Ruhsal Temas

22. BÖLÜM "KRİZ"

Bölüme Başlama Saatiniz:

Bana çıkma teklifi etmişti, kafam o kadar karışmıştı ki öylece kalmış ve sadece ona bakıyordum etraftaki insanlar gitmiş sadece o ve ben kalmıştık.

"Dışarı çıkmamız yasak"

Hastaneden dışarı çıkamıyorduk, gerçi hiç hastaneden çıkmak istememiştim ama şu an o kadar çıkmak istiyordum ki, onun elinden tutup dışarı çıkmak, ona sıkıca sarılmak sanki birkaç adım uzağımda gibiydi.

"Ben hallederim orasını sen teklifimi kabul ediyor musun?"

İçimden hiç hayır demek gelmiyordu bu yüzden ona en içten gülümsememi yollayıp kafamı evet anlamında salladım. Gözleri parıldadı sanki, o da benim gülümsememin bin kat güzeliyle bir gülümseme yolladı ve kalbim dengesini kaybedip yere düştü.

"Hadi odamıza gidelim"

O yokken sadece bir odaydı şimdiyse içerisinde biz eki onu bize ait yapıyordu, odamıza gidelim dediğimde yüzünde ki gülümseme çarpık bir şekilde daha da büyüdü, başını aşağı doğru biraz eğerek eliyle koridoru işaret ederek.

"Gidelim bakalım odamıza"

Önden ben hemen yanımdan o, beraber koridorda ilerleyerek odamıza girdik. Kendi yatağıma gidip oturdum ve onu izlemeye başladım, ilk önce ayağındaki postallarını çıkartıp kenarda duran koyu yeşil terliklerini giydi ve o da benim gibi hemen yanımda duran kendi yatağında bana doğru oturdu.

Elleriyle zaten karışık olan saçlarını daha da karıştırdı, umarım bir gün saçlarına dokunabilirim diyerek kendi içimde dualar ediyordum.

Gözlerim saçlarından bandajı çıkmış bileğine gitti, kolunun çoğu yerinde kesikler vardı, içim bir tuhaf olmuştu, kendine bu denli nasıl kıyabilmişti.

Ona yaklaşarak parmak uçlarımla kesiklerine dokunmaya çalıştım ama birden kaskatı kesildi. "Bandajın çıkmış"

Dememe kalmadan kendini hızlıca geriye doğru çekti ve diğer eliyle dokunduğum yeri kaşımaya başladı. Gözlerime bakmıyordu sadece kesiklerle dolu kolunu kaşıyordu ama tırnaklarını kabuk tutmuş yarasına batırdığı için yaranın kabukları çıkmaya başlamıştı.

"Daha kaşıma lütfen kan akacak!"

Beni dinlemiyor gibiydi ve kendine daha fazla zarar vermemesi için onu durdurmak amaçlı koluna dokundum ve çekmeye çalıştım ama birden beni itekleyip ayağa kalktı.

"Dokunma" Diye bağırdı bense sadece durmuş ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.

Oturduğum yatağımda ayağa kalktım ve ona doğru birkaç adım attım ama "Bana dokunma" diye bağırmasıyla yerimde dona kaldım.

Bana bağırmasına anlam veremiyorum neden böyle davranıyordu istemsizce gözlerim dolmuştu.

"Ben özür dilerim"

Sesimin titremesine engel olamıyordum, o da sadece kesiklerle solu kolunu hızlıca kaşıtıyordu artık kapanmış yaralar tekrardan açılmış ve kan aklamaya başlamıştı, parmak uçları kanla bulanmıştı, kolundaki kanlar kendilerine yol çizerek yere damlıyordu.

Bunu daha fazla izlemek istemediğim için ona doğru birkaç adım attım. "Lütfen dur"

Sesimdeki titreme daha da kendini belli ederken gözümden benden bağımsız yaşlar akmaya başlamıştı.

"Gelme dur"

Bana bağırıyor ve kendini kaşıyıp, kolunun daha da kanlanmasını sağlıyordu, buna ben mi sebep olmuştum, ben ne yapmış olabilirdim ona.

"Gelme! gelme. Dur dokunma bana. Dokunma lütfen, dokunma bana"

Kendi kendine konuşuyordu ve ne dediğini anlamıyorum sadece odanın ortasında durmuş ağlayarak onu izliyordum.

Odanın kapası açıldı ve içeri birkaç hemşire girdi, Dağhan hemşireleri görünce onları engellemek istese de gücü yetmemişti, hemşirelerden biri cebinden çıkardığı iğnelerden birini koluna sapladı ve o ara içeri giren başka bir hemşire elindeki tekerlekli sandalyeye oturturlar onu.

Her şey o kadar hızlı olmuştu ki yanıma gelip iyi olup olmadığımı soran hemşireyi bile görmüyordu gözüm sadece tekerlekli sandalyede yatan Dağhan'ın bitik halini görüyordu.

O an anladım ki her mutlu şeyin sonu mutlu bitmiyordu. 

Bölümü Bitirme Saatiniz:

Merhabalarrr. Bir açıklama yapmak istiyorum gerçi yazmıştım ama wattpad silmiş bende tekrar yazmaya karar verdim.

Bu bölümü okuduğunuzda aklınızda az çok bir tahmininiz vardır yazarsanız sevinirim, asıl konuya gelecek olursak kitabımızın ilk dönüm noktasına gelmiş bulunmaktayız asıl hikaye bundan sonra başlıyor zaten.

30. bölüme kadar haftada 2 bölüm atmaya devam edicem ama 30. bölümden sonra finale 8 bölüm kalacağı için bölümler haftada bire inecektir.

Böyle yapma sebebim normalde bölümlerin kısa olması ama son bölümlerin uzun olması ve hemen finalin gelmesini istememem ama şöyle söyleyebilirim ki gelecek bölümlerde sizi çok şey bekliyor, Dağhanın hayat hikayesini öğreneceğiz ve onun iç dünyasına ineceğiz.

Final yaklaştıkça aşırı heycan yapıyorum ki ben finali yazıp bitirdikten sonra onu onlarca kez tekrar okuyup bitirmiş bir insanım, fazla konuşmayayım final hakkında konuşmak için önümüzde hala baya yol var.

Çok konuştum gene buraya kadar okuyan herkese teşekkür ediyorum, yorum ve oylarınızı eksik etmeyin lütfen seviliyorsunuz <3