် ရဲသီဟနှင့် ဗညားအဲအားမြင်ရမှ ရတုသက်ပြင်းအသာချ၏။စိတ်ပူပင်စွာဖြင့် စဝ်ခွန်သရင်ခွင်အတွင်းမှ သူတစ်ချိန်လုံးစောင့်ကြည့်ခဲ့သည်။

"မောင်ကြီးပြောသားနဲ့ စိတ်ချပဆို "

မျက်ခမ်းအောက်စပ်ရှိ မှဲ့လေးပေါ်သို့ အနမ်းဖွဖွခြွေရင်းစဝ်ခွန်သဆိုသည်။မျက်ဝန်းတို့ကိုအလိုက်သင့်မှိတ်ရင်း ရတုပြုံး၏။တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြား မမြင်နိုင်သောဆက်နွယ်မှု့တို့ရှိသဖြင့် စိတ်ပူပန်ဖို့မလိုကြောင်း စဝ်ခွန်သကပြောခဲ့သည်။

လက်တွေ့ကျကျမြင်လိုက်ရသည့်အခါ အံ့သြသည်ဆိုခြင်းထက်ကြည်နူးမိ၏။

" အောက်ဆင်းကြမလား "

" အင်း "

ထိုင်ရာမှထကာ လှေကားဆီသို့မျက်နှာမူသောရတုအား စွန်ခွန်သ ဖမ်းဆွဲလိုက်လျှင် မျက်ဝန်းဝိုင်းတို့မှေးကာ ၊ မျက်ခုံးတို့တွန့်ချိုးကာဖြင့် ပြန်ကြည့်လာ၏။

ရှည်လျားကျနေသော ငွေရောင်ပဝါစအား လုံး၍ယူရင်း ရတုလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။

" ဘာလုပ်ရမှာလဲ "

" ကိုင်ထားပ "

" မဟုတ်..."

စကားလုံးတို့ အဆုံးသတ်ခွင့်မရမီ စဝ်ခွန်သပွေ့ယူလိုက်သည်။ရတုသည် သူ့လက်မောင်းကြားအတွင်းသို့ သိမ်မွေ့စွာပါလာ၏။

အနက်ရောင်တောင်ပံတို့ကို ဖြန့်ထုတ်လိုက်သည်။ပြတင်းပေါက်ဘောင်မှတဆင့် လေဟာနယ်အတွင်းသို့ ခုန်ချလိုက်လျှင် ရတုသည် သူ့လည်ပင်းသို့ ဖက်တွယ်လာသည်။

ဆုပ်ကိုင်ထားသော ငွေရောင်ပဝါရှည်သည်လည်း လေပြေတို့နောက် မျောပါသွား၏။
စိတ်လှုပ်ရှားချိန်တိုင်း တင်းကြပ်စွာပိတ်ထားတတ်သည့် မျက်ခွံတို့အား စဝ်ခွန်သ မြတ်နိုးစွာနမ်းသည်။ထို့နောက် ခပ်တိုးတိုးလေးရယ်၏။

" မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်စမ်းပ ရတုရဲ့"

" အရမ်းမြင့်တယ်မို့လား
ကျွန်တော်မကြည့်ရဲဘူး "