Andrea heeft niets van al wat ze zou willen zijn: ze is niet mooi genoeg, niet lief genoeg, niet rijk genoeg... Ze is gewoon, niet goéd genoeg.
Na een mislukte date struikelt ze bijna over een zwerfkat die een vreemde voorkeur voor haar lijkt te heb...
Haar linkervoet wipte op en neer, mee met het ritme van de Latin streetband die halfweg de winkelstraat het mooie weer maakte. Dat Andrea tien minuten te vroeg op de plaats van afspraak was, onderstreepte alleen maar dat ze er erg veel zin in had.
Haar eerste, échte Tinderdate.
Ze kreeg blosjes op de wangen als ze dacht aan hun gesprekken van de voorbije week. Zijn voortvarende manier van aanspreken, haar aanvankelijke terughoudendheid, zijn gevoel voor humor, zijn knappe uiterlijk...
Andrea betrapte zichzelf op glimlachend voor zich uit staren. Voor de allereerste keer in haar tweeëntwintig jaar zou ze een date hebben.
Nog één minuut, Tony kon hier elk moment zijn. Snel checkte ze nog even of haar mascara wel goed zat. Goedkeurend knikte Andrea tegen haar beeld in de selfiecamera. Ze had het zelfs aangedurfd wat oogschaduw aan te brengen, waardoor haar muisgrijze ogen extra glinsterden in de vroege avondzon.
Vijf minuten te laat. Ze schoof wat ongemakkelijk heen en weer op haar bankje, op de hoek van de Kerkstraat en de Markt. Was ze misschien onduidelijk geweest over de plaats van afspraak? Snel scrolde ze door de berichtenapp heen. Nee, zie je wel, de bank aan de grote plataan, tegenover huisnummer vijftien. Duidelijker kon niet.
Zeven minuten te laat al, zou hij ergens verdwaald zijn?
'Kun je het vinden?' stuurde ze hem. Andrea fronste haar wenkbrauwen. Het bericht blééf maar op één vinkje staan. Een onbestemd gevoel van teleurstelling, gemixt met ongerustheid begon zich in haar buik te verspreiden als een olievlek op het water.
Twintig minuten te laat, achter haar bericht nog steeds één vinkje.
Halfslachtig opende ze Tinder. Geen nieuws. Ze opende hun laatste gesprek. Als ze hier wat zou sturen, dan zou hij het vast wel zien. Toch? Een kader onderaan trok meteen haar aandacht.
'AnthonyDD isn't available at this time. You aren't able to interact with AnthonyDD because they've either deactivated their account or blocked you.'
Het was alsof een duizend kilo wegend rotsblok in haar maag neerstortte. Omgevingsgeluiden vervaagden en Andrea merkte niet eens dat de tranen haar mascara meenamen in hun weg naar beneden.
Pas na enige tijd slaagde ze erin een papieren zakdoekje op te vissen uit het minuscule handtasje dat ze had meegenomen. "Domme geit," schold ze zichzelf uit. "Hoe had je het niet kunnen zien aankomen? Toen je hem gisteren een goede nacht wenste, kwam er ook al geen reactie meer." Vandaag had ze gewoon gedacht dat hij het te druk had.
"Stom kalf," bleef ze foeteren.
Hoe had ze ooit kunnen denken dat ze ineens wel interessant genoeg zou zijn? Op school was er een rijmpje geweest. Hoe het precies helemaal ging wist ze niet meer, maar de kern was blijven hangen.
Andrea van Leeuwen doet je geeuwen.
Moedeloos liet ze haar schouders hangen. Ze zou altijd de saaie meid blijven.
Maar wel een saaie meid met honger. Nu ze hier was, kon ze zowel toch naar die bistro gaan, die ze in gedachten had gehad voor de date. Voor de tweede keer vanavond checkte ze hoe haar mascara zat. Geen rode vlekken in haar gezicht, mooi. Die panda oogjes kreeg ze wel weg met de restanten van haar papieren zakdoekje. Bleven nog de gezwollen ogen, daar kon ze minder aan doen nu. Ze vertrouwde erop dat die uiteindelijk wel vanzelf zouden verdwijnen.
Enkele minuten later plofte ze neer in het verste hoekje van het terras bij de Italiaan. Giovanni's mocht de beste van de stad zijn, het was nog te vroeg voor de grote massa.
"Ciao Bella!"
Luigi, concludeerde ze. De tweede van Giovanni's zonen, met het temperament van zijn moeder en aan elke vinger wel tien liefjes. Met een geforceerde glimlach bestelde Andrea bruiswater, om daarna de kaart te bestuderen. Ze zou het vandaag bij een simpele pasta Napoletana houden. In teveel gedoe had ze écht geen zin. Ze was al opgelucht dat ze daarnet nog die vervelende streetband had weten te ontwijken.
Met een zwaar gemoed checkte ze nog eens de dating app. Niets, nada, noppes. Op wie moest ze nu het meest kwaad zijn? Op hem? Of op zichzelf? In een opwelling besloot ze de hele app weg te halen, zijn nummer te blokkeren en de volledige chat te wissen. Zo, dát zou hem leren!
Met een diepe zucht zakte Andrea achterover. Wat maakte ze zichzelf eigenlijk wijs? Hij zou er vast geen seconde van wakker liggen. Doelloos prikte ze in het schaaltje met olijven. Ze was niet goed genoeg, niet mooi genoeg, niet lief genoeg, niet rijk genoeg. Ze zou nooit een vriendje hebben.
"Bella Ragazza, va tutto bene?"
Luigi keek Andrea bezorgd aan, terwijl hij een bord dampende pasta voor haar zette.
Ze beantwoordde hem met een waterige glimlach en een lichte knik. "Sì, grazie."
Het kleine sprankeltje dankbaarheid dat ze voelde omwille van zijn interesse, doofde snel toen ze hem vervolgens zag flirten met een brunette met ellenlange benen. Zijn ogen vielen net niet uit hun kassen. Mannen, zuchtte ze. Allemaal hetzelfde.
De schemering viel en het terras begon langzaam vol te lopen. De lampionnen werden aangemaakt en het flakkerende schijnsel van de kaarsen onderstreepte het zwoele van de zomerse avond. Het leek wel of er alleen maar kussende stelletjes op pad waren.
Een steek van gemis trok door haar buik. In haar verbeelding hadden zij en Tony hier ook zo gezeten vanavond. Andrea schudde het hoofd en gebaarde om de rekening. Ze zou zich thuis nog wel wat wentelen in zelfmedelijden.
"Waarom zit alles tegen vandaag?' klaagde ze luidop. 'Nu mag ik nog te voet naar huis ook! Hoe denk jij daarover?"
Onhandig haalde ze haar fiets met lekke achterband uit de stalling. De wit met grijs gevlekte kat die ze had aangesproken, keek haar met een schuin kopje aan. "Miauw?"
Met een diepe zucht keek ze naar de kat. "Juist ja. Inderdaad. Miauw. Eerst laat mijn date me zitten, en nu laat m'n fiets me ook al in de steek. De hele wereld is tegen me."
De kat kwam kopjes geven tegen haar benen. Ze bukte zich om hem te aaien. "Jij niet, jij bent lief. Hup, ga nu maar naar je baasje. Ik ga ook naar huis."
Daar leek het beest geen oren naar te hebben. Luid miauwend trippelde het de hele weg met Andrea mee, tot voor het gelijkvloers appartement dat ze betrok.
"Ok, ik neem mijn woorden terug. Als je nu niet gauw stopt met miauwen dan... dan..."
Ze zuchtte. Dan niets. "Jij hebt vast honger, nee?" vervolgde ze stilletjes. De kat antwoordde haar door weer kopjes te geven.
"Jaja het is al goed, het is oké. Ik kijk binnen wel even of ik wat voor je heb. Maar je kan niet mee naar binnen hoor! Ik denk dat mijn huisbaas dat niet zo fijn zou vinden..."
Tegen de tijd dat Andrea haar lekke fiets had weggezet en binnen eindelijk het licht aanmaakte, zat de kat tegen het raam van de woonkamer aangedrukt. Ze hoorde hem miauwen tot binnen.
"Wel wel wel, zo'n grote honger ja? Hier, ik heb nog wel wat hamblokjes voor je. Droogvoer dat heb ik niet in huis hoor, ik heb anders geen poes. Want dat is wat jij bent hee? Een lief poezenbeest," zo was ze de hele tijd tegen het dier bezig.
Met grote happen schrokte de kat op de vensterbank het vlees naar binnen. Luid snorrend kwam hij daarna opnieuw kopjes geven tegen haar handen.
"Ohlala, is alles nu al op? Je bent me er eentje hoor. Nee nee, je komt niet binnen. Vleesjes heb ik niet meer voor je, een beetje melk dat kan je wel nog krijgen."
Dat zette ze onder de vensterbank, in het voortuintje. Dan kon het beestje tenminste nog zijn buikje vullen, voor hij weer vertrok.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
#76 Je ontdekt bij een date dat je bent gecatfished. Maar je hebt honger, dus besluit je om toch te dineren.
