but i love you so | b×b

✧*̥˚ 5 *̥˚✧

Hiii biçızlarr

Bebişler ben bölüm atmayı unutuom. Siz bölüm gelmeyince uyarın beni pls, yoksa götümü kaldırıp yapasım yok. Bölüm de hiç içime sinmedi, gece saat 01.55. İi gecelr askolar

Vee artık yavaş yavaş yakınlaşmalara başlıyoruz. Are you ready?

Bol bol yorum beğeni atmayı unutmayın lütfennn

︶꒦꒷♡꒷꒦︶

Geçen hafta bugün Hakan abiyle oyuncak mağazasından çıktıktan sonra arabaya binmiştik. Beni eve bıraktıktan sonra ona gelen telefonla birlikte aceleyle gitmişti. Akşam olup babam işten geldiğinde heyecanla aldığım kıyafetleri ve Hakan abinin bana hediye ettiği tavşanı göstermiştim. Yatarken de tavşanımla yatmıştım. O kadar güzel bir gündü ki benim için, umarım bir daha böyle vakit geçirirdik.

Şimdi ise yine koltukta yarı uzanmış bir şekilde oturmuş ve televizyon izliyordum. Annem birkaç saat önce komşuya oturmaya gitmişti ve o zamandır evde tektim. Canım o kadar sıkılmıştı ki sürekli ofluyordum. Yavaştan da karnım acıkmaya başlamıştı, hava da kararıyordu. Telefonum olmadığı için annemi de arayamıyordum.

Sıkkın bir şekilde dün ki haberlerin tekrarını yapan spikeri dinlerken çalan kapıyla irkildim. Birkaç saniye boş boş etrafa bakarken tekrar çalan kapıyla yerimde kıpırdandım. Israrla kapı çalarken bende panik yaptım, kapıyı açmam gerekiyordu. Tereddütle kendimi yere atıp koltuktan indim. Elimden geldiğince hızlı bir şekilde sürünürken karnım ve kollarım acıyordu. Nefes nefese kapının önünde durduğumda hala çalan kapı beni daha fazla paniğe sürüklüyordu. Yukarımda kalmış kapının kulpuna bakarken, "Bir saniye," diye seslendim. Kapının arkasındaki kişi her kimse sesimi duymuş olmalı ki tıklatma sesi kesilmişti. Etrafa bakarken kapıyı nasıl açacağımı düşünüyordum. Yan tarafta bulunan küçük ayakkabı dolabına tutunup kendimi kaldırmaya çalıştım. Kapı koluna ulaşabileceğim mesafeye geldiğimde bir kolumu hızla çekip kulpa asıldım. Açılan kapıyla birlikte yere düşerken karnım ve kolumun acısı daha da artmıştı. Hafif açılan kapı hızla aralanıp içeri biri girdi. Yerde acıdan dolayı kimin geldiğine bakamıyordum.

Koltuk altlarımdan kaldırılıp birinin kucağına alındım. Başım omzundan aşağı bakarken burnuma nüfuz eden kokuyla mırıldandım. "Hakan abi?"

"Buradayım bebeğim, seni götürmeye geldim." Hızlı adımlarla içeri geçti. "Odan nerede senin?"

"Benim odam yok ki, içeride uyuyorum ben." Bir an yürüyen adımları duraksadı. Sonra gerisin geri dönüp hala açık olan kapıdan çıktı. Kollarım boynuna sarılırken kendimi biraz geri çekip yüzüne baktım. Hızlı hızlı yürüdüğünden dolayı nefesleri düzensizdi ve alnından birkaç damla ter akıyordu. "Ne oldu Hakan abi? Nereye gidiyoruz?"

"Bir müddet benimle kalman gerek. Yolda anlatacağım, tamam mı? Şimdi uslu bir çocuk ol." Dedikleriyle başımı uysal bir şekilde sallayıp sessiz kaldım. Evin önüne park ettiği arabasının kapısını açıp ön koltuğa beni yerleştirdikten sonra kemerimi taktı. Kapıyı kapattıktan sonra hızla kendi tarafına geçip koltuğa oturdu ve arabayı çalıştırdı. Son hız arabayı sürerken bende merakla etrafa bakıyordum.

Acaba ne olmuştu? Neden bu kadar telaşlıydı? İçimde bir huzursuzluk oluşmaya başlamıştı. Onun yanı sıra evini de merak ediyordum, belki bana oyuncaklarını gösterirdi. Acaba nasıl bir evi vardı? 

"Ali," diyen sesiyle irkilip ona döndüm. Başını birkaç saniyeliğine bana çevirip tekrar yola döndü. "Şimdi sakin ol, tamam mı?" Bir şey yapmadan diyeceği şeyi bekledim. "Baban ufak bir kaza geçirdi. Şu an hastanede, annen onun yanında şu an. Yalnız kalma diye seni benim yanıma alıyorum, zaten bunu baban istedi." Dediği her bir kelime beynime işlerken tek bir şey de takılı kalmıştı. Babam nasıl kaza geçirmişti? Durumu nasıldı? Yanına gitmek istiyordum.