Saint Vals 2022 Anthology

Dutch Winners

Van gele naar rode rozen ~een brief by Waterbender_Poet

Ogen ontmoeten elkaar, je denkt er niet te veel over. Gewoon de zoveelste persoon die langs je heen wandelt, niets opvallends buiten het feit dat hij een beetje op een ninja turtle lijkt met zijn rugzak.

Dat was de eerste glimp die ik van je had opgevangen, je spookte niet door mijn gedachten als in een of ander cliché. Nee, je was gewoon een van de vele gezichten op school die langs me heen wandelden. Als in een waas liep je me voorbij. Later zou je me vertellen dat je me had opgemerkt op een dag in de aula, ik was het stille meisje met de blonde haren. Het meisje dat bijna geen vrienden had en dat dacht dat ze onzichtbaar was. Het meisje dat dacht dat ze zich moest verlagen tot het omgaan met iemand waar ze eigenlijk niet mee wilde geassocieerd worden. Al die tijd had ik niet door dat je mij van ver zag staan, dat ik niet zomaar een van de vele gezichten voor je was. Dat ik niet in een waas aan je voorbij ging.

Het was geen liefde op het eerste gezicht, nee zelfs niet voor jou. Het lot wilde op een dag dat ik bevriend zou raken met het meisje dat altijd naast je liep, ook haar had ik opgemerkt door haar redelijk kleine gestalte een haar vrolijke krullen. Ze leek me aardig en was erg sociaal naar me toe. Ondertussen had ik al enkele vrienden gemaakt, of toch mensen gevonden waar ik het wel mee kon vinden. Ze sloot zich aan bij onze groep, waardoor jij ook meteen deel begon uit te maken van mijn leven. Ik negeerde je eerst een beetje, wist niet goed wat te zeggen. Verlegen als we beide waren lieten we het andere meisje onze connectie leggen, al ga ik haar niet te veel hiervoor prijzen. De stevige fundering die er tegenwoordig ligt, die hebben enkel jij en ik gemaakt met zijn tweeën door te praten en luisteren. We zijn echter nog niet bij dat punt in het verhaal beland, dus laat ik maar snel wat verder schrijven.

Al snel werden we vrienden en zonder dat docenten het moesten weten volgde je lessen met ons mee, we zaten toch in dezelfde studierichting met als enige verschil dat we in andere groepen zaten. Een van de herinneringen die ik heb, is dat je op de stoel schuin achter me ging zitten. De zon scheen fel in mijn ogen elke keer ik me wilde omdraaien om tegen je te kunnen praten, al was dat uiteraard niet het hoofddoel van die les. Ik kan je vertellen dat ik die les behoorlijk verblind ben geweest door de zon, maar het was het helemaal waard.

We begonnen opener tegen elkaar te worden, ik keek raar maar waar ernaar uit om naar school te gaan. Voor het eerst sinds een lange tijd voelde mijn hart niet meer aan alsof het verkoold was, gebroken en verbrand: een gebroken hart. Het bleef moeilijk om iemand te vertrouwen tot op het punt waarbij je niet meer het masker zou zien dat ik aan de buitenwereld toonde, dat hatelijke en rotte masker dat de lelijke waarheid zo lang verborgen heeft gehouden. Ik was niet enkel de gekke, de grappenmaakster, ik was verloren in mijn eigen hoofd niet in staat om de duistere gevangenis te ontsnappen. Zo lang heb ik vastgezeten met geen enkele zonnestraal die doorheen het duister kon breken, waarom voelde ik op dat moment dan warmte? Alsof er slierten licht doorheen de kieren kwamen, alsof het masker langzaamaan af begon te vallen, niet meer gemaakt voor mijn bestaan.

Doch, de duisternis bleef als een strakke nevel rond me heen hangen door bepaalde dingen in mijn leven waar je op dat moment geen weet van had.

Flashback: een van de eerste echte gesprekken die we hebben gevoerd was toen ik van de tram stapte en je voor me zag wandelen. Ik herkende je ninja turtle gestalte en deed toen iets waarvan ik het nooit voor mogelijk had gehouden: ik maakte een sprongetje en sloeg je op je schouder. Niet eens een zachte tik nee, ik sloeg je echt vol op je schouder wat me een verraste blik van je opleverde. Waar het gesprek over ging moet je me niet meer vragen, ik weet gewoon dat ik het fijn vond dat er een vriendelijk en bekend gezicht was, iemand waar ik mee kon praten. Je had afgesproken voor een project terwijl ik zou sterven bij wiskunde, ik stelde je de vraag of het slim zou zijn van al een worstenbroodje te kopen dat ik achteraf mee naar huis zou nemen. Je wist niet dat ik het voor iemand wilde bewaren, iemand die ziek was en waar ik voor probeerde te zorgen. Dat worstenbroodje was mijn manier om te hopen dat alles goed zou komen, niets was echter minder waar al wisten we dat toen nog niet. We zeiden elkaar gedag en gingen elks onze weg: ik ging naar mijn les en jij naar je groep voor je project. Je wilde op me wachten zou ik achteraf te horen krijgen, maar je wist niet hoe ik dat zou opnemen waardoor we elks onze eigen weg gingen die dag.