Ruhunda bir oyukla doğar her insan. Kimi onu sevgiyle kapatır, kimi içine attıklarıyla, kimi ise daima boşlukla yaşar. Ben hem hiçbirini yapmadım hem hepsini yaptım. Bazen sevdâ kaçırdım kıyılarından, bazen anlamını bile bilmediğim sızıları doldurdu...
Ayaklarımın yürüme eylemine yabancı kaldıkları saniyeler, bedenimi uyuşturuyordu. İnsan, duyduğu ve gördüğü şeylerin gerçek olmamasını ne zaman isterdi? Yahut, hayatında hiçbir şeyin kendini kıramayacağını düşünen bir kız, nasıl ederdi de bir adama parçalatırdı yüreğini?
Ben vereyim cevabını: Aşk.
Âşık olmak buydu. Sevmenin bir üstü, düşmenin daha acı verdiği nokta...
Gül teyzenin, bana bakarken bir kere bile gülmeyen yüzünü görüyordum. Genç kıza sarılıyordu sımsıkı. Eğleniyordu, sevinçliydi. Kızla birlikte gelen kadınla da sarıldıklarında şen konuşmalar eşliğinde eve doğru ilerlemeye başladılar. Çakır gözlerim Dolunay'a saniyelik dokunup taksiden tarafa döndü.
Sözlüsününvalizlerini çıkaran adama, baktım. Elimdeki çikolataların ateşimle eridiğini hissedebiliyordum. Boğazıma oturan yumrunun dışarıdan da göründüğünü düşündüm. Şu an tüm duygularım şeffaftı sanki. Aşkım tenimin her hücresinden taşarak atıyordu. Acı vericiydi.
Gecenin serin meltemi ateş püskürtüyordu bedenime. Yanmaktaydım, aniden kül olacaktım. Savrulacaktım çevreye, belki de yüreklerde birer is olarak kalacaktım yalnızca.
Umut Ali, valizlere göz gezdirirken bir şeyler arıyordu sanki. Aniden benden yana baktı. Hâlâ burada dikildiğime şaşırmış bir ifade kapladı çehresini. Uğuldayan beynimi toparlayabildiğimce bacaklarımı oynattım. Gözlerimizin bağını, keskin bir hançerle koparmak istercesine hızla dönmüştüm. Eve girmek adına birkaç adım attığımdaavucumda emanet gibi duran çikolataları bahçe duvarına sertçe bırakıverdim. Bu esnada yeniden Umut'a bakma ihtiyacıyla yanan irislerimi dinlemiş, kahvelerini benden ayırmadığına şahit olmuş, görmesi için yaptığım hareketin amacına ulaştığı hissiyle bahçeye giriş yapmıştım.
