kendimden taşıyorum, kapanıyor gözlerim.

'kabuslardan nefret eden ben, her şeyin bir kabus olmasını diledim.

sanki bir haziran (haziran'lar güzeldi.) akşamı; uzun bir iskelenin en sonunda, ayaklarım suyun içinde öylece oturuyorum. bu iskele hangi renk, unuttum.— yaşamı kazananlar denizin içinde, kaybedenler kıyıda; bitkin.
ne suyun içine bırakabiliyorum kendimi, ne kıyıya çıkabiliyorum tam anlamda. başarıyı da başarısızlığı da hissediyorum. sosyal açıdan dışlanmış, bu şehre tutsak edilmişliği de hissediyorum. aynı anda üstelik. tatlı bir meltem esiyor, bu bile rahatsız ediyor artık. hayata nefretle bakıyordum. sahi şu izlemeye doyamadığım deniz, hayatın kendisi değil de nedir? ufukta ne var bilinmez, ama yaşarız işte. hayat budur kannımca. hareket etme kabiliyetim zayıfladı. sonlarımı gördüm. yorgunluğumu hissettim. gözlerimi kapattım. bir gurur gibi göğüs kafesimde taşıdığım her şey yerlere saçıldı. bir duvara kaç defa çarparsan duvar seni içine çeker. bir şeyleri yıkmak, bir şeyleri öldürmek beraberinde oturup histerik bir şekilde ağlamak istedim. ışıkları yaktın. minnettarım. ne kadar çirkin olduğumu gördüm. olağanca hızımla çarptım son kez. kaburgam kırıldı, ben duvara;duvar bana dönüştü. şimdi boğulma isteğinin tarifsiz tutkusu var içimde. bir kez çığlık atacağım. tüm hücrelerimle çığlık atacağım, kimse duymayacak. yavaş yavaş kaybetmektense, birden kaybetmek her zaman iyidir belki de. fakat ben zaten kaybetmeye bile tutunamıyorum. bir mermim daha var. her suyun dibi görünmüyormuş.
bazı cesaretler, her şeye bedeldir.
ve ben bu bedeli bir an önce,
denizin en dibine dalarak yok etmek istiyorum.
ben kayboldum.
ben öldüm

'uçurumun kenarında yıkık bir ülke gibiyim, türlü düşmanlarla çevrelenmişim. bir adım atıyorum, kendimi huzurun kucağında buluyorum. fakat o düşme hissi bir taşa tutunduğumda bitiyor, başını kaldırıp bakıyorum; kimse yok.
bırakıyorum kendimi tanrı'nın ellerine.
"kurtar beni!" diyorum "kurtar.."

sonrası boşluk, sonrası soğuk, sonrası intiharla gelen ölümün sıcak kolları.