❝ nigdy nie pozwolimy wam odejść. ❞
Kroki. Szybkie, ale zmysłowo lekkie. Haruchiyo nie musiał widzieć twarzy zbliżającej się osoby, aby odkryć jej tożsamość. Oczywiście, kiedy stukot obcasów umilkł, nieco się zdenerwował. Czyżby kobieta odkryła...
Hajime był już całkiem spocony, a podbrzusze bolało go cholernie, ale grzecznie opierał się rękoma o biurko, zaciskając palce na blacie. Ciche, zduszone sapnięcia co chwilę opuszczały jego usta, a rozpuszczone włosy przysłaniały mu widok. Dodatkowo czuł kościste, duże dłonie drugiego gangstera na swoim brzuchu i biodrze, które co chwilę pocierały jego wilgotną z wysiłku, bladą skórę. Obrzydliwe.
W pewnym momencie, gdy penis dominatora otarł się mocniej o jedną ze ścianek w jego wnętrzu, syknął głośno, zerkając przez ramię na twarz mężczyzny. Od razu zorientował się, iż tamten jest zupełnie pochłonięty tym, co robił i zapewne nie będzie chciał go posłuchać. No, ale spróbować mógł, racja? Niczego w tym momencie nie tracił. A przynajmniej wtedy jeszcze myślał, że już nic gorszego go spotkać nie może.
— Zwolnij — wydusił wreszcie, kiedy narzucone, szaleńcze tempo nie pozwalało mu miarowo oddychać. — R-rindou... Poważnie, zwolnij.
Na samym początku usłyszał tylko cichy, kpiący śmiech, co już zupełnie utwierdziło go w przekonaniu, że nie ma na co liczyć.
— Och? Już wymiękasz? Dopiero zaczęliśmy. — Zauważył, zgarniając swoje fioletowe włosy z czoła. Wykonał kolejne, silne pchnięcie, przy którym zamilkł, nasłuchując dźwięków wydawanych przez młodszego. — Nie marudź, już i tak wybłagałeś u mnie tylko jedną rundę. A teraz ułóż klatę na blacie. Nie chce mi się dłużej podtrzymywać twojego dupska.
Kokonoi zacisnął z wściekłości zęby, jednak zastosował się do polecenia bez szemrania i pochylił się, niemal całkiem rozkładając na stole. Jeśli miał być ze sobą szczery, to nie lubił, gdy ktoś zmuszał go do przyjęcia akurat tej pozycji. Wtedy odczuwał wszystko o wiele bardziej, a korzystający aktualnie z jego ciała mężczyzna mógł wchodzić w niego o wiele głębiej i mocniej.
Teraz nie było inaczej. Starszy penetrował go bezlitośnie, w ogóle nie przejmując się tym, jak się czuł. Bo jakże by inaczej? W końcu w oczach tego tyrana był tylko erotyczną zabawką, którą mógł w każdej chwili wyrzucić na śmietnik.
— Ugh, zaczekaj — poprosił po raz kolejny, podtrzymując się rogu blatu. Łezki bólu ponownie zebrały się w jego oczach, ale zamrugał kilkukrotnie, momentalnie się ich pozbywając. Nie miał zamiaru tutaj płakać, oj nie. Z pewnością ponarzeka sobie później, kiedy zostanie już sam i dadzą mu spokój. — P-proszę... Chwileczkę, o-okej?
