Embracing Catastrophe | Denuah Series # 1 (ON HOLD)

Kabanata 2

Kabanata 2

"SEYA…"

No, No... not here, again. 

Nakasarado ang parehong mata ngunit kahit pa ganoon ay bawat sulok ng silid na kinaroroonan ko ngayon ay alam ko na agad ang makikita ko. 

Pinikit ko ng mariing ang mga mata. Bumaon sa pang ibabang labi ang ngipin. Hindi ko maramdaman ang sakit na dala nito dahil tanging kabog ng dibdib lamang nasa nasa isip ngayon. 

"Seya… Ako 'to…"

Who?! Who the hell are you?! I don't fvcking know you! Your voice didn't even ring a bell.

I shook my head countless times now. The wind is cold but it gets even colder now that my tears are all over my bare face. 

In other instances it's normal to feel the wind temperature but if you're in my shoes it's not, because I've been here many times, I already know what's in this room– darkness. 

There are no doors or windows for the wind and light to pass through. Not even a glint of light nor a whisper of the wind. 

Everything happened like a damn replay. Her cries are all over the four corners of this room. She's calling my nickname like a damn psychopath. 

Darkness greeted me when I decided to face my fears, my greatest fears, but it didn't last long. 

"Seya… Ako 'to… Seya…"

I set aside my fears to pursue my escape.  I pushed both of my feet on the ground and the force that it gave helped me pushed myself back, away from her. 

Help… Please, someone help me. 

Walang tigil na agos ng mga luha sa 'king mukha mula sa mga mata, parang isang talon na walang sawang bumababa nag tubig. Kung gaano ka riin ang pagtulak ko sa aking mga paa sa sahig ay gano'n din ka diin ang pagkabaon ng ngipin ko sa aking labi, sa puntong nalasahan ko na ang sariling dugo.

My fist is hard as rock but my palm is cold like the ice of a snow. Holding the thin rope of my own sanity. 

Parang na bitin sa ere ang hininga ko noong maramdaman ang malamig na semento sa 'king likod. And there I knew, my life sucks. Big time. 

"Seya…"

Please, ayoko na. Bakit ako?!

Inaamin kong hindi ako naging mabait sa tanang buhay ko, sa lahat ng taong nakasalamuha ko pero nararapat ba talagang mangyari sa aking 'to. 

Dapat ko ba talagang maranasan ang ang ganitong klaseng pasakit? Isang pasakit na hindi ko alam kung saan nag uugat?!

"Tulong...Tulong…"

How?! How can I help someone else when I can't even help myself?! 

Palakas ng palakas ang kanyang boses ibig ding sabihing mapalapit ng palapit din ito. 

I know that she can see me crystal clear, she can come near me whenever she wants but she just wanted to prolong my agony. 

Tinaas ko ang kamay ko. Tinakip ang palad sa mga matang lumuluha. Hirap na mag singhap ng hangin dahil sa sunod sunod na pag singhot. 

My mind is haywired and clouded with so many emotions. 

Ang isa kong kamay ay nasa pader at ang isa naman ay kapain ang pader na nasa gilid ko. Hinarap ko ang katawan ko doon.