Merhaba herkese. Artık tüm dengenin kurulduğu bölümler geliyor. Her şeye sıfırdan başlayan bir çift gibi olucaklar. Güzel olacaklar inşallah.
Bölüm şarkıları
Vega - Bu Sabahların bir Anlamı olmalı
Gökhan Türkmen - Sen İstanbul'sun
Lütfen dinleyin...
:)))
Berat'tan
Saniyeleri sayıyordum. Dorukhan yaklaşık 1 saat önce evden çıkıp gitmişti. Büyük ihtimalle Derin'i almak için gitmişti. Bense onu bekleyene kadar kafayı yemiştim. Bekliyordum, belki bir yerlerden kafamı da alıp gelirdi. Mutlu hissetmem gerekiyordu ama zordu. Heyecan belki biraz vardı ama gereksiz bir üzüntü kaplamıştı her yerimi. Korkuyordum. Camdan kafamı uzatmış dışarıya bakıyordum. Tam olarak girişe. Onun aylar sonra karşıma ilk kez çıkacağı yere.
Artık dayanamayıp dışarıya çıktım. Deynekleri evde bıraktım. Bacağımı sürüyerek kapıya ilerledim. Yağmur şiddetini daha da arttırmıştı. Üzerimde ki beyaz tişört üstüme yapışmıştı ama umurumda değildi, beni hatırlaması da. Onu gördüğüm an yapacağım tek şey ona sarılmak olacaktı. Bir daha asla bırakmamak üzere.
Kaderide sikeyim o benimdi. Kader de buydu. Kaderin yazılmasını beklemeyip kendim yazacaktım. Onu gördüğüm on o mükemmel kokusunu içime çekip tüm dünyanın varlığını unutacak kadar sıkı sarılacaktım.
O benim kaderimdi, bende onun.
Balkon boşluğuna doğru geçtim. Birde hasta olmakla uğraşamazdım. Sırtımı duvara yaşlamış başımı yere eğmiştim. Birden kapıdan ses gelince odağım orası olmuştu ama başkaları girmişti kapıdan. Bir kadın ve oğlan çocuğu.
Tekrar başımı yere eğdim. O sıra küçük çocuğun bağırış sesleri kulağıma geldi.
"Anne Berat abim." Eliyle beni işaret etmiş annesinin paltosunu çekerek yanıma gelmeye çalışıyordu.
"Oğlum dur. Kaçmıyor Berat abin." Annesinin paltosunu bırakıp yanıma koşturdu. Ayağımın dibinde durup hevesle bana baktı. Desteklik olmayan ayağıma sarılıp gülmeye başladı.
"Anne onun boyu çok uzun baksana bacağı kadarım." Dediklerine kahkaha attım. Belimi eğip kollarından kaldırıp kucağıma aldım.
"Adın ne senin?"
"Kadir benim adım."
"Ne kadar güzel bir ismin var Kadir. Forman var mı senin?"
"Ohoo, 5,6,4 tane var."
"Of be ne kadar çok."
"Bana onları imzalar mısın?" Minicik ellerini çeneme koyup kıkırdadı.
"Tabiki de." Hevesle annesine döndü. Annesi hemen konuşmaya başladı.
"Oğlum Berat abini yorma. Bak bacağına, hasta olmuş." Annesine üzüntüyle baktı.
"Olur mu öyle şey. Siz kalem ve formalarının hepsini getirin ben atarım imza. Hatta Kadir kabul ederse tesislere gidip herkese imzalatırım."
