DÖNÜŞÜM

3-

eskimiş burukluğumla sardım yalnızlığımı
sessiz bir nöbet tuttum aşkımın başında
yaralandıkça yalnızlaştım bir o kadar
çokca zaman köşeden gizlice bakıp
bir şeyler olsun diye bekledim
kırgınlıklarım oldu kırmışlığım yokken.
yalnızlığımla savaştım barış beklerken
bu sefer de hasrete esir düştüm
dört duvarımdan kaçmaya çalıştım
yastığım, yorganım ve dört duvarım
bir şeyler olsun diye bekliyorum
gerekirse kırmayı, yormayı, yalnızlaştırmayı istiyorum
vuslat istiyorum
gitmek istiyorum buralardan
bir şeyler olsun bekliyorum her an
uykum düşlere karıştı, düşlerim gerçeğime
ne yaşıyorum veya ne yaşadım?
geçmişin acısı bir ok gibi saplı kalbimde de
mutluluklarım neden rüya gibi
neden layık görmüyorum mutluluğu kendime
mutluyken sevmiştim kendimi oysa
dostlarım sevmedi beni o zaman da
ben herkesin mutluluğu için kendimi adadım,
hayatımın her anı boyunca.
bir kere çaldı kapımı aşk
ardından diğer kapılar kapandı yüzüme bir bir
dostlarım keşke bıraksaydınız da mutlu olsaydım
keşke burukluğu benliğim yapmasaydım
ben kavgadan öfkeden nefretten kinden kaçtım
ben yalnızlıktan kaçtım
babam bile sevmedi beni
bir seni sevdim sonra bütün kapılar yüzüme kapandı
yine de yaşamak çok güzel sevgiyi
yine de sevmek isterim hep
yalnızca seni sevmeyi isterim
sadece sen açsan da kapını
dört duvarım olsa da yanımda sadece
herkes bir bir dönse de sırtını
sırtım dostlarımın açtığı yaralarla da dolsa
seni sevmek hayatımda yaptığım en doğru şey
belki kimsem kalmadı fakat
dünyam sen oldun yeterdi bana
ben insanlardan yoruldum temelli
gözüm seni görüyor artık sadece
hasret bitsin diye bekliyorım
kavuşmayı bekliyorum
artık uyumam gerek