Birden ensemde ki acıyla olduğum yerde sendeledim.
"Eğer sen bana gelmezsen, ben sana gelirim Armağan."
Son hatırladığım şey ise bir çığlık sesiydi.
Kendi çığlığım!
22-08-2017
Bu isimle yer alan tek kurgudur!
#5 yalanlar /27.04.22
#3 wa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi Poyraz'ın gözlerinden çekemiyordum. Bana öyle tuhaf bakıyordu ki. Ona eşlik ettim ve yavaşça sallanmaya başladık. Ellerim omuzlarında, gözlerim o hariç her yere bakıyordu. Utanmış olamazdım öyle değil mi?
Peki, yanaklarım neden yanıyordu? Sebebi belliydi aslında, gözlerini benden asla ayırmıyordu. Bende, bakışlarına karşılık vermek ve bu bakışlarının sebebini öğrenmek istiyordum.
Evden bir hışımla sinirli bir şekilde öyle bir çıkmıştı ki geri döndüğünde dans etmek istemesine hem şaşırmış, hem de anlamadığım bir şekilde sevinmiştim
Sanki, dünya da bir tek ben ve o kalmıştık. Belimde olan ellerini sanki, kaçmamdan korkuyormuş gibi daha da sıkılaştırmıştı. O kadar hafif dokunuşlarla belimi okşuyordu ki, hissetmekte zorlanıyordum.
Aramızda ki bu çekim de neyin nesiydi böyle? Beni kendinden uzaklaştırdı, ve etrafımda döndürerek tekrar kendine doğru hızlıca çekti. Bir süre öylece durup birbirimizin gözlerine kilitlenmiştik sanki.
Biz öylece durmaya devam ederken yağmur da şiddetini gittikçe arttırmıştı. Bir anda salonda ki elektrik gitti ve ben o anın verdiği panikle çığlığı bastım ve Poyraz'ın göğsüne kafamı gömdüm.
"Şişt, korkma güzelim" dedi, Poyraz. Bir yandan da saçlarımı yavaş yavaş okşuyordu. Ne ara kulağıma yaklaşıp bu cümleleri fısıldadığını bile anlamamıştım.
Ben dışarıdaki artan fırtınaya öğlesine dalmıştım ki, Poyraz'ın benden uzaklaştığını bile fark etmemiştim. Elinde ki mumlarla geldiğini görmeyene kadar da anlamayacaktım sanırım. Mumları çakmakla tutuşturdu ve camın kenarına bırakıp yönünü tekrar bana doğru çevirdi.
"Evet armağan, nerede kalmıştık," Poyraz, birden yanımda bitti ve dansa kaldığımız yerden devam ettik. Bugün onda bir şeyler var gibiydi, bana ikinci armağan değişiydi ve ben bunun nedenini merak ediyordum. İtiraf etmeydim ki dudaklarından ismimin anlamı bir farklı geliyordu.
Bir anda aklıma gelen düşünce, adımlarımı bıçak gibi kesti. Ben ne zamandan beri o hariç, biriyle dans eder olmuştum? Onu, ne ara unutmuştum ben onun için buraya kaçmıştım. Allah aşkına gerçekten ne yapıyordum ben?
Birden ellerimi Poyraz'ın omuzlarından çektim ve bir adım geri gittim. Belimde olan elleri iki yanına düşmüştü. Bu yakınlık hiç iyi değildi. Ama asıl tuhaf olan Poyraz'ın varlığının beni rahatsız etmemesiydi. Poyraz, geri çekilmemi beklemiyor olacak ki bana soru dolu bakışlar atıyordu.
"Süre doldu, şimdi gerçekleri duymak istiyorum Poyraz. Hiçbir şeyi atlamadan," Poyraz'ın bakışları söylediklerimden sonra öfkeli bir hâl almıştı. Neden sinirlenmişti ki?
Tunç'un, konumuzla olan alakasını çözememiştim ama yine de buna da tamamdı. Gözlerimi Poyraz'dan çektim ve konuşmadan adımlarımı merdivenlere doğru çevirdim. Adımlarımı o kadar hızlandırmıştım ki hangi ara Tunç'un kaldığı odaya gelmiştim şaşırmıştım doğrusu.
