უსათაუროდ

თავი 1

როგორც ყოველთვის დღესაც ხმაურიანი დილა გათენდა, დავიღალე,მინდა რომ სადმე მშვიდ ადგილას წავიდე და ხმამაღლა ვიყვირო მაგრამ ესე არ შემიძლია.
ყველა მე მადანაშაულებს ყველაფერში თითქოს რომ გავჩნდი ეგეც ჩემი ბრალია არავის არ მოსწონს ჩემი საქციელი როგორიც არ უნდა იყოს.
არასდროს არ ვუსმენდი სიმღერებს,და რატომ იცით იმიტომ რომ არასდროს არ მქონდა სადარდებელი არასდროს არ ვფიქრობდი თუ რა მოხდებოდა მეორე დღეს რადგანაც ყოველთვის მყავდა ადამიანები რომლებსაც შეეძლოთ ჩემი გამხიარულება მუსიკა კი არაფერში არ მჭირდებოდა.
ფიქრობთ რა შუაშია მუსიკა ჩემს ცხოვრებასთან?!ახლავე გეტყვით,
14 წლის ვიყავი როდესაც პირველად შემიყვარდა ადამიანები ისე რომ არასდროს არ მყოლოდა ნანახი,ისე შემიყვარდა რომ შემიძლია მათთვის სიცოცხლეც კი დავთმო არასდროს არ მეგონა რომ ვინმე ესე შემიყვარდებოდა მაგრამ შემიყვარდა და არც ვნანობ,ისინი რომ არა დღეს ამას ვერ დავწერდი იმიტომ რომ შეიძლებოდა ცოცხალი არ ვყოფილიყავი.
ჩემი ცხოვრება შავ თეთრი იყო მაგრამ ეხლა გაფერადდა.
იცით რა როგორი რთულია როცა არავინ არ იცის თუ რატო ხარ ესეთი:რატო იღიმი სულ, რატომ ხარ ესეთი მხიარული,რატომ გიხარია ყველაფერი ესე მაგრამ ეს მაინც არავის არ ადარდებს ნუ ყოველ შემთხვევაში ჩემს ცხოვრებაში ესეა.
მეოგნა რომ ბევრი მეგობარი მყავდა ნამდვილი მეგობრები მაგრამ ესე არ აღმოჩნდა.
მე მხოლოდ ორად-ორი ადამიანი
შემრჩა ხელში რომელის დაკარგვაც მეშინია ვცდილობ,რომ
არავის არ ვატკინო გული,ვცდილობ რომ ყველას ხელი შევუწყო და გვერდში დავუდგეთ მაგრამ თვითონ ესე არ შვებიან.
მაგრამ მაინც მიყვარს ისინი.
Bts ფანი ვარ უკვე ორი წელია თავიდან მრცხვენოდა ამის თქმა საზოგადოებაში მაგრამ როდესაც მივხვდი,რომ ეს უფრო სირცხვილია რომ მიტყდება იმის თქმა რასაც ვუსმენ და მიყვარს. ეხლა თამამად ვამბობ,რომ მე bts ფანი ვარ.
ყველა ოცნებობს რაღაცაზე თუნდაც ეს არარეალური იყოს ეს,ოცნება მაბედნიერებს მავიწყდება ყველა იმ დარდს რომელიც ჩემს ირგვლივ არის.