LİVYA ✓

bir

1|karışan hayatlar

Kulübenin penceresinden içeriye baktım. Gözlerim doldu piyanomu görünce.

Yaklaşık bir yıldır piano çalmıyordum. Çünkü annem izin vermiyordu. Bu kulübe eskiden küçük bir dükkandı.
Şimdi ise benim duygularımı paylaştığım yer, pianomu sakladığım yer.

Annem benim piano çalmama izin vermezdi. Hep onun istediklerini yapmamı istemişti.

Elimi pianomun tozlu ve soğuk tuşları üzerinde gezdirdim.

Daha sonra pufa oturdum, gözlerimi kapatarak çalmaya başladım.

Ama bu sefer hepsinden farklı bir şekilde.

Aklımdaki notaları çalıyordum, gözyaşlarım pianonun üzerine düşüyordu.

Parmaklarım pianomu ısıtıyordu. Ben de bunu istiyordum, beni sevgisiyle ısıtacak bir aile.

Fransa'dan dün dönmüştük,haberi alınca. Annem dün evden çıkmaya izin vermemişti, ben de bu gün geldim pianomun yanına.

Ben onların kızı olmaya bilirmişim. Yarın DNA testi yaptıracağız.

Piano bana huzuru hiss ettiriyordu, ruhumu yansıtıyordum ona. Söyleyemediğim duygularımı, aşkar edemediğim hislerimi piano ilə paylaşıyordum ben.

Pianomla bir yıldır ayrıydık, ama Fransada bazı yerlerde çalabiliyordum. Ve yeni bir şey öğrenmiştim.

Paten kaymak.

Paten de çok güzeldi.

Patenle ben ses çıkarmadan çığlık atmayı öğrenmiştim. Ne kadar hızlı kayarken o kadar sert çığlık.

Kitaplarda kendimi bulmuştum. Oradaki karakterler bana kendimi anımsatıyordu.

Bir kaç saat piano çaldıktan sonra kulübeden çıktım ve kapısını kilitledim.

Şoföre kütüphaneye gitmek istediğimi söyledim. O beni götürürken ben sadece yolu izliyordum. Kütüphaneye ulaşınca arabadan indim.

Bu kütüphane çok eskiydi. Ama birçok kitapı bula biliyordum. Beklemeden kütüphaneye girdim.

Elimi tozlanmış kitaplığa götürdüm. Rastgele bir kitap seçtim. Kitapın üzerindeki tozları sildim ve ismine baktım.

Sefiller.

Kitapı yanımdaki tabureye koydum ve yine bir kitap seçtim. Çok tozlanmıştı, onu da sildim. Gözüm adının olduğu yere gitti.