Meeting You In RPW

CHAPTER 23

                             CHAPTER 23

KYLE’S P.O.V.

IT’S BEEN two weeks since Zyrie left me and read her last message before she deactivated her account. Hanggang ngayon ay masakit pa rin. Hindi na yata ito mawawala hanggang hindi siya bumabalik sa akin. Kahit sinaktan niya ako at iniwan, I’m still willing to accept and love her.

Her last chat motivates me to study hard. Sinunod ko ang sinabi niya. Alam at ramdam ko na babalik siya sa akin. Hihintayin ko na i-activate niya ang account niya and ask for a second chance. I’m willing to give her a second chance. She deserves it. Our love story deserves a second chance. Nasaktan niya ako, oo, pero hindi iyon ang rason para kamuhian siya. She has a reason why she broke up with me. Her reason was good enough to give her a second chance that she deserve.

Masarap ang relasyon sa pangalawang pagkakataon. Iyan ang iniisip ko palagi. Isipin ko lang na babalik sa akin si Zyrie, bumibilis kaagad ang tibok ng puso ko.

“I’m still into her,” I whispered to myself while combing my hair using my fingers.

Medyo mahaba na ang buhok ko. Plano kong pagupitan ito dahil sa natutusok na nito ang mata ko at para na rin maayos akong tignan sa darating na graduation. Next week na iyon. Ang dali talaga ng oras. Parang kahapon lang nang magsimula ang klase namin tapos sa sunod na linggo graduation na. Ang dali nga talaga ng panahon.

Dahil sa wala naman kaming activities na gagawin sa school dahil nag-p-prepare na ang mga teachers and principal para sa graduation and recognition na magaganap sa susunod na linggo, napag-usapan naming magkakaibigan na umabsent ngayon. Hindi ko alam kung ang gagawin namin. Ang alam ko lang ay sa tambayan lang naman namin ang aming kababagsakan. Hindi naman kasi kami masyadong gala, kapag trip lang namin.

Tapos naman na ako magpapogi kaya lumabas na ako ng k’warto ko para pumunta sa tambayan naming magkakaibigan.

Pagkarating ko sa sala naabutan ko si Mama na nakaupo sa upuan na gawa lamang sa kawayan.

“Mama, pupunta lang po ako sa tambayan namin. Magkikita-kita raw kami roon saka may sasabihin daw si Hance.” Paalam ko rito na inaayos pa ang buhok.

“Sige lang, ’nak. Huwag makikipag-away dyan sa kanti. May kasama kayong babae kaya iwasan ang away. Baka mapahamak pa kayo,” tugon nito saka tumayo papunta sa nakasabit na walis tambo.

Palaging gan’yan ang paalala ni Mama sa ’kin kahit alam naman niya na hindi naman kaming magkakaibigan nakikipag-away dahil iniiwasan namin iyon. Ayaw din namin ang mapahamak kami kaya ingat na ingat kami na huwag magkaroon ng kaaway. Iniiwasan na nga lang namin ang mga taong maaari naming makaaway. Hindi rin kami hayok sa away o sa sakit ng katawan. Hindi naman namin ikakayaman at ikakasikat iyon. Masasayang lang ang oras namin at masisira ang g’wapo naming mga mukha.

“Sige po, Mama. Alis na ako.” Pagpapalaam ko ulit dito na nagwawalis na.

“Ingat,” tipid na sagot nito na hindi man lang ako binalingan. Tuloy-tuloy lamang ito sa pagwawalis.

Mabilis na akong naglakad papalabas ng bahay. Nang makalabas ay kaagad na akong tumuloy sa paglalakad papunta sa aming tambayan.

Dahil sa mahaba ang bawat hakbang ko at mabilis na paglalakad ay kaagad ko ring narating ang aming tambayan. Kompleto na ang mga kaibigan ko, ako na lang ang hinihintay.

“Bakit ang tagal mo, Kyle?” tanong ni Hance saka nakipag-fist bump sa ‘kin.

Pagkatapos ni Hance ay sabay-sabay na ang mga kaibigan ko na makipag-fist bump sa akin.

“Medyo natagalan pa ako mag-paalam kay Mama,” sagot ko saka umupo sa katabi ni Wilbert.

Gawa lang kahoy ang tambayan namin. Para siyang waiting shed pero Anahaw lang atip at kahoy lang ang haligi. May upuan na mahaba na kahoy lang naman. Dalawang kahoy na ipinako para maging upuan. Kami ang gumawa nito Tatay lang ni Wilbert ang naglagay ng atip ng tambayan namin.