Zondernaam

6. Haast en spoed...

Het eerste waar Andrea die ochtend mee te maken kreeg, waren de starende blikken van de dierenbaasjes die zich ook in de wachtzaal bij de dierenarts bevonden. Elke hond was netjes aangelijnd, elke kat zat verscholen in een reismand. Er was zelfs een hamster in een mini kooitje.

Zij zat daar gewoon, met een soezende kat onder haar trui, zich donders goed bewust van de heisa die het zou veroorzaken mocht het dier ineens ontsnappen. Waarom had ze niet ergens een kartonnen doos of zo meegenomen?

Blijkbaar werkte de dierenarts niet op afspraak, hij had gewoon het spreekuur doorgegeven. Andrea hoopte maar dat ze straks niet te laat op haar werk aankwam.

"van Leeuwen?" Een donkerharige man in fleece trui stak zijn hoofd om de hoek. Opgelucht sprong Andrea recht, blij dat ze de veroordelende blikken achter zich kon laten.

Als de dierenarts het al vreemd vond dat ze een kat van onder haar trui haalde, dan zei hij er in elk geval niets van. Hij steeg meteen in haar achting.

"Zo zo, jij bent dus een zwervertje? Of juist niet? Dat gaan we eens nakijken, nietwaar? Vertel maar aan die vriendelijke dame hier, dat ze er goed aan doet om met jou naar hier te komen."

Blij dat de man meer aandacht had voor de kat dan voor haar, keek Andrea van op een afstand toe hoe hij met een soort witte afstandsbediening tussen de schouderbladen van het dier op zoek ging naar een chip, in de hoop dat die meer informatie over het beestje zou geven.

Tegelijk met de bliep van het toestel, werd de lach van de dierenarts breder. "Ahaaaa! Dus jij bent in elk geval al ergens geregistreerd." Een snelle controle later, wendde hij zich voor het eerst rechtstreeks naar Andrea.

"Dit hier," hij wees naar de kat, "is Thomas Edison." Een volgende blik op z'n scherm, deed hem de wenkbrauwen wat fronsen. "Ah, verdorie. Er is maar weinig te vinden over de eigenaar. Die nieuwe privacywetgeving heeft al vaak roet in het eten gegooid, vrees ik."

Andrea haalde haar schouders op. "Ik denk dat ik misschien wel weet waar het dier vandaan komt. Wat heb je dan wel over de eigenaar?"

"Enkel een naam, geen adres. Mijnheer Andreas B. Zondernaam."

Op slag werd Andrea's mond gortdroog. Als dit de naam was die officieel genoteerd stond, dan...

Vaag herinnerde ze zich nog dat ze de dierenarts vriendelijk had bedankt voor zijn tijd en moeite, de weg naar huis verliep in één grote waas.

Andreas B. Zondernaam.

Een officiële, geregistreerde, compleet echte familienaam. Geen raar verzinsel voor mensen waarvan verder niets was gekend.

Verschillende emoties raasden tegelijk door haar heen. Waarom, wáárom had ze mijnheer Peeters op zijn woord geloofd, toen hij haar vertelde dat 'Zondernaam' synoniem was voor 'anoniem'? Voor naamloos, onbekend, niet traceerbaar, vergeten?

Een klein stemmetje zei haar dat hij misschien ook van niet beter wist. Ze duwde het weg. Het gevoel van teleurstelling was te groot, het voetstuk waarop Andrea mijnheer Peeters altijd had gezet, lag compleet aan diggelen.

Tien jaar was niet zomaar uit te wissen. TIEN jaar, waarin ze zich alleen op de wereld en in de steek gelaten voelde. Het vergeten meisje zonder echte familie. Dat weliswaar al heel jong opgenomen werd in het gezin van mijnheer en mevrouw Peeters, maar dat zich na het zien van haar geboorteakte nooit meer ergens thuis voelde. Ontheemd, zonder verleden, zonder identiteit.

Google, uw vriend, dacht ze grimmig. Met trillende vingers tikte ze 'Zondernaam' in. Het resultaat was ronduit teleurstellend. Zangeres Zonder Naam, Bond zonder Naam, rode wijn. Gefrustreerd klapte ze de laptop dicht. Nu ze eindelijk een gigantische stap verder was, zat ze meteen weer muurvast. En waarom had ze nog nooit eerder zelf bedacht dat het toch wel eens echt kon zijn? Andrea wreef over haar gezicht, ze had tijd nodig om dit allemaal te verwerken.