(Unicode)
အဝေးပြေးလမ်းမတို့သဘာဝအတိုင်း မတော်တဆမှုတွေပေါများတာမလို့ ဂျောင်ကု ကားကိုထိန်းမောင်းနေရသည်။ဘေးနာမှာလဲ လက်ပိုက်ကာ သူ့ဗိုက်နည်းအတူ နှုတ်ခမ်းဆူနေတဲ့ ထမင်းလုံးလေးလဲပါတာမလို့ အရှိန်ကိုတတ်နိုင်မျှလျော့ထားရသည်။
ထယ်ယောင်း သူ့ဆီလိုက်သွားတာသိသိချင်းနဲ့ပဲပြန်လာခေါ်ခဲ့ပြီး PAဂွမ်ဂျီရဲ့ စကားတွေကြောင့်လဲ ထယ်ယောင်းနဲ့ လီဂျွန်ဝမ်းကြား တင်းမာ မှုကိုလည်း သိပြီးပြီဖြစ်တာကြောင့် ဘယ်လိုစကားမျိုးနဲ့ချော့ရမလဲစဉ်းစားနေရသည်။
ငြိမ်နေလဲဖြစ်မထူး..မပြောမပြီး မတီးမမြည်မလို့ သူချော့ဖို့သာစကားစလိုက်သည်။
"အဲ့ အင်္ကျီ ကိစ္စကလေ မောင်ရှင်းပြလို့ရပါတယ်...ထမင်းလုံးလေး ထင်သလို မဟုတ်ဘူး"
"......"
"သူ့ဆီကရေမလာလို့ မောင့် အခန်းလာချိုးတာ အဲ့ဒါပြီးတော့ မောင့် အင်္ကျီဝတ်ပြီး မောင့်ကို မြှူ မြှူ-"
"အဲ့ဒါနဲ့ပဲ မင်းနဲ့သူ-!!"
အသက်ရှုတွေမြန်လာကာ ဘာမှဆက်မပြောပဲ ဒေါသတွေစွတ်ထွက်နေတာမလို့ ဂျောင်ကု ကားကိုချက်ချင်းဘေးရပ်လိုက်ရသည်။
"မဟုတ်ဘူး!! မင်း ထင်သလို မဟုတ်ဘူး မောင်တကယ်ပြောတာ မောင့် သူ့ကိုအခန်းထဲကနှင်ထုတ်ပြီး အင်္ကျီကိုပါ ပစ်ခိုင်းလိုက်တာ တကယ် ထင်သလိုမဟုတ်ဘူး မောင့်ကိုယုံနော် မောင့်မှာ မင်းပဲ ရှိတာ အရင်က မောင် ပွေလီတယ်ဆိုတာလဲ တကယ်မဟုတ်ဘူး..သူတို့ ထမင်းစားခေါ်တိုင်း မောင်သွားတယ် ပြီးရင် မင်းအကြောင်းပဲပြောတာ မောင်ကျိန်ရဲတယ်..တကယ် တကယ်"
ကျိန်တာလိမ်တာနဲ့အတူတူပဲဆိုပေမဲ့ ရင်ဘက်ကို ကြက်ခြေခတ် မယ်လုပ်တော့ သူ့လက်ကိုတားလာသည်။ပြီးတော့ မလုပ်နဲ့တဲ့လေ။
".... မလုပ်နဲ့"
"ဟမ်"
အရှေ့က စကားကိုမပီမသကြားလိုက်တာမလို့ နားမလည်တော့ မျက်လုံးက ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ကာ မျက်လုံးချင်းတောင်မဆုံ။
"မောင် သူနဲ့ အလုပ်ဆက်မလုပ်နဲ့တော့-"
"အင်း-ဟမ်!! ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တာလဲ!!ထယ်ယောင်း"
