Hepsinden aynı anda ne nidaları yükselirken derin bir nefes aldım
"Daha fazla konuşmayacağım bu konuda ama dediğim gibi yem ben olacağım" Doruk sesli bir şekilde öksürmüştü bir anda. Ciğerini bıraktı sanırım az önce
Buray ile Uzay müsahade isteyip kalktılar ve çıkıp gittiler
"Anlat"
"Ne" gözlerimi resmen onun gözlerinden ışık hızı ile kaçırıyordum yoksa o bakışlarla beni yakabilirdi.
Bir an da yüzümü kendi yüzüne çevirdi
"Bu konuda hiçbir şey saklamayacağımız konusunda anlaşmıştık"
"Aman iyi be " dedim ve suratımı ellerinden kurtardım
"Ben 6 yaşındaydım karakoldaydık gene bahçede oyun oynuyordum bir anda baskın yedik Tilki'den. Askerlerden biri beni tuttuğu gibi çekmiş ve bir yere kapatmıştı kapattığı yerde bir masa bir kaç silah evraklar vs vardı camı yoktu. Korkuyordum çünkü dışarıda silahlar patlıyor resmen çatışma vardı. Aniden kapıyı birileri tekmeledi.
Babam askerdi benim, silahçılık oynardık silahın mantığını biliyordum. Elime silahlardan birini aldım bir yandan ağlıyordum bir yandan silahı iki elim ile sabit tutmaya çalışıyordum. Kapı kırıldığında onu gördüm direk ateşledim silahı tam kalbine gelmişti bir anda yere yığıldı koşarak dolaplardan birine girdim. Kolumun sızısı ve korkunun verdiği etki ile ağlamam durmuyordu durduramıyordum. Ne kadar sürdü bilmiyorum ama dolabın kapısı açıldığında bir çığlık attım babam beni kucaklayıp ordan çıkardı " sıfır tepki ile suratıma bakıyordu
"Son" diyip elimi salladım
"Sorna noldu nasıl hala yaşayabiliyorsun?"
"Ülkemizi hafife alıyorsun istemeden de olsa bi faydam dokunmuştu. Kimseye beni vermeme konusunda kararlılardı beni öldürdüler"
"Kelime oyunlarını bırakır mısın?"
"Kelime oyunu falan yapmıyorum öldürdüler işte Gündüz Korkmaz"
"Senden önceki çocuk"
"Benim hakkımda her şeyi bildiğini sanıyorsun değil mi?"
"Şaşırt beni" diyip geriye yaslandı. Şimdi ağzına sıçtım işte
"Gündüz benim"
"Siktir nasıl?" Kapak hareketi yapıp gurur ile geriye yaslandım
"Onu öldüren Gündüz'dü. Gündüz'ü yok etmeleri gerekiyordu en kolay çözüm öldü lanse etmekti. Beni başlarda tek odalı bir eve kapattılar bir yıl kadar kimseyi görmedim ailemden. Kapının kulbuna yemek bırakıp giderlerdi birde karşı komşu sanırım bir tane teyze gelip beni yıkayıp giderdi. Başlarda zordu annemi görememek kardeşlerimi babamı ama en kötüsü gecelerdi yağmurlu fırtınalı olunca zaten uyuyamazdim elektirikte yoktu doğal olarak su doğalgaz sebebini sonra öğrendim tabi o ev beni yıkamaya gelen kadınınmış. Ev hep boş göründü yani camlarda gazeteler vardı. Okumayı da yeni öğrenmiştim onları okumaya çalışırdım sonra bana oyuncak falan da getirdiler tabi bir sene öyle geçti sonra meğer annem hamileymiş 2 aylık bir sene boynca vitamin diye ilaç verdiler ama gelişimimi ertelemek için bazı ilaçlarmış tabi ben hep minyon kaldım o çocuk doğdu onu direk yetimhaneye vermişler. Beni bir bavulla eve götürdüler uzun süre ailecek kimseyle görüşmedik babam beni karşısına aldı bir kimlik verdi üzerindekini okumamı istedi
"Gece"
"Aferim kızıma senin ismin artık Gece tamam mı? Sana Gündüz diyenlere dönüp asla bakma söz ver bana"
YOU ARE READING
İNTİKAM
Teen Fiction"Ceketini giyi!" Arkamadan bağırması ile belimdeki gömleği çözüp onu giyidim . Eve geldiğimde asansöre bindim yorulmuştum 1 sokak 1 sokaktır . Kapıyı çalacakken bir kaç askerin yukarı çıktığını gördüm ama onlar tamda bizim kapının önünde durmuştu ...
