YELKEN

8."GEÇMİŞİN KİRLİ PENÇESİ"

Merhaba gencolar finale çok az kaldı. Bu kitap pek içime sinmedi ilk zamalar yazarken çok iyi hissediyordum. Artık zorla yazıyormuşum gibi

-

2 yıl sonra
30 Mart 2022

Yarensu Aksan

Yetimhaneden ayrılalı neredeyse 1 yıl oluyordu. Yetimhanede ve okulda geçirdiğim son bir yıl çok aksiyonluydu. Kendimi bir sinema filmindeymiş gibi hissetmiştim.

21 Mayıs 2020

"Ne yani şimdi siz bizim okulamı geliyorsunuz?"dedi Ece şaşkınlıkla

Hepimiz çardakta oturmuş şaşkın gözlerle Burağı yani çimeni izliyorduk.

"Bizde halimizden pek memnun değiliz. Mecburdum. Eskiden okuduğumuz kolejin sahibi babam" dedi Burak

"Abi okuldaki mallar bitti birde zengin zübbelerinin tripleriylemi uğraşcaz!" Ecenaz bu duruma aşırı sinirlenmişti.

Başımıza gelecekleri bilseydim bende sinirlenirdim.

Çınar sinirle masadan kalktı ve okulun içine doğru hızlı adımlarla yürüdü. "Yemişim tribini" dedi Enes
"Sinirlenmesi gereken biziz elin ağacı bizden daha çok tepkili anasını satayım!" Bu konuda Cenk tabiki haklıydı.

Nasıl olsa beni o adama satıp zengin bir aile buluncada hiç düşünmeden giden yıllar sonra sebepsiz geri dönen ben değildim.

"Tamam" dedim. "gerginlik yaratmayın. Herşeyi oluruna bırakalım." bu sakinlik bana nereden geliyordu bilmiyordum tek bildiğim içimde kötü hislerin olmasıydı.

Masadan yavaşça kalkıp kimseye veda etmeden okulun içine yürümeye başladım.

"Nereye gidiyor bu şimdi" dedi Deniz (kız olan)

"Bana bırakın ben halledicem." Dedi Utku ve hızlı adımlarla yanıma geldi. "Bir işimiz vardı. Unuttunmu?" daha yeni hatırlıyordum bunca şeyin arasında tamamen aklımdan çıkmıştı.

"Hadi gidelim." okulu asmak hiç bana göre değildi. Şuan bir bilinmezlik içinde sürükleniyordum. Ne yapıcağımı bilmiyor içimi yiyip bitiren kötü histen kurtulmak için derin nefesler alıyordum.

Utku ile birlikte okuldan çıktık. Telefoncuya doğru yürümeye başladık. İkimizde konuşmuyorduk. Konuşmak için bir çaba göstermiyorduk.

Omzumdaki koca yük beni yoruyordu. Utkuya herşeyi nasıl  anlatacağımı hâla kestirememiştim. Benden istediği şey çok büyüktü.

Telefoncunun önüne geldiğimizde Utku elini ozmuma koyup beni içeri soktu.

Cenk Demir

Utku Yaren'in peşinden gideli yarım saat oluyordu. Bende okulun yemekhanesine bıraktığım noodle almaya gittim. Bu yeni denediğim bir tarifi. Ece tatmak istediği için birazını okula getirmiştim.

Noodle masadan alıp yemekhanede çıktım. Koridorda yürüyordum. Enes karşı koridordan koşarak bana geliyordu.

"Ne oldu? At mı kovalıyor" Enes bana cevap vermeden önümden koşarak geçti. "Kusura bakma ama at değil dana kovalıyor." söylediğiyle bana doğru koşan Ecrini gördüm.

Ecrin bana çarptı ve durmadan koşarak Enesin peşinden bahçeye çıktı. Ben ise yerde iki büklüm kalmıştım. Noodle dökülmüştü ve cam kap kırılmıştı.

Eceye ne diyecektim şimdi yerde oturup oflayıp püflerken önümde biri olduğunu farkettim kadrajıma  beyaz elleri girdiğinde bunun Ece olduğunu anlamıştım. Rezillik alameti

"Utanmıyormusun yerde sürünmeye" sırıtıyordu. Kahkaha atmamak için kendini zor tutuyor gibiydi.

Elini daha çok önüme uzattığında eline tutunup kalktım. "niye bu kadar ağrısın canım çıktı."

"uzatmasaydın o zaman elini! Ben mi dedim sanki" göz devirip yerde ki noodla baktı. Yerlere saçılmışlardı. Suyu neredeyse koridorun sonuna gidiyordu. Abarttım.

O uzatmasaydı elinde bir poşet olduğunu farketmezdim. Cebinden telefonu çıkarıp biraz bakındı. Kulaklarımı aşina olduğum bir müzik doldurduğunda gözlerimi irice açtım.

"Hatırladın mı" dedi. Başımı onaylarcasına salladım yutkunarak.

Poşeti açtı ve içinden bir kutu çıkardı. Kutuyu açtığında kutunun içinde iki figür gördüm. Elinde bir müzik kutusuyla gülen ben, karşımda elinde bir pastayla duran Ece. Kutunun içinde dünüyorduk.

Kulaklarımda Ece ile coverladığımız Emir Can İğrektan / Müzik Kutusu vardı.

"Bugün bizim ölüm günümüz."

-
Hoppalalaaaaa gencolar