Derin bir nefes aldım ve kapayı arkamdan sakince kapattım. Psikiyatri merkezinin gereksiz abartılı döşenmiş koridorlarından hiç bir şey umrumda değilmiş gibi yürüdüm ve uzun merdivelerden aşağı indim. Temiz ve soğuk havanın yüzüme çarpmasını umursamadan yine son derece sakin adımlarla binanın tenha köşesine geçtim ve banka oturdum.
Cebimdeki paketi çıkarıp bir sigara yaktım. Birden gerçeklikle baş başa kaldık. 5 dakika önce bipolar teşhisi konulan ben sokaktan geçen arabalara boş boş bakarak sigara içiyordum.
Yıllardır şüphelendiğim durum birden gerçek olunca ne yapacağımı şaşırmıştım. Onca depresyon ataklarım, manik dönemlerim, intihar girişimlerim... Hepsi için çevremdeki insanlar hep bir bahane bulmuştu. Yıllarca bunun sınav stresi, ayrılık acısı, birini kaybetmenin verdiği acı veya şımarıklık. Kimse bunun doğuştan gelen bir hastalık olduğunu düşünmemişti. Herkesten azar yemiş, kimse elini uzatmamıştı. Şimdi ise fark ediyordum ki hayatım boyunca olduğum kişi yüzünden özür dilemişim. Kimse beni olduğum gibi kabul etmemiş.
Biten sigaramı kenara fırlatıp bir sigara daha yaktım. Derince çektim içime, beynim düşünmekten patlıyordu. Elimi cebimdeki telefona attım ve çoğu yerden engelli olduğum eski sevgilimin numarasını tuşladım.
Yoongi aranıyor...
Aradığınız kişiye şu a-
Sigara nefesini verdim ve sms kısmına girdim.
"Bipolar teşhisi konuldu, merak edersin diye yazdım."
Merak etmezdi. Yoongi diğerleri gibi birden terk ettiğim başka bir hayal kırıklığımdı. 7 aylık kusursuz bir ilişkiydi, bana aşıktı ben de seviyordum işte ardından ağır bir depresyona gireceğimi ve onu mahvedeceğimi fark edince neden vermeden ayrıldım. 3 ay normal konuşurken bir anda hiç bir açıklama yapmadan beni hayatından sildi ve yeni sevgili yaptı. Birden mesajlarıma cevap vermez aramalarıma cevap vermez olmuştu ki hayatımda büyük bir yeri doldurduğundan bıraktığı boşluğu kaldıramadım.
Aylardır depresyon denen dipsiz kuyuya düşmemek için elimden geleni yapıyordum fakat bu çok fena tetikledi ve 3 hafta yataktan çıkamaz hale gelip ağlayarak uyuyup ağlayarak uyandığım günler yaşadım. Hiç birini önemsemedi. Gözlerimin içine aşkla bakan adam bir anda duygusuz bir duvar oldu. Tabi terk eden ben olduğum için kimseye yakınamadım.
Böyle durumlarda beni anlamasa bile hala dinleyecek tek kişiyi 2 numaralı eski sevgilimi aradım.
Jimin aranıyor...
"Efendim Taehyung?"
Bir süre durumu anlattım ve ağladım. Benimle hala iletişimde kalan tek sevgilim oydu. Jimin'le ilişkimiz 9 ay sürmüştü -ki en uzun ilişkim- ve bipolarlığımı sonuna kadar yansıtıp hayatını bir dönem sikmiştim. Belki de bu yüzden hala bana takıtılıydı ve bu takıntı kötü anlamda değil de ne zaman gel desem gelecek olmasıydı.
3. sigaramı da bitirdikten sonra eve geçme kararı aldım.
Soğukta yürürken düşündüm, beni ben olduğum için sevecek ve kabullenecek biri çıkar mıydı karşıma?
Merhabalaaar, eskilerden yaşayan kaldı mı? DMT ve LSD silindi, üzücü evet farkındayım. Yeni silinecek bir kitap yazmaya başladım hadi bakalım. Umarım okuyan olur yıllardır yoktum ortalıkta. Kitap kendi hayatımdan biraz da fantazi uyarlamalardan oluşacak. Beğenirsiniz umarım. Dudaklarınızdan öpüyorum, Yazar X.
