Lie's Of The Past (Island Of The South Series #2)

Kabanata 26

Kabanata 26

Damn traitor

I move my food away from me. I don't know what the hell is happening to me. This past few hours I don't have the urge to talk to any person, to eat, or even drink. Gusto ko lang talagang gawin sa mga oras na ito ay ang matulog at nahiga sa buhos ng mga luha.

Pinagmasdan lang ako ni Manang Elsa na para bang tinatantya kung magsasalita ba para tanungin ako o manahimik na lang. Ngunit bago pa siya makapagsalita ay tumayo na ako mula sa hapag at tinungo na ang aking silid.

When I close the door I felt a little bit relief. My room was one of my safest place. My zone. Pumatak ang luhang kanina ko pa pala gustong lumabas. Nahiga ako sa kama at nilublob ang mukha sa unan at pumulahaw ng iyak.

Bahala na pero sa pagkakataong ito gusto ko lang talagang umiyak. Naninikip ang dibdib ko dahil sa pinaghalong sakit at galit. Si Stan pa lang ang kauna-unahang lalaki na sinaktan ako ng ganito ka lala sa mababaw na dahilan.

Hindi naman sa mababaw pero kasi... unacceptable para sa akin ang rason niya. I want deeper reasons why he was pushing me away when in the very first place he want to win me again but why the tables are turned and he was the one pushing me out of his life and sight.

Pinisil ko sa likod ko ang aking mga daliri habang nagsasalita si Papa.

"Pupunta kang France sa ayaw at sa gusto mo. Ayokong makita ka ulit na kasama mo ang lalaking yun. You can't do whatever you want this time."puno ng awtoridad na paalala ng aking ama sa akin.

A part of my mind wants to protest and shout. Ganub pa man, napaisip ako na pumayag ako kay Papa na gagawin ko ang lahat wag niya lang galawin si Stan. Mahirap pero para sa kaniya gagawin ko dahil mahal ko siya at wala nang makakapagpabago noon.

"Okay, Papa. Mag-iimpake lang ako."matamlay kong tugon sa kaniya at tinalikuran na siya matapos siyang ngumiti.

Tinungo ko ang aking silid at nagsimula nang mag-impake. Labag man sa loob ko pero para naman ito kay Stan.

Para akong walang buhay habang naglalakad pababa ng aking kuwarto nang tinawag ako ng aking kasambahay na aalis na raw kami ni Papa. Wala akong salita at tinugon na lamang ang gusto ng ginoo.

I felt a lump on my throat. Kinagat ko ang aking dila para maiwasan ang maiyak. Kahit kailan talaga mababaw ang mga luha ko. Hindi ko alam kung kanino ako nagmana, eh.

Sinalubong ako ng nakangiting si Yelena at Soledad nang makababa ako sa sasakyan matapos nitong huminto sa airport. I saw happiness in their lips but not in their eyes. Wala yung spark ng saya sa mata ng mga pinsan ko at ganun din kay Luca.

"We'll visit you there if we have time, Ranne, and always remember that we are here if you want something."paalala sa akin ni Luca at tinapik ang aking balikat.

"Thanks."

Humakbang naman si Yelena.

"Tawag ka lang sa amin kung gusto mo nang makausap, okay?"

Tumango ako; sumunod naman na lumapit ay si Soledad baon baon ang lungkot sa magagandang mata.

"Ranne,"malumanay at bakas sa boses niya ang matinding lungkot."I hope na kapag nasa France ka na ay subukang mong limutin si Stan for your own good. I wish you a good luck, Ranne."niyakap ako ng mahigpit ni Soledad.

Ganun pala, kapag masyado kang malungkot parang hindi kayang pumatak ng mga luha mo.

Ang mga sumunod na pangyayari ay parang kay bilis na hindi ko na kayang sabihin pa. I just saw myself entering our mansion in Paris, France. Sumalubong sa akin si Lola at Lolo. Pareho na silang matanda but the look of being rich and expensive are still visible. Maraming alahas ang suot ni Lola at puro ginto ang mga yun.