Behind Boundaries

4

“Welcome home, Eriv! I made your favorite meal tonight. How was your day?”

I look at Visser, who has just placed his case in the cupboard, then removed his shoes and placed them where they should be. Hindi na niya inaasa sa akin ‘yon.

“It was fine.” Walang ganang sabi niya. He walk towards the table and sit. “Now, can we eat?”

Aaminin ko, medyo na hurt ako sa sinabi niya. I mean, sanay naman na dapat ako sa mga ganito pero ‘pag siya... nanghihina ako.

Hindi na niya ako pinagsandok ng pagkain niya, dahil kusa na niya ‘yon kinuha. All I have to do, is to put water on his glass. After that, umupo na rin ako katapat niya at tinignan ko siya.

“Are you really that tired?” I almost whispered.

Of course, he is. Pero ‘yong simple lang ba na kahit papaano, tulungan niya akong pataasin ang atmosphere ng bahay? hindi niya ba talaga kayang ibigay ‘yon sa akin?

Masaya ako kanina kasi nalaman ko na matagal na pala silang hiwalay ni Fronti Dejati, pero mukhang hindi naman ‘yon nakatulong. Mas lalo lang siya naging malayo sa akin. Kaharap ko naman siya, ah? Abot kamay ko pa nga siya kung tutuusin.

“No, I’m not. I just don’t see the point in all this fuss.” Now he’s annoyed.

Why does it feel like I increasingly frustrated with his emotional detachment, huh? though kaya ko naman dalhin ‘yong lack of appreciation niya about certain things... pero ‘yong ganito? nahihirapan ako.

Do I need to tell him about my real feelings? gusto ko kasi na alam niya ang nararamdaman ko. Isa pa, ayaw ko rin naman sarilinin ‘yon.

“I don’t understand why you’re always so cold towards me.” I mumbled.

Alam kong narinig niya ‘yon, dahil kaharap ko lang naman siya. As much as possible, ayaw ko rin na dumagdag pa sa stress niya sa work kaya hindi ko siya sinisigawan. Hindi ko rin naman kasi inugali ang manigaw.

“I’m not cold. I’m just busy.” Depensa niya.

Busy. Totoo nga ang sabi ni Fronti Dejati kanina. Na ang kabit lang ng asawa ko ay ang trabaho niya. Pero bakit parang baliktad? bakit parang ako ang kabit at kasal siya sa trabaho niya? Hindi ko na alam kung ano ang ikinasasama ng loob ko ngayon. Nararamdaman ko na rin na nag iinit ang gilid ng mga mata ko.

Please... don’t cry, Dione.

“It feels like you don’t care about anything but work.” Dagdag ko pa. Kung saan ako humuhugot ng lakas, iyon ay ang kagustuhan kong mapansin niya na gusto ko siyang makasama.

Bawal ba ‘yon? I just want his time.. Pati na rin siguro ‘yong right treatment. Para naman hindi nagmumukang unwanted wife ang atake ko rito ngayon. Isa pa, ginagawa ko naman lahat ng makakaya ko para pakisamahan siya ng maayos.

Babae ako. Ayaw ko’ng mapunta sa ganitong sitwasyon, pero bakit ko ba hinayaan na mangyari ‘to? Simply because I do really love him. Hindi na ‘to simpleng attraction or infatuation. Mahal ko na talaga siya.

“That’s not true. You’re just over reacting.” He said.

I went back to my reverie when he stood up and wash his plate. Pati ang baso niya, hinugasan niya at inilagay sa platuhan. Bigla akong napatintingin sa plato ko na kakaunti pa lang ang bawas.

Am I really over reacting? Sa pagkaka alam ko, never akong naging gano’n. Simula no’ng maging doctor ako, iniwasan ko na mag over react about certain things.. Actually, I already mastered in handling my emotions. Pero bakit kapag sa kaniya... ang hirap.