Anlaşma {Mpreg}

16

1.

Cafeden bu yana yol boyu sessizdim.

Mahmut bir sürü soru sormuş ben de yarım yamalak geçiştirmiştim. Ara ara aynadan beni süzdüğünü bilsem de oralı olmamıştım.
Ben de bir gariplik olduğunu farketmişti ve eve gider gitmez hemen beyine yetiştireceğine emindim.

Benim aklım ise Fırat'la yaptığımız son konuşmadaydı. Zeynep benim pizzayı hazırlamak için mutfağa gittiğin de Fırat'ın gizlice anlattığı şeyler tedirgin etmişti beni.

İkisinin de aileleri büyük, zengin birer aşiretti ve ne yazık ki birbirleri ile kan davalıydılar. Fakat Zeynep ve Fırat bu duruma rağmen birbirlerini sevdikleri için anlaşarak kaçıp evlenmişlerdi. Ben de tam da bu sebeple onları işe almıştım ve saklanmalarına yardım etmiştim. Şimdi ise Fırat iki ailenin de bulunduğumuz şehire adam salıp onları arattırdığını öğrenmişti. Bir süre işe gelmemelerini söyleyip kendi evimin anahtarını verdim. Kendi ev adresleri tespit edildiyse bile benimkini bulmakta zorlanacakları kesindi. Bu süreçte duruma göre bir çözüm yolu elbet bulurduk.

Kendim için değil ama onlar için tedirgindim. Ben zaten olabileceğim en kötü noktadaydım şu an ve onlar için bir şey yapamamak canımı daha çok sıkıyordu. Bir çözüm yolu bulmak için uğraşacaktım, elimden bu haldeyken başka ne gelirdi bilmiyordum ama deneyecektim.

Eve girer girmez ilk yaptığım şey merdivenlere yönelmek oldu. Duş alıp önce biraz dinlenmek istiyordum.

Mahmut beni almadan hemen önce Zeynep'in elinden çok özlediğim pizzasını bolca yemiştim ve açta değildim. Zaten bilerek fazla yemiştim.

Ortalar da görünmek ya da Kurt'u görmek istemiyordum.

Tabi onun odasında kalacak olduğum gerçeğini de düşünmemeye çabalıyordum . Tek umudum yine gelmemesi ve beni o odada yanlız bırakmasıydı.

Biraz dinlenip sonra ders çalışmam gerekiyordu.

Endişelerim ve bulunduğum hapis hali bir yana, dışarıda devam eden bir hayat vardı ve kendimi salmak gibi bir niyetim yoktu . Mücadele etmeliydim.

Vaktim kalırsa cafe ile ilgili işlere bir göz atmalı ve yeni telefonumda oluşturduğum guruptan bazı detayları sormalıydım çocuklara.

Yokluğumda iyi idare etmişlerdi işi.

Merdivenleri çıkarken etrafa bakındım. Yine ses seda kimse yoktu evde.
Hızlıca çıkmaya devam ettim.

"Ediz?"

Buğulu çıkan sert tınılı sesini duyar duymaz yerimde çakılıp kaldım.

Kurt, olduğu kişi olmasa, sesinin hoş olduğunu bile düşünebilirdim.

Olduğum yerde dönüp ona baktım.

Altında ki siyah renk rahat kesim pantolonu ve boğazlı siyah sweati ile ilk defa böyle ev halinde ve rahat görünüyordu.

Bu hali ile sıcak bir aile yuvasının babasına benziyordu.

Ama değildi. Olsa ne güzel olurdu oysa ki. Bu görüntü ona çok yakışmıştı çünkü.