Gözlerimi açtığımda, bir sedyenin üzerinde sürüklendiğimi his ettim. Gözlerimi bana koluma dokunan kadına çevirdim. Kadın bana tebessümle baktı. Neler oluyordu?, omzuma kim dokunmuşu?, buraya nasıl gelmiştim? Kafam artık bu sorulara katlanamıyordu. Halsiz sesimle, kadına ''Bana ne oldu?'' , diye sordum. Kadın gözlerimin içine bakarak, ''Merak etme iyi olacaksın'', dedi. Gözlerim yavaş yavaş kapanırken, son kez kadının yüzüne baktım.
***
-Buğlem Hanım, beni duyabiliyor musunuz?
-Buğlem Hanım, beni duyabiliyor musunuz?
Bu ses, sedyemi iten kadının sesiydi. Evet, sesini çok net bir şekilde duyabiliyordum. Yavaş Yavaş gözlerimi açtım, açmamla gözüme tutulan beyaz ışığı gördüm. Sanırsam, kadın göz bebeklerimin tepkisini kontrol ediyordu. Ailemin zoruyla tıp okuduğum için göz bebeklerimin kontrol edilmesini rahatlıkla anlamıştım. Ve, yine aynı ses
-Buğlem Hanım, beni duyabiliyor musunuz?
''Evet, evet'' diye geveledim. Şu ışığı çekebilir misiniz?, diye sordum.
-Tabi, ben Doktor Zeynep Binici
Sonunda kadının adını öğrenebilmiştim. Ama en önemli olan bana neler olduğuydu. Zeynep Hanım bana ne olduğunu söyleyebilir misiniz? diye soruverdim.
Doktor Zeynep: Londra uçağınızda ufak çaplı bir türbülans yaşanmış. Sizde panik atak geçirmeye başlamışsınız. Yanınızda oturan kadın durumunuzu fark etmiş, sizi sakinleştirmeye çalışmış fakat pek başarılı olamamış, siz bir anda ayağa kalkıp uçağın içinde koşmaya başlamışsınız. Hostesler sizi durdurmaya çalışmış, bir sarsıntı nedeniyle yere düşüp, bilincinizi kaybetmişsiniz.
Duyduklarım karşısında şoke olmuştum. Doktor Zeynep 'in anlattığı hiçbir şeyi hatırlamıyordum. Uçağın içinde kimse olmayışı, yaşadıklarımın hepsi bir rüyadan mı ibaretti?
Şuan neredeyim peki? diye sordum.
Doktor Zeynep: Şuan Londrada ki Beckenham Hastanesindesiniz. Ben, Türkiye den buraya çalışmak için taşınmıştım.
Beni biraz yalnız bırakabilir misiniz? ,dedim.
Doktor Zeynep: Elbette.
