Kimsin Sen?

2. Bölüm

"Aaahh" diye bir çığlık attım. Yerde bileğimi tutarken.
"Tamam, Güneş şimdi ayağa kalkıp hiç bişe olmamış gibi devam ediceksin. Tamam mı?" Manyak mıyım ben ya? Neden kendimle konuşuyorum? Bilmiyorum aman neyse.
Hızlı adımlarla Cem'in arabasına bindim.
"Sevgilim gerçekten inanılmaz acıktım. Olabildiğince hızlı gitmeliyiz." Dedim arabaya biner binmez devam ettim.
"Sen nerdeydin Cem?"
"Iıı" bu cevaptan sonra şüphelenmedim diyemem tabii. Bir şey yapmadığını biliyordum ama alttan altta içime bir kurt düştü elbette ki. Şüpheli bakışlarla ona bakarak
"Evet, seni dinliyorum."
"Şey aşkım benim işlerim uzadı o sebepten ötürü geç kaldım. Kusura bakma." Şüpheli bakışlarımın yerini bir tebessüm aldı. Yani azda olsa rahatlamıştım sonuçta.
Yüzümdeki tebessümü kaybetmeden "Sorun değil, ne zaman gidiyoruz?" Yoksa gerçekten açlıktan tahtalı köye gidebilirim.
"Hemen" size yemin ederim gülünce gözüme o kadar soğuk geldi ki sıcak gülümsemeye çalışıp dondurucu bir gülümseme attı sanki. Cem'in gülüşü yüzünden resmen gülüşüm kayboldu. Of ne abarttım ya belki modu yoktur. Olamaz mı? Neden olmasın?

Yol boyunca hiç konuşmadık. Ben kulağımdaki kulaklıktan şarkı dinlerken dışarıyı izliyordum. Oda telefonla konuşuyordu. Bir insan neden sevgilisiyle sohbet etmez ki. Tamam neyse.

"Hayatım sana diyorum geldik kalk hadi." Cem beni dürtünce haliyle ürküldüm.
"Pardon canım duymamışım"
"Sorun yok" diyerek tebessüm etti. Arabadan sakince inip, Restauranta girdik.
Oldukça lükstü yani lüksten kastım İstanbul Boğazına bakıyordu ve her masanın üstü mumlarla süslenmiş, mumlar loş bir ortam yaratmıştı. Burası kusursuz be.
"Beğendin mi?" Ahh, evet evet bu soruyu sorduğuna göre hayatımda hiç böyle Restaurant görmemiş gibi bakıyorum. Görmedim çünkü . Off, ama ne olursa olsun öyle bakmamalıydım. Kendimi rezil olmuş gibi hissediyorum, gerçekten.
"Evet" toparlamak için gülümsedim.

Hem ne alaka ya belki beğenmediğimi düşündüğü için sordu. Aynen aynen onu için sordu. Neden olmasın yani? Ha neden olmasın? Bal gibi de olur. Amma uzattım tamam kapatalım bu konuyu. Bu arda doğrudur kendimi her zaman mükemmel avuturum.
"Nereye geçeceğiz?"
"Rezervasyon yaptırdım aslında. Bakar mısınız?"
"Buyurun, efendim."
"Cem Aksoy adına rezervasyon yaptırmıştık ama"
"Hemen şurası efendim." Diyerek en köşedeki yeri gösterdi.
"Teşekkürler"
"Rica ederim." Gösterilen yere geçtik. Çok geçmeden menüler önümüze geldi. Ama menüdeki kelimeler bana o kadar yabancı ki. Mesala şu chateaubriand ama okunuşu böyle olsa gerek, ketabirand ya İngilizce kim ben kim?Tamam, böyle olmasa gerek, kabul. Allahım Türkçemiz ne kadar güzel bu kadar uzun yemek ismimi olur yani? Oluyormuş işte Güneş sen cahilsin diye bilmediğin kelimeler saçma geliyor olabilir. Gayet doğal yani. Ben kendimle olan tartışmalarımdan ne zaman vazgeçeceğim ya?
"Hanımefendi sizin siparişinizi alalım?"
"Beyefendininkinin aynısından olsun."
"Hanımefendi yalnız beyefendi daha sipariş vermedi." Derken kafasını kenara dönüş kıkırdadığını yada Cem'le birlikte kıkırdadıklarını gördüğümde utançlıktan yerin dibine girdim.
Cem lafa atladı.
"Biz iki tane yumurtalı salata alalım." Vay be demek ki burda normal yemeklerde varmış aslında yumurtalı salata pek normal değil ama, en azından adı Türkçe.
"Hayatım sen iyi misin?"
Evet, bir sorun mu var?" Bunu nasıl sorabiliyorum gerçekten? Sabahtan beri saçma sapan davranıyorum.
"Yani bugün çok dalgın gibisin." Dalgınımdır na var yani bunda?
"Yorgunum biraz, biliyorsun hala atanamadım iş arıyorum." Aslında sabahtan beri yataktan çıkmadım ve bütün gün keyif yaptım.
"Haklısın, özür dilerim, ben düşünemedim." Bende sana yalan söyledim özür diliyor muyum? Hayır. Genelde yalan söylediğimde kendimi kötü hissederim ama Cem'e yalan söyleyince gayet normal hissediyorum.

Off yarım saat oldu ya nerde kaldı şu yemekler? Açlıktan ölücem.
"Yemekler nerede kaldı?"
"İşte geliyorlar"
Garson ellerinde tabak ve mezelerle buraya geliyordu. Tabakları ve mezeleri masaya yerleştirdi ardından sularımızı doldurdu.
"Afiyet olsun." Tamam her şey iyi hoşta ben bununla nasıl doyucam ya? Neyse bunada şükür.