Pahimakas

First Chapter

"Di ka ba nagaaral? Bat ganyan lagi recitation mo? Di na ako magtataka kung dissapointed ang parents mo sayo cause even me, you never fail to dissapoint me and the whole classroom. Siguro masyado ka ng pabaya. Di na ako magtataka kapag nalaman ko drug addict ka na pala tsk" sabi sakin ng prof ko.

Naramdaman ko nalang bigla na tumulo na luha ko. Tangina, ok lang naman kung sasabihin niya yon ng personal pero hindi eh. Bat kailangan sabihin sa buong klase?

Alam ko naman yon eh. Alam ko malaking ako failure. Even me? I see my self as a failure, dissapointment, misery, trash, lahat nalang. Ginawa ko naman lahat sa studies eh. Binuhos ko sarili ko don ng sobra sobra.

5 ng umaga na ako lagi natutulog para magaral habang gigising naman ng 7am para pumasok sa university. Kulang pa ba yon? sinakripisyo ko na lahat. Kalayaan, kasiyahan, oras, sarili ko tangina. Bat di pa yun enough? Kailan ako magiging enough?

After my prof said those word, lumabas na siya ng room namin. Inikot ko yung mata ko sa paligid. Lahat sila nakatingin sakin yung iba tinitignan ako na parang isang kamalasan at yung iba naman ay naaawa sakin pero bilang lang yon sa kamay. I hate myself for crying infront of many people. Ayoko nagmumukhang mahina. I don't want people labeled me as weak

Wala na ren naman kwenta kung aattend pa ako ng susunod ko na klase. I know to myself di ren ako makakapagrecite ng maayos after what happen. I grab my bag at agad agad lumabas ng room. Pumunta ako sa Cr kase wala naman ako ibang matatakbuhan. I cry there silently to the point na nahihirapan na ako huminga.

Kahit kailan di ako naging enough. Kahit kailan walang nagkagusto sakin. Kahit kailan walang magmamahal sakin kundi yung mommy ko lang. Di ko alam ano gagawin ko kung pati siya nawala.

Gusto ko maramdaman yung may masasandalan ako. I have my mom, yes pero I always feel lonely. Lahat ng problema ko sarili ko lang din nakakaalam. Feel ko pag nagopen up ako sa isang tao is naiistorbo ko sila.

I try to calm myself. Tumagal ren ako ng 30 minutes bago tumigil umiyak. Lumabas ako ng bathroom na parang walang nagyari. Acting like everything's ok kahit di naman naging ok kahit kailan. Faking my smiles while walking in corridor na parang di ako pinahiya sa classroom.

Here i am waiting in waiting shed of our school. I didn't check the weather before i left the house. Di ko alam na ganto pala kalakas yung ulan. Pinatila ko nalang ng ilang minuto para di ako gaano mabasa at lumabas na ng campus.

Nagugutom ata ako at deserve ko kumain. Siguro? kahit wala naman akong na accomplish kunde kahihiyan ngayong araw. Ganda ren magaral sa UST noh ang daming pagkain sa labas. Di ako magheheavy meal ngayon, di ko kasi feel.

Pumasok na ako at nagtaka. Aba potcha bat parang ang dami atang tao. Pagkakaalam ko nung last week na kumain ako dito parang nirentahan ko buong Wendys dahil sa onti ng tao. Pumila na ako agad kase baka maunahan pa ako.

Tagal ko ren pumila don ah. Chineck ko yung cellphone ko para macheck yung oras. Wow, tanghaling tapat palang pala. Di pa ako pwedeng umuwi baka sabihin ni mommy nag cut ako ng klase kahit totoo naman pero walang aamin, syempre.

Nagulat ako ng biglang may umupo sa harap ko kaya agad kong inangat ang tingin ko. "Hey, may nakaupo ba dito? puno na kasi and wala akong maupuan" sabi sakin ng lalaki. Tangina, bat di ko alam na may ganto pala kapogi sa mundo. Eto yung mga tipo ng babae eh. Matangkad at gwapo, hala bigla ba akong sinwerte ngayon.

"Yes, walang nakaupo diyan" banggit ko na parang na startstruck. "Ok but are you comfortable sitting me with you?" Uy hala naiinlove na ata ako. Mama's girl kaya toh? "Yea, I don't mind" pagkasabi ko nun bigla na siyang umupo sa harap ko.

Ang weird pala, pinagsisisihan ko dito ko siya pinaupo. Sa walang confidence na tulad ko, I can't shot my move. Nakayuko ako ngayon kumakain. Sobrang tahimik ng biglang may nagtext sa phone ko. I immediately reach my phone and read the pop up messege.

I was curious kasi yung pinsan ko ang nagtext. It was weird cause she only text me when she has important to say. I feel like there's something wrong kaya inopen ko agad yung messege.

From: Chichi
You didn't do well to your recitation again? nakakahiya ka, Nad. Sa dati ko pa talagang prof? aren't you ashame, huh? She expect to much from you. Pinagmamalaki pa nga kita dati tas eto papakita mo ngayon. I always convinced myself that you're not a failure but I guess i'm wrong. You really such a failure, Nad. Always remember that.

Damn, that recitation again. That recitation always makes me a failure. Ganon na lang ba lagi? Di ba nila nakikita yung mga ginagawa ko namang tama. Di ba nila maririnig yung mga recitation na napabelieve ko yung mga prof ko.

"Are you fine?" Muntik na akong mahulog sa upuan ko nung narinig ko yung malalim niyang boses. Potcha, bat siya nakatayo dito sa gilid ko. "Why not" I supposed to chuckle but it turns out I sob.

He sit again across me where he sits earlier. "Do you have a bad recitation today? kaya ka andito?" tanong niya sakin habang sumusubo ng pagkain niya. Aba chismosa ren pala to ah. "Siguro" sabi ko sabay baba ng ulo ko sa lamesa. "Ginawa ko naman lahat eh. Sinakripisyo ko lahat. Pinaikot ko mundo ko sa acads pero bat ganon? Why everyone see me as a failure?" dagdag ko at sabay lagay ng kamay sa mukha ko. I cry there silently. I don't have the energy to run away here and cry somewhere else tsaka isa pa I feel comfortable around him. It takes time before he answered. I don't care anymore if huhusgahan niya ren ako.

"I hope you know it's ok to have a bad recitation. It's not always gonna be perfect. The outcome is not always what you expect. It isn't called life if you didn't fail once, twice or even thrice. Learn to step forward and give your best strive again. Bumalik ka ng may tapang and the important part is prove them wrong. So stop crying, miss girl." He said those words with sincerity.

Lalo lang akong umiyak because it hits me so hard. I always think na what i always expect will be the outcome that's why I keep hurting. I really didn't expect those word to a stranger.

"Learn to believe to yourself even the world is against your capability. Ace it, ace every recitation. But in every recitation you need to ace, learn how to enjoy life. Let yourself see the beauty and color of life. Your world doesn't revolve around studies. It does revolves in many way. So don't be too harsh on yourself. Expend more, ma'am" sabi niya sabay tayo. "I hope that the world cross our path again. And if that happens, I want to see the new version of yourself not physically but new and healthy version of your mental health. Have a good day, miss girl" sabi niya sabay lakad papalayo sakin.

I feel comfort in stranger.