ŞİFADİN

31."Nefes."

Hayat,sanki tüm işlevini yitirmiş gibiydi. Hani size her kötü hikayenin bir iyi yanı mutlaka olur demiştim ya,o sözü geri alıyorum. Her kötü hikayenin bir iyi yanı olduğunu düşünürsünüz,ama yanılırsınız. Kötü hikaye kötüdür. Hiç kimse eşit değildir. Adalet yoktur.

Bazen tam anlamıyla adlandıramazsınız. İçinizdeki o heyecan dalgasını yada korku kıvılcımını...Bunları bazen anlatmayı deli gibi isteseniz bile anlatamazsınız. O kadar duygu yüklendiki sırtıma,içime artık artık sadece belim değil ruhum da büküldü.

"Artuç?" Gözlerim onun gözlerini bulduğunda ilk defa o içimde çiçek açtıran yeşil gözlerinin kana bulandığını gördüm.

Bakın bu sefer inanmadım,ona döndüm.
Son derece sakin bir haldeyken "doğru mu?" Diye sordum. Sustu.

Susması büyük bir cevap değilmiydi? Bana susarak verdiği cevap neydi?

"Adin" gözlerim Süveyda'ya döndüğünde çantasını karıştırdığını gördüm. Çantadan bir beyaz flash bellek çıkarıp elinde tutarken flash belleği salladı.

"Laptop var mı?" Yutkundum,kimse konuşmuyor kimse olayı sorgulamıyordu.

"Var" dedim titrek bir sesle. Gözüm Adem'i,Asya'yı ve Artuç'u tarafı ama hepsi susuyordu.

Bir şey söylemeden merdivenlere yöneldiğimde Süveyda'nın adım sesleri beni takip etti. Ağır ağır çıktığım merdivenlerin ardından ellerim titrerken açtım misafir olarak geldiğim odanın kapısını. Yine ağır ağır ve sol göğsümde artık taşıyamadığımı anladığım acıyla girdim odaya. Ardımdan Süveyda girdi ve kapıyı yavaşca kapatıp ağır bir hareketle kilitlendim.