Jestem zmęczona.
Zmęczona wszystkim.
Szkołą.
Domem.
Ludźmi.
Samotnością.
Sobą.
Życiem.
Po prostu wszystkim.
Nienawidzę mojej osobowości.
Nienawidzę w sobie wszystkiego.
Nienawidzę tego, że nie potrafię normalnie pogadać z ludźmi.
Nienawidzę że taka jestem.
Nienawidzę tego, że ciągle widzę siebie jako zbyt grubą lub strasznie chudą, nigdy w normie.
Nienawidzę siebie.
Nienawidzę życia.
Nienawidzę tego, że nie potrafiła bym go sobie odebrać.
Nienawidzę tego, że nie byłabym w stanie zakończyć życia.
Nie mówię że chcę i to zaraz zrobię.
Nie mówię też, że nie myślałam o tym, jak by to było.
Ja już po prostu nie daję rady.
Jestem w kropce.
Nie wiem co mam robić.
Kiedy coś mnie motywuje, zaraz pojawia się coś co mi mówi że nic nie potrafię i nie warto.
Ciągle wmawiam sobie, że jest dobrze.
Ciągle wmawiam sobie, że inni mają gorzej.
Ciągle wmawiam sobie, w kółko jedno i to samo.
"Jestem gruba".
"Jestem idiotką".
"Pewnie mnie nie lubią".
"Pewnie mnie nie chcą i obgadują".
"Jestem najgorsza".
"Nie zasługuję na nic co obecnie posiadam".
"Wszyscy mają mnie gdzieś".
"Nikogo nie obchodzi co u mnie".
"Nic nie potrafię".
"Jestem nikim".
"Nie chcę już tu być".
Nie chcę.
Data: 16.01.2022
YOU ARE READING
Proszę, przeczytaj.
RandomTo nie jest książka z żadnego fandomu. To nie jest żadne opowiadanie. To nie jest jakaś tam książka. Proszę. Przeczytaj. Proszę. Pogadaj. Proszę. Nie zostawiaj mnie z tym samej. Ale nie czuj się zobligowan*. Ale nie czuj się zobowiązan*. Ale nie czu...
