|| Tamamlanmıştır ||
***
"Biliyor musun ellerimiz asla değmiyormuş, atomlarımız birbirini itiyormuş, aslında birbirimize dokunduğumuzu sansak da dokunamıyor muşuz ama sanki bunlara inat birleşmeye çalışıyor muşuz gibi, ne tuhaf, zaten dokunmak istes...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
PART: I
Aradan ne kadar zaman geçmişti, yıllar mı? yoksa asırlar mı? yaşadığım bütün her şey beni boğazlarken sesim bile çıkmıyordu çünkü tükettiği her şeyi hak ediyordum, onu çok özlemiştim.
Korktuğum her şey birer birer başıma gelmişti zaten yalnızken daha da dibe batmıştım son günüme kadar, son nefesime kadar ben lanetliydim, bir evim yoktu, bir ruhum yoktu çünkü ben göz göre onlara göre elimin tersiyle itmiştim.
İşte bu benim o orada mışıl mışıl uyurken gördüğüm kabuslarımdı, ben onu kaybettikten sonra artık iyileşsem ne yazardı ki.
Onsuz aldığım her nefesi bile bana haramken ben hala onun yatağında kokusunu arıyordum, geride tek bir eşya bile bırakmamıştı haklıydı, ben hariç herkes haklıydı ama artık ölmem gerektiğini düşünmüyorum şimdiyse sadece diğerleri gibi normal olmak istiyordum, artık onunla ben olmazdı biliyordum ama ben yine de onun için çabalamaktan kendimi alıkoyamıyordum.
"İsimsiz çocuk biliyor musun bazen dünyada sadece tek bir ruh olduğuna inanıyorum, mesela şuan yaşıyorum ya olurda şimdi ölürsem ruhum belki de 1456 yılında doğan birinin bedeninde tekrar var olabilir, o da ölünce belki de onu doğuran biz olabiliriz veya kendi anne, babamız, belki de asıl şeytan bizizdir ve Tanrı bizi dünyayla cezalandırıyordur, sonsuz yaşam, bitmeyen acılar, farklı hikayeler, belki de ben senimdir sende ben hım ne dersin?"
Nazlı, onun taburcu olduğunun ertesi haftası gelmişti yan yatağıma onun yatağında yatmasını istemediğim için kendi yatağımı vermiştim ona, geldiğinden beri bitmek bilmez teoriler, uslanmaz sorularıyla sadece vakit kaybıydı ama onun en sinir bozucu olduğunu düşündüğüm yanı astımı olmasıydı uzağında bile sigara içsem kokusu ona gelince astımı tutuyordu.
Onunla hiç muhatap olmasam da bir şekilde bana seslenecek bir yol bulmuştu, isimsiz çocuk, belki de gerçekten de böyle olmalıydım, isimsiz, kimsesiz, soyutlaşmış gerçi zaten ondan önce ve sonrada böyle değil miydim.
Odanın kapısı tıklandığında hemşirenin beni beklediğini anlayınca yataktan kalkıp kendime hiç bakmadan odadan çıktım ve seansımın olacağı odaya doğru sanki yolu bilmiyormuşçasına hemşirenin peşinden ilerlemeye başladım.
Hemşire seans kapısının önüne gelip iyi seanslar diyerek geldiği yoldan dönmeye başladı bende vakit kaybetmeden odanın kapısını açarak içeri girdim.
"Hoş geldin Dağhan bende seni bekliyordum, hadi geç otur yerine"
Bir şey deme ihtiyacı duymayarak gösterdiği masasının hemen karşısında ki koltuğa oturdum, bu geçen bir buçuk yıldı herkes değişmişti ama bana sorarlarsa en büyük değişiklik doktorun yüzünde ki et beni aldırması olmuştu, keşke bunu o da bilseydi.
