There is a town that calls home
What was once an ordinary town has been transformed into something evil
Mysteries without answers
Secrets without explanation
Fear without end
Once you enter this world
There is no turning back
Welcome to Monsterland
...
Halos mapagod na kami ni Mason kasisigaw at kahahanap kay Tinley na hanggang ngayon ay hind pa rin namin mahanap.
"Saan na kaya nagsusuot 'yun?"
Naigulo ko ang buhok ko dahil sa frustration na nararamdaman. Ito na naman ang pakiramdam sa tuwing may mangyayaring masama sa mga kaibigan ko.
Hangga't maari sana ayoko nang maramdaman 'yon pero heto at nangyayari na naman.
Natatakot ako. Hindi lang sa sarili ko kundi para sa mga kaibigan ko. Simula ng nangyari kay Enzo hindi ko na matanggal ang takot na 'yon.
Matagal-tagal kaming naghanap pero ni isa amin ni Mason ay walang gustong sumuko. Parehas kaming determinado na mahanap si Tinley lalo na at mag-isa lang siya.
Hanggang sa nakarating kami sa isang lugar na kung saan ay matataas ang mga damo. Lagpas hanggang tao ang taas nito kaya panigurado ay maliligaw ka lalo na at hindi mo alam kung saan patungo 'yon.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sa isang tingin pa lang doon ay parang wala itong katapusan dahil wala akong nakikitang hangganan sa dulo at sa gilid.
Kung susundan namin ang mga damo sa gilid ay baka maubusan lang kami ng oras dahil tanaw mula rito na walang makikitang dulo roon.
"Here we go again."
Napatingin ako kay Mason dahil sa sinabi niya. Kailangan naming subukan. Kailangan naming mahanap si Tinley kung ang ibig sabihin noon ay ang pagsulong sa damuhan na nasa harapan namin.
"T-Teka, sigurado ka ba rito?"
Nilapitan ko si Mason at hinawakan siya sa balikat. "We have to, Mason."
Napatango siya sa sinabi ko. Napahugot siya ng hininga at dumiretso ng tayo.
"Mauna ka. Nasa likuran mo lang ako."
Tipid ko siyang nginitian at napatango.
Ibinalik ko ang paningin sa harapan at saka huminga ng malalim.
Nagsimula akong humakbang palapit sa damuhan. Rinig ko ang sariling kabog ng dibdib ko dahil sa kaba.
Hindi bale na. Bahala na kung anong mangyari.
"Stay close to me, Mason. 'Hindi tayo puwedeng magkahiwalay."
Muling tumango si Mason at saka sabay kaming sumuong sa tahimik na damuhan.
-----
"Motherf---aww! This place is itchy! Goddam---aray!"
Hindi ko alam kung saan ako maiinis. Sa pesteng mga damo na 'to na kanina pa sumasampal sa mukha at sa braso ko o sa maingay na bunganga ni Mason.
